Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1946, Side 11

sigurvilja slíkra manna sem vei-kamanna þess-
ara og þeirra, sem yfir þeim ættu að segja,
manna, sem ætluðu sér að tefja skipið svo mjög,
að það mundi muna brezku þjóðina á annað
hundrað smálestum af hollum og góðum fiski.
Slíkt hátterni heyrði beinlínis undir skemmdar-
starfsemi, og væri óforskammað að láta það líð-
ast, enda skyldi ekki sitja við svo búið, heldur
mundi hann rjúka strax af stað og hringja
Church'ill upp í síma og segja honum allt af
létta. Brá skipstjóri síðan við sem harðast og
skundaði á brott, rismikill og til alls líklegur.
En hann hafði ekki langt farið, þegar maður
kom á sprettinum á eftir honum og sagði hon-
um það, að forráðamönnunum hefði nú snúizt
hugur — og hefði verið ákveðið, að skipið fengi
fulla afgreiðslu þegar í stað. Og eftir nokkrar
umleitanir og allmikla eftirgangsmuni, lét skip-
stjóri sefast, lofaði að hætta við að kæra fyrir
Winston Churchill og sættist heilum sáttum við
hina skelfdu Breta, sem allt vildu nú fyrir hann
gera!
★
Til eru — og hafa ávallt verið til — þeir sjó-
sóknarar, sem ekki eru sérlega fljótir til, en
reynast þó vel bæði við aflabrögð og í fang-
brögðum við reiðan Ægi, þegar þeir eru á annað
borð búnir að hafa sig í að leysa landfestar.
Bræður tveir áttu sexæring í félagi, og var
talið, að þeir væru báðir heppnir aflamenn og
góðir stjórnarar, en annar þeirra var sívökull
og vildi tefla á tæpasta vað um sjósókn, en hinn
var heldur seinn til og jafnvel værukær, þegar
verið höfðu ógæftir um hríð og hann eins og
kominn út úr þungum straumi áhugans við
veiðarnar.. Hins vegar stóð ekki á honum að
sækja með harðfylgi og hafa sem flestar lóðir,
þegar sjóveður var að jafnaði.
Eina nóttina var hinn fljóthuga og árvakri
að nudda í bróður sínum að róa. En hinn mak-
ráði var seinn í svörum og ófús til farar.
— Þú hefur þig þó alltaf úr rúminu og hérna
út í dyrnar til að athuga veðrið! sagði kapps-
maðurinn.
— Þarf þess ekki bróðir! Finn það á mér, að
hann er allur bólginn í bak og fyrir og skellir
úr sér forsmáninni áður en varir!
— Þú sviptir þér bara fram úr og ert ekki
með neitt bölvað slúður, já, dembir þér í vet-
fangi fram í dyr!
— Andskotann heldurðu að ég þurfi þess, þeg-
ar bitrasta hafvind leggur gegnum margfaldan
torfvegginn, súðina og sængina, skinnið, holdið
og beinið og heilt inn í merghol!
Nú gafst sá fljóthuga alveg upp í þetta skipti.
Annað sinn var það, að hann sagði við þann
seinláta:
— Ég væri víst ekki að gnauða á þér, ef þú
ættir ekki helminginn í bátnum!
Hinn svaraði þegar í stað:
— 0, far þú bara á þínum helming og komdu
með hlaðafla! En ég læt minn vera í hrófi í dag
— og hana nú!
★
Þá hef ég heyrt getið um sjómenn, sem sáu
alls staðar voða, þegar ekkert var athugavert,
já, sáu hreinar og beinar ofsjónir, sumir, en
minntust engu orði á háska eða hættur, þegar
í vont var komið, voru þá jafnvel flestum mönn-
um rólegri.
Einn var það, sem sagði, þegar félagar hans
höfðu orð á því við hann úti á sjó, að mikið
væri nú veðrið blítt og fagurt:
— Já, það segið þið, og þið segið það, mistur
í lofti eins og rétt sé óskollið yfir allra versta
gjörningaveður, sólin rauð eins og vígahnöttur
og sjórinn ámóta og blóðvöllur, þar sem slátrað
hefur verið tuttugu fullorðnum sauðum!
Sami maður heyrðist svo tauta fyrir munni
sér á bráðalensi í vondu veðri, þegar skipið sat
í tóftinni og freyðandi brotveggir voru til
beggja hliða:
■—■ Fallega skauta þær núna, og skemmtilegur
er hann alltaf rómurinn þeirra!
★
Eitt sinn var það á skútu vestra, að maður,
sem var svipað gerður, kom upp úr hásetaklef-
anum að næturlagi seint í ágúst. Skipið var
langt undan landi, veður með afbrigðum blítt
og gott, rétt aðeins hæglætis gola, fullt tungl á
lofti og stóð vor í rofi. Þegar maðurinn var
V I K I N G U R
75