Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1944, Page 51

Rifsós liggur skammt fyrir innan Sand eða
um 20 minútna gang frá Sandi.
Frá Ólafsvík mun það röskur klukkutíma
gangur.
Þarna höfðu danskir einokunarkaupmenn að-
setur sitt á einokunartímabilinu og lögðu skip-
um sínum upp í ósinn. Það sem valdið hefur því
að einokunarkaupmenn fluttu verzlunina inn í
Ólafsvík, er sennilega það, að árframburður
hefur grynnt ósinn. Við fyrstu sýn blandast eng-
um heilvita manni hugur um að þarna sé tilval-
ið hafnarstæði frá náttúrunnar hendi. Spurn-
ingin er aðeins sú: Er dýpið í ósnum nógu mik-
ið til þess að byggja þarna höfn.
Nú hefur verið byrjað á rannsóknum í Rifs-
ós og fæst sennilega úr því skorið bráðlega,
hvort mögulegt er að byggja þarna höfn. Það
er margt sem mælir með því að höfn verði
byggð í Rifi. Þarna er örstutt til beztu fiskimið-
anna við Jökul. Þarna yrði lifhöfn fyrir skip,
sem stödd væru á þessu svæði í fárviðrum.
f aftaka vestan veðrum koma skip oft þarna
inn fyrir Rifið og liggja þar fyrir akkerum. Ef
vindur gengur til suðvesturs, er varla um ann-
að að gera en að halda til hafs út í fárviðrið.
Óþarfi er að rekja það hér, en reynslan sýnir,
að hafnleysið við strendur íslands hefur orðið
mörgum manninum að fjörtjóni.
Höfn í Rifi myndi því þýða stórum aukið ör-
yggi sjófarenda.
Þarna gæti verið aðalútgerðarstaður við
Breiðafjörð, aðkomubátar gætu hæglega róið
þaðan yfir sumarmánuðina.
Hvorugt þessara þorpa, Sandur eða Ólafsvík,
myndi leggjast niður þó höfn kæmi í Rifi.
Frystihúsin gætu staðið í báðum þessum stöð-
um, ef lagðir yrðu góðir vegir, svo hægt væri
að flytja aftan á bílum til húsanna. Sjómenn
gætu haldið til í verbúðum og farið heim til
sín í landlegum. Unga fólkið myndi síðan
byggja þarna í kringum höfnina og á nokkrum
árum myndi rísa þarna upp stór bær. Hafnar-
bygging í Rifsós myndi vafalaust gjörbi’eyta
lifnaðarháttum fólksins á Snæfellsnesi.
Á Sandi er engin vatnsleiðsla, ekkert raf-
magn og ekki vegasamband við vegakerfið. Or-
sökin fyrir þessu er vafalaust hafnleysið. Sjáv-
arútvegur er aðal atvinnuvegurinn og hafnar-
skilyrðin aðal undirstöðuatriði undir efnahag
fólksins.
Takist það að byggja framtíðarhöfn á Snæ-
fellsnesi og skapa þar með skilyrði til þess að
hægt verði að hagnýta hin fengsælu fiskimið,
sem þar eru, er lítill vafi á því að vatnsleiðslur,
raforka, vegir og aðrar verklegar framkvæmd-
ir myndu án mikillar fyrirhafnar sigla í kjölfar
hafnarbyggingarinnar. Að vísu myndi þetta mál
VlKINGUR
mæta mótspyrnu nokkurra manna þarna fyrir
vestan. Ólafsvíkingar vilja höfn í Ólafsvík og
til eru menn á Sandi, sem enn álíta, að hægt sé
að byggja þar framtíðarhöfn. En þetta er of al-
varlegt mál til þess að hreppapólitík ráði úr-
slitum.
Hér verður það opinbera að taka í taumana
og vinna að því að byggja hafnir þar sem skil-
yrðin eru bezt til hafnarbygginga og sjósóknar.
Úr Leifs sögu hepna
Greinar ])ær, sem koina í blaðinu undir fyrii'sögninni
„Ur Leifs sögu heppna“, eru allar lauslega þýddar. Auk
þess eru á nokkrum stöð'um gerðar sniábreytingar á efninu,
frá frunuuálinu, og ýmsu sleppt, þar seni niér liefir þótt
það eiga við. II. S.
Á björtum en köldum vormorgni létu 25 skip í
haí frá Snæfellsnesi og stefndu í vesturátt, undir
forystu Eiríks rauða. Hér voru á ferðinni um 900
sálir, fámennur en einhuga hópur landnema á leið
til nýrra heimkynna, menn, sem brotið höfðu allar
brýr að baki sér, í von um farsæla framtíð í fram-
andi landi. Snarpur norðaustan vindur þandi út
seglin á skipum þeirra og bar þau burt frá íslandi.
í skyni morgunsólarinnar voru skjaldaraðir skip-
anna og logagyltar trjónur tilkomumikil og fögur
sjón. Að undanteknum Eiríki rauða og nokkrum af
mönnum hans hafði enginn leiðangursmanna séð
landið, sem haldið var til. Þegar skipin fjarlægðust
strönd heimalandsins, voru margir landnemanna
daprir í huga. Þeir vissu, hverju þeir voru að sleppa,
en ekki hvað þeir mundu hreppa.
Leifur stóð við borðstokkinn á skipi föður síns
og horfði með undrun og aðdáun á langar, grágræn-
ar öldurnar, sem vögguðu skipinu mjúklega, um
leið og þær báru það áfram á breiðum bökum sín-
um. Fyrir utan nokkra fiskiróðra, sem hann hafði
farið í út í mynni Breiðafjarðar, hafði hann aldrei
áður komist út á opið hafið. Afturundan sá hann
skip Haka Ásbrandssonar. Á þöndu segli þess sáust
greinilega gular og rauðar randirnar, og fálkahöf-
uðið efst á trjónunni bar öðru hvoru við himin. Alt
um kring voru hin skipin úr flotanum, og freyddi
sjórinn fyrir stefnum þeirra. Við og við barst söng-
ur yfir öldurnar frá næstu skipum, ásamt öskrum
nautgripanna. Á róðrarbekk frammi undir bakka
sat Sigurður gamli einfætti og var að skemmta
Þorsteini, bróður Leifs, með því að segja honum
víkingasögur. Aftur í lyftingunni var Þórhildur
kona Eiríks á tali við aðrar konur, og hafði hún
yngsta son sinn, Þorvald, hjá sér. í miöhluta skips-
ins, á milli bekkja ræðaranna, var húsdýrunum
203