Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1940, Síða 12

ferðirnar. Allir skipverjar, jafnt formaðurinn
sem hásetarnir, voru skinnklæddir, þ. e,, í
skinnbrókum, skinnstökkum og höfðu ,,sjóskó“
úr sútuðu leðri á fótum utan yfir brókinni, en
sjóhatt á höfði, er allt til síðustu aldamóta
voru hér við Djúp, nefndir „suðvesti". Mat
sinn höfðu hvorki formenn né hásetar með
sér í kistlum né skrínum, heldur hafði hver
maður nesti sitt með sér í skinnskjóðum, sem
nefndar voru „buddur“. Auk matarins í budd-
um þessum, geymdu menn vettlinga: róðrar-
arvettlinga, er nefndir voru ,,sjóvettlingar“
og handvettlinga, sem nefndir voru ,,kútar“
eða ,,vettlingakútar“. Hver háseti batt buddu
sína við röng í róðrarrúmi sínu, en formenn
höfðu hana á eða undir skutplitti. Neftóbak
höfðu menn með sér skorið í hrútskyllum í’
buddunum og sumir höfðu þá aðeins í vösum
sínum; þar að auki höfðu flestir neftóbak í silf-
urbúnum pontum og rostungstönnum, einkum
efnaðir formenn og munntóbakið í dósum. —
Ekki voru eldagögn höfð í hákarlalegur og
heldur ekki vatn; en í stað vatns var ætíð lát-
inn í skipið 30—40 potta blöndukútur, fullur
af drykkjarblöndu.Tveirvorutappar (trétapp-
ar) í kút þessum: annar í öðrum botni en hinn
á miðjum bumbli; drukku menn úr því tappa-
gati kútsins, er var á bumli hans. Þótti sá há-
seti ekki skiprúmsgengur, er eigi gat sett kút-
holu þessa, þóttfull væri, á munn sér og drukk-
ið blönduna eftir þörfum. Stöku formenn,
hefir mér sagt verið, að tekið hefðu með sér
í hákarlalegur 4—6 potta kút af brennivíni,
til hóflegrar hressingar handa hásetum sín-
um, ef lenda kynni í verulegu sjóvolki éða
hrakningi, áður en landi næðu.
Fáir aðrir en vel efnaðir, eða ríkir bænd-
ur, höfðu hér við Djúpið, efni á að eiga átt-
æring, sem nothæfur var til hákarlaveiði-
ferða á haf út, og nægilega vel útbúnir á
allan hátt af öllum þeim tækjum, er til há-
karlaveiðanna útheimtust, ekki einungis allt
það, er hverju skipi þurfti að fylgja í leguferð-
irnar, heldur og engu síður ýmsan útbúnað á
landi, svo sem: Verbúð, uppsetningartæki
(spil, streng og hlunn úr eik eða hvalbeinum),
lifrartunnur, lýsistunnur, lifrarbræðslupotta
o. fl. Því mun það hafa mjög sjaldgæft verið
að í hákarlaleguferðum hafi aðrir áttærings-
formenn verið, en bændurnir sjálfir; munu
naumast hafa viljað trúa öðrum en sjálfum
sér fyrir jafn dýrum útveg og fara jafn hættu-
samar sjóferðir og óneitanlega þessar legu-
ferðir voru. — Skal nú stuttlega geta nokkurra
þeirra, og þá fyrst „frægan telja“.
Frh.
Látinn félagi . . . .
Hinn 10. september síðastliðinn andaðist á
spítalanum í Siglufirði eftir fárra daga legu,
Þóraririn M. Þórarinsson, stýrimaður.
Hann var fæddur í Bolungavík 29. nóvbr.
1910, og þvi aðeins 30 ára gamall. Hann var
að vallarsýn gerfilegur maður og þrekmenni
hið mesta. Engan mun hafa grunað að hans
missti við á svo sviplegan hátt.
í æsku stundaði hann sjóróði-a í Bolunga-
vík og á ýmsum fiskibátum við Djúp, þar til
hann réðist til Torfa Halldórssonar skipstjóra
á m.b. Þorsteini, sem hann og jafnan hefir
verið með síðan.
Stýrimaður var hann hjá Torfa eftir að
hann lauk hinu minna fiskimannaprófi við
Stýrimannaskólann í Reykjavík í janúar 1938.
Blessuð sé minning hans.
VÍKINGUR
12