Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1946, Side 45

H. A. Forster:
HjcAHarinn úr 4júfzinu
RAGNHEIÐUR VIG FÚ S D PTTIR ÍSLENZKAÐI
Það var haustið 1944, við lok fimmta styrjaldarársins.
Brezki kafbáturinn Tripod var kominn heim úr för
við Noregsstrendur, og áhöfnin um það bil að stíga á
land í verðskuldað orlof, þegar foringinn, Cain kapteinn,
fékk skipun um að mæta hjá flotaforingjanum. Hinn
smávaxni, gráhærði aðmíráll tók unga liðsforingjanum
vingjarnlega.
„Hafið þér nokkurn tíma komið til Sark?“ spui'ði
aðmírállinn.
„Þér eigið við eyna Sark í Ermasundi? — já, ég
var þar oft á veiðum með frænda mínum þegar ég var
strákur. En það er nú langt síðan.“
„Já, en þér munið sjálfsagt eftir einhverju þaðan, —
ég á við hvernig umhorfs er þar og þessháttar.“
„Já, já, frændi minn gaf mér þai' einu sinni þá
hastarlegustu ráðningu sem ég hefi fengið um ævina,
og manni gleymast ekki staðir þar sem maður hefur
upplifað slíkt,“ sagði kafbátsforinginn brosandi.
„Ágætt! Þá vitið þér jafnvel og ég að eyjan liggur
nær Frakklandi en Englandi, og er stöðugt á valdi
Þjóðverja. Hún er ein af síðustu útstöðvum Hitlers
á þessu svæði, að vísu ekki mjög mikilvæg, en nógu
öflug til að valda örðugleikum í flutningum vorum
til Frakklands. Hún er ekki nema rúm hálf míla á
lengd og mílufjórðungur á breidd. Þjóðverjar hafa
komið þar upp öruggri kafbátahöfn með sprengju-
heldum hvelfingum yfir. Og eyjan er þakin fallbyssum
og skotfærum."
„Já, það veit ég, herra aðmíráll, ég hef séð af henni
ljósmyndii' úr lofti.“
Leynihlutverkið.
„Rétt er það,“ sagði aðmírállinn. „Flugherinn hefir
gert harkalegai' árásir á eyna, en Þjóðverjar skríða
niðu í greni sín, og loftvarnarbyrgin virðast nógu
öflug til að standast jafnvel snörpustu sprengjur
vorar. Reynt hefir verið að gera óvæntar árásir á
eyna, en það virðist ómögulegt. Raunar vita flug-
mennirnir ekki gerla hvar skotmark þeirra er —,
og' það eru margir óbreyttir borgarar á eynni. Það
eru þeir, sem verst yrðu úti ef við gerðum verulega
stórárás úr lofti. Þessvegna viljum við að einhver
breg'ði sér þangað, og líti vel í kring um sig.“
Cain kapteinn rétti úr sér, brosandi.
„Með öðrum orðum —, aðmírállinn stingur upp á
að ég fari þangað,“ sagði hann.
„Já, einmitt. Þér talið þýzku, er það ekki?“
„Jawhol, herr Admiral! faðir minn var konsúll í
Hamborg í nokkur ár, og ég hefi stundað nám í Þýska-
landi.“
„Agætt ....... Hlustið þér nú á: Þýzkur kafbátur
var tekinn við Ítalíu, og er viðgerð á honum að verða
lokið. Þá hefir og verið útveguð sérstaklega þjálfuð
áhöfn. Mynduð þér vilja taka að yður stjórnina og
fara til Sark? Við viljum vita hvar kafbátahafnirnar
eru, og hvort unnt sé að gera á þær skipulagða árás.
Ósennilegt er að takist að vinna stöðvar eyvirkisins
sem hærra liggja, — en á fáum klukkustundum mætti
gera heil hervirki í neðri hlutum þess: Eyðileggja
kafbátana, en af þeim sýnist vera krökkt í eynni.
„Takk, herra aðmíráll!"
„Leggið af stað eins fljótt og unt er. Því miður
get ég ekki gefið yður þýzku kenniorðin, því það er
mjög oft skipt um þau. En þið eigið að látast vera
þýzkur kafbátur. Verið varkárir og komið heilir heim!“
A leið til Frakklandsstrandar.
Að kvöldi sama dags sigldi kafbáturinn -— fyrrum
K — 247, nú „Refsinornin" — varlega út úr höfninni
í Dover.
Cain kapteinn, sem stóð á stjórnpalli, var ánægður
með skipshöfn sína. Það voru karlar, sem oftar en
einu sinni höfðu komist í hann krappan, og kipptu
sér ekki upp við smámuni.
Veður var gott og kyrrt í sjó. Refsinornin stefndi
brátt í átt til Frakklandsstrandar og fór ekki í kafi.
Brezk tundurspilladeild kom í ljós, en gerði enga
tilraun til árásar, enda þótt kafbáturinn liti út fyrir
að vera þýzkur.
„Þeir hafa sýnilega verið aðvaraðir,“ sagði Jordan
liðsforingi, undirforinginn á kafbátnum. „Sá gamli
lætur ekki skeika að sköpuðu. En líttu á, kapteinn,
hvað er nú þetta ....?“ Joi'dan benti á þrjár stórar,
amerískar sprengjuflugvélar, sem komu þjótandi
skammt undan og flugu lágt. Þær stefndu beint á
Refsinornina og var ekki um að villast hvað þær ætluðu
sér. Ameríkanar þola ekki að sjá þýzka kafbáta. í flýti
greip Cain ljósmerkjatækið frá loftskeytamanninum,
sendi leynimerki til flugvélanna, og bætti við frá sjálf-
um sér: „Hvað á þetta að þýða, piltar?“ Áhrifin leyndu
sér ekki. Sprengjuflugvélarnar beygðu hjá. Frá for-
ingjaflugvélinni fengu þeir svohljóðandi skeyti:
„Afsakaðu, góðurinn. Þessu vorum við búnir að
gleyma. Góða veiðiför."
„Sem ég er lifandi hefur þeim líka verið gert aðvart,“
sagði Jordan liðsforingi. „En nú ætlum við að ganga
til svefns, það verður glaðatungsljós fyrri partinn í
nótt, og ég vil helzt vera laus við njósnarbátana þeirra.
Þegar við aðeins erum komnir gegnum tundurdufla-
lagnirnar verður auðveldara að gabba þá.“ Refsinorn-
in renndi sér niður á hafsbotn og lá þar nolckrar
klukkustundir. Aðmírállinn hafði gefið kapteininum
V í K ! N G U R
1D9