Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1946, Síða 34

FERÐAKISTAN,
Stjórnendur norskra siglingamála hafa allt-
af verið hreyknir af því, hve framarlega þeir
hafa jafnan staðið í öllu er lýtur að fullkcmn-
un og endurbótum á björgunartækjum og út-
búnaði lífbáta. Það hefur áður verið minnzt
á hinn nýja gúmmíklæðnað, sem áhafnir margra
norskra skipa eru nú búnar, og ýmsar aðrar
ráðstafanir, sem gerðar hafa verið, ef verða
mættu til aukins öryggis skipverja, þegar hættu
ber að höndum.
Framfarir þær, sem orðið hafa á sviði loft-
skeytatækninnar, hafa einnig orðið þýðingar-
miklar tii öryggis og björgunar mannslífa á
sjónum. Stjórnandi loftskeytadeildar „Nortra-
chip“, H. B. Andresen, hefur í viðtali við „Norsk
Tidend“, gefið ýmsar athyglisverðar upplýsing-
ar um hin sjálfvirku loftskeyta-senditæki, sem
norsk skip eru búin.
Nor'ömenn hófust mjög snemma handa um
útvegun sjálfvirkra iífbáta-senditækja, og voru
hin fyrstu tekin í notkun í byrjun ársins 1941,
eða strax eftir að þau voru fullreynd. Nú eru
fleiri hundruð norskra skipa útbúin slíkum
tækjum, og sum þeirra jafnvel tvennum.
Senditækin voru búin til í Englandi, en nokk-
ur hluti þeirra hefir verið sendur norskum
skipum í Bandaríkjunum.
Þegar um útbúnað lífbáta og fleka er að ræða,
verður fyrst og fremst að taka tillit til hins
takmarkaða rýmis. Og samkvæmt hinum nýju
reglugerðum um útbúnað þeirra, er það orðið
allmargt, sem þar á að vera, en fyrst og frernst
verður þó að sjá fólkinu fyrir sæmilegu rúmi.
Hinn nýi sendir er byggður í handtösku, 23
þuml. langri, 161/2 þuml. breiðri og 10 þuml.
hárri, og vegur hún 25 kg. Loftnetsútbúnað’ er
mjög auðvelt að koma fyrir í siglutoppnum,
og eru útsendingarskilyrði betri eftir því sem
loftnetshæðin er meiri frá sjó. Slík sendifeeki er
ekki hægt að hafa föst í bátnum, og verða bví
að vera létt og auðveld í meðförum. Tækin eru
geymd á heppilegum og aðgengilegum staö á
skipinu, svo að fljótlegt sé að koma þeim í
hvern lífbátanna sem hentugast þykir. Einn
eða fleiri af skipverjum verða líka að geta hugs-
að um tækið. Á loftskeytaskólanum er nem-
endum kennd meðferð tækjanna, svo að þeir
geta síðan kennt öðrum u.m borð í skipursum.
Annars ei' meðferðin mjög einföld. Tækið send-
ir út S. 0. S. og miðunarmerki, sjálfvirkt, og sé
loftskeytamaður um borð eða einhver sem kann
að senda morse-merki á lykil, getur hann sent
út þær tilkynningar, er þurfa þykir.
Kistan er vatnsþétt, og sé ekki tími tii að
koma henni í bátana, má fleygja henni í sjó-
inn og taka hana þar síðar. En hún flýtur
þannig, að handfangið snýr upp. Senditækið
er svo einfalt í notkun, að hver maður getur
lært að nota það á skömmum tíma.
Senditæki þessi eru nokkuð langdræg. Við
tilraunir var hægt að miða þau 150 mílna vega-
lengd, og til þeirra heyrðist í 300 mílna fjar-
lægð. En hægt mun vera að treysta á helming
þessara vegalengda til jafnaðar. Hinar sjálf-
virku útsendingar standa yfir í 2 mínútur, en
stöðvast svo af sjálfu sér. Þegar maður vill
hefja útsendingar að nýju er tækið sett af stað
sem fyrr. Undir flestum kringumstæðum ætti
ekki að nota tækið oftar en einu sinni á klukku-
stund, þar sem rafhlöður þær, sem í tækjunum
9B
V í K I N G U R