Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1940, Blaðsíða 11

Kafli úr rœðu, er Þorsteinn
Þorsteinsson
skipstjóri flutti á 10
ára afmœli Kvennadeildar Slysavarnafe'lags íslands
Fyrir okkur íslendinga er engin stétt manna
eins nauðsynleg eins og sjómennirnir. Það er
fyrir löngu vitað að án góðrar og dugandi sjó-
mannastéttar getum við sem þjóð ekki lengi
lifað. Það hefir verið sagt fyrir löngu, að ís-
lenzku sjómennirnir væru hermenn þjóðar
sinnar, á þá og til þeirra verður þjóðin að
velta miklu af áhyggjum sínum; þeir eru
kjörnir til þess, á hvaða tíma sem er, og undir
'hvaða kringumstæðum sem er, að stýra skip-
um sínum, smáum sem stórum, út á hafið, enda
þótt hætturnar af manna völdum séu þúsund
sinnum meiri heldur en náttúruöflin hafa
nokkru sinni boðið upp á.
Sjómennirnir sigla út á hafið ákveðnir og
rólegir, til þess fyrst og fremst, að afla mat-
fanga handa sér og sínum, og þjóðinni allri;
þeir sigla með afurðir landsmanna allar, sem
aðallega eru sjávarafurðir, út yfir hin hættu-
legu höf til ýmsra landa, og heimsálfa, þar á
meðal til ófriðarþjóðanna, þeir selja fiskinn
sem þeir veiða fyrir tugir milljóna króna, þeir
færa heim til þjóðarbúsins lífsnauðsynjar, sem
landsfólkið getur alls ekki lifað án.
Hvernig færi fyrir okkur, ef sjómenn hér
hættu af einhverjum ástæðum að sigla? Okk-
ur vantaði allt til alls, hefðum ekki neitt til
neins. En þeir gera þetta aldrei undir þeim
kringumstæðum, sem nú eru. Þeir eru meiri
sómi stéttar sinnar en svo. — Til Englands
sigla eins og menn vita, sjómenn frá flestum
eða öllum löndum heims. Öllum útlendum sjó-
mönnum er bönnuð landganga þar undir stríð-
inu, en þótt Englendingar séu ekki mikið fyrir
það gefnir að veita undanþágur, hafa þeir
samt veitt íslenzkum sjómönnum undanþágu
frá þessu. Þeir mega fara ferða sinna í Eng-
landi meðan skip þeirra eru í höfn þar. Þetta
vekur stórkostlega athygli víðsvegar út um
heim, og er sómi fyrir íslenzka sjómannastétt.
Þótt oft sé glatt á hjalla í íslenzku sjómanna-
lífi, þá skiptist þó oft á sorg og gleði hjá þeim
og skylduliði þeirra og enda allra landsins
barna. Gleðilegt er það fyrir sjómennina og
alla aðra, að engu íslenzku skipi skuli enn hafa
verið sökkt af völdum ófriðarins, þrátt fyrir
það, að þau verða að sigla yfir mestu hættu-
svæðin; stóru stríðsþjóðirnar gæta þó ekki
mikið hófs í að sökkva skipum hlutlausra
þjóða.
Þjóðin öll er í mikilli þakkarskuld við sjó-
mennina, einkanlega þó á hinum hættulegustu
tímum, þeir eru hraustir, ákveðnir og áræðn-
ir, og láta sér ekki allt fyrir brjósti brenna,
enda ekki heiglum hent að sigla um mestu
hættusvæðin nú á tímum. Skipin okkar, bæði
stór og smá', hafa siglt til ýmsra landa, þar á
meðal til stríðslandanna, um eða yfir 300
ferðir síðan stríðið hófst, og ekkert óhapp vilj-
að til af völdum stríðsins svo vitað sé, og er
það alveg einsdæmi, þó um hlutlausa þjóð sé
að ræða.
Allir landsmenn óska þess af heilum hug,
að sjómönnum vorum gangi sem bezt að brjót-
ast í gegnum hætturnar, á öllum sviðum.
Við, sem erum að skemmta okkur hér í
kvöld, skulum biðja fyrir sjómönnunum; •—
biðja þess, að þeir megi allir koma heilir heim
úr herferð sinni yfir hið hættulega haf.
11
VÍKINGUR