Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1940, Blaðsíða 31

Kvöldþankar . . . . ___
(Ung Reykjavíkurstúlka hefir sent blaðinu
eítirfarandi hugleiðingar um líf og starf sjó-
mannsins):
Það er kvöld, og veturinn er senn á enda.
Ég sit við gluggann í stofunni og hlusta á út-
varpshljómsveitina spila.
Það hefir verið hvasst í dag, en nú er kom-
ið logn að heita má. Sjórinn er upprifinn eftir
óveðrið og ég sé bárurnar veltast hverja um
aðra.
Ég fer að hugsa um það, hvað oft ég hefi
heyrt stúlkur óska þess, að þær hefðu fæðst
karlmenn. Ég er ekki ein þeirra, en þó er það
eitt verk, sem ég vildi gjarnan vinna, en ó-
sæmilegt mundi þykja fyrir konu. Ég vildi
lifa lífinu að miklu leyti á sjó, eins og svo
margur karlmaðurinn gerir. Það er ekki vegna
verkanna, sem á sjó eru unnin, að ég hef æskt
þessa, heldur hins margbreytilega lífs, sem í
sjónum býr.
Hinir hraustu menn okkar, sjómennirnir,
eru sterkir og þrekmiklir, ekki einungis á lík-
amanum, heldur og einnig á sálinni. Ég man
ekki eftir að hafa nokkurntímann heyrt talað
um að misindismenn þróuðust meðal íslenzkra
sjómanna. Aftur á móti hefi ég oft vitað til
að vandræðaunglingum hefir verið komið til
sjós til að mannast. Þetta er skiljanlegt. Sjór-
inn hefir læknandi áhrif á martröð þá, sem
oft og einatt hvílir með ofurþunga sínum á
landmanninum. Martröð auðnuleysisins, —
martröð hins veiklaða sálarlífs.
Sjómaðurinn sér öldurnar rísa og falla við
fætur sér. Hann heyrir andardrátt sjávarins
og sér hvernig sólin brotnar í bárunum, sem
leika sér vinalega við skipshliðina. Hann finn.
ur, að hann er frjáls. Ég hef oft heyrt sjómenn
tala með hálfgerðri lítilsvirðingu um land-
mennina. Ég skil það vel. Beizkjan yfir kjör-
unum, sem þeir verða við að búa, hefir gagn-
tekið hugi þeirra, jafnframt því að þeir finna
til sinna eigin yfirburða. Maður, sem situr í
upphitaðri skrifstofu nokkra tíma á dag fær
4—500 krónur á mánuði, en sá, sem á sjónum
er og verður að vinna mestan hluta sólar-
hringsins, er kannske rétt matvinnungur, og
þar við bætist sú mikla vosbúð og kuldi, sem
hann verður að þola. Svo er eitt. Margur mað-
urinn, sem sjóinn sækir, er sjóveikur í hvert
skipti sem hann stígur á skipsfjöl, þó að hann
stundi sjó alla sína æfi. Þetta atriði ættu lækn.
ar að leggja sig niður við að athuga, því það
er einmitt þessi hvimleiða tilfinning, sem ger-
ir mörgum manninum erfitt fyrir, að leita sér
og sínum bjargar á sjónum. Það væri æskilegt
að læknar reyndu, með sínum miklu vísindum,
að finna eitthvert lyf, sem útrýmt gæti þess-
um kvilla.
Þetta rennur gegnum hug minn, meðan ég
horfi á hvítan öldufaldinn og hlusta á útvarps-
hljómsveitina. — Himininn er alsettur stjörn-
um og þarna sé ég bogadregna rönd af tungl-
inu. Létt, hvít ský líða milli stjarnanna, yfir
bláan himingeiminn. En þetta breytist skyndi-
lega. Kolsvartan skýjabakka dregur upp
við sjóndeildarhringinn, og með óðfluga hraða
breiðist hann yfir himinhvolfið og hylur
stjörnurnar hverja af annari. Röndin af tungl-
inu hverfur, síðasta stjarnan, sem ég sé á
himninum, er stór og björt. Hún brunar áfram
og dregst að skýinu, eða það að henni, unz
hún hverfur bak við það. Myrkrið skellur á.
31
VÍKINGUR