Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1946, Qupperneq 29

M.s. Mongolia, eitt nýjasta skipið, sem Burmeister i£ Wain hafa smíðað. — Ehnskipafélag Islands hefur nú
samið við B. & W. um nýsmíðar vöru- og farþegaskipa.
ekki tali um það hvernig hann togar í digran
kaðal eða reipi. Þetta eru að vísu mjög góð og
ómissandi skemmtiatriði. En betur má, ef duga
skal. Það þarf að lýsa sjómannsstarfinu á hin-
um ýmsu bátum og skipum betur. Það þarf að
lýsa því þannig, að þeir, sem eiga ástvini sína
þar við störf sín og bíða þeirra á landi, skilji
betur hvað þar fer fram.
Ég hefi heyrt menn og konur, sem farið hafa
hafna á milli, lýsa átakanlega líðan sinni og af
því aregið þá ályktun, að sjómannslífið sé hræði-
legt. Já, slíkt fólk fær bara ekki skilið, hvers
vegna nokkur sjómaður skuli vera til! Og það
hljóti að vera hálfvitlausir menn, sem leggi
slíkt fyrir sig!
ítalska skáldið Tassó var eitt sinn á gangi
með vini sínum eftir sæbarinni strönd og horfði
út á æst hafið. Þá sagði vinurinn: „Mig undrar
það, að nokkur skuli þora út á hafið, þar sem svo
margir farast“. Tassó svaraði, ofur rólega: ,,En
mig undrar það, að þú skulir þora að hátta í
rúmið þitt, því að þúsund sinnum fleiri hafa
dáið í rúmi sínu, en á hafi úti“.
Já, svona talar sá, sem ekki þekkir sjómanns-
lífið og sá, sem þekkir það. Víst er það raunar,
að hættur búa á hafi úti. En fáir munu þeir
sjómenn vera, sem ekki fara með sömu ró út á
hafið, eins og þeir, sem hátta í rúmið sitt að
staðaldri. Fyrir þeim eru ekki hætturnar á haf-
inu aðalatriðið eða aðaláhyggjuefnið eins og
þeirra, sem horfa á eftir þeim út á hafið. Sjó-
mennirnir þekkja skapbrigði hafsins og kunna
að taka þeim. Þeii' stælast í átökunum við brot-
sjói og brimskafla. Þannig verða þeir hetjurnar,
sem ekki hræðast hafið. En hafið býður þeim
oft dásamlegar stundir.
-----Kannist þið ekki við dæmi lík þessu:
Skipið skreið út úr höfninni. Nokkru eftir
að það var komið út fyrir andnes, tók það dálít-
ið að velta. Nú kom matmálsstund. Hinir 25
farþegar settust til borðs með skipstjóranum.
Meðan verið var að bera inn súpuna, sagði
skipstjórinn: „Ég vona, að þið allir, þessir 25,
fáið skemmtilega ferð og þessum 24 manna hóp
auðnist að ná blessunarlega til hafnar. Ég horfi
nú á þessi 22 andlit sem heimilisfaðir á fjöl-
skyldu, því að ég er ábyrgur fyrir vellíðan
yðar, þessara 17. Ég vona að þið, þessir 14, skál-
ið að lokum við mig fyrir heillaríkri ferð. Það
er von mín, að við, þessir 8, verðum góðir félag-
ar og okkur, þessum þremur, auðnist að eiga
margar ánægjulegar stundir saman á ferðinni.
Þér og ég, kæri herra---------Halló, bryti!
Komið með fiskinn og takið súpudiskana burt!“
Einn sat hann eftir, sjómaðurinn. En hvaða
dóm skyldu þessir farþegar hafa lagt á sjó-
mannslífið, þegar þeim loks auðnaðist að ná
til hafnar?
Það eru sjómennirnir sjálfir, sem þurfa að
lýsa nánar lífi sínu og starfi. Þeii' vita það bezt,
að þar eru ekki aðeins svartar hliðar, heldur
einnig hvítar. Þar er ekki eingöngu svartnætt-
isbarátta og sífelldar hörmungar. Þeir vita það
bezt sjálfir.
Konan, sem situr við gluggann, má ekki
gleymast. Hennar mega sjómennirnir minnast,
þegar þeir halda hátíðlegan sjómannadagmn.
Þeir mega ekki láta aðra um það að kynna henni
sjómannslífið, eins og það er, það geta engir
aðrir en þeir.
Ég vildi mælast til þess, að á sjómannadag-
inn yrði henni helguð stund. Vissulega eru sjó-
menn hetjur þess dags — en er það ekki líka
dagur sj ómannskonunnar ?
Sjómenn! Gleymið ekki á heiðursdegi ykkar
að minnast konunnar, sem svo oft horfir út á
hafið. í augum hennar lesið þið ást, von og þrá
— en þar er svo oft ótti.
V I K I N G U R
93