Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1946, Qupperneq 46

„Refsinornin" hélt út
ágætt sjókort af tundurduflasvæðinu kringum eyna.
Það hafði verið rannsakað nokkrum vikum áður, og
ólíklegt að þjóðverjar hefðu breytt því síðan.
Skömmu eftir miðnætti lét kapteinninn reka háseta
á fætur. „Upp á hringsjárdýpi. Hraðinn hálf sjómíla.
Upp með hringsjána.“
Það fór að drynja í rafhreyflunum, og hægt lyftist
kafbáturinn upp undir yfirborðið. Þegar hringsjáin
var ofansjávar hóf Cain að rannsaka útsýnið gaum-
gæfilega. Hin eina, sem hann sá, voru tvö bjargdufl á
floti, skammt frá. Þau áttu vafalaust að vísa þýzkum
skipum á heimleið í gegnum tundurduflasvæðið.
„Niður með hringsjána," skipaði Cain.
„Áfram —, á fulla ferð!“
Kafbáturinn þaut á fullum hraða inn úr tundur-
duflasvæðinu. Cain og Jordan stóðu á stjórnpalli með
spennta vöðva og hverja taug á þani. Mistök á stjórn-
inni, — já, aðeins smá óheppni gat á fáeinum sekúnd-
um riðið áhöfn Refsinornarinnar að fullu, því kafbátur
siglir ekki eftir að hafa snert tundurdufl.
Cain starði fast á sjókortið.
Loks varp hann öndinni léttara.
„Nú hægjum við á ferðinni, Jordan," sagði hann.
„Ég held við séum komnir gegnum tundurduflasvæðið,
og rækjumst við á Þjóðverja, þætti þeim auðvitað
grunsamlegt að sjá þýzkan kafbát æða áfram með
ofsahraða á sínum eigin siglingaleiðum."
Hraðinn var nýkominn niður í tvær sjómílur, þegar
aðvörun kom frá undirforingjanum:
„Kafbátur fram undan. Staða 3 — 4 — 0 ...
Það var þýskur njósnarkafbátur. Hann færðist nær
hægt og hægt, með blikandi ljósmerkjum. Þetta var lítill
bátur, og hafði sýnilega ekki grun um að óvinaskip
gæti komizt óskaddað gegnum tundurduflasvæðið. Jor-
úr höfninni í Dover.
dan horfði með eftirvæntingu á Cain, sem aðeins yppti
öxlum. Hann gat ekki svarað ljósmerkjum Þjóðverjanna
af þeirri einföldu ástæðu að hann þekkti ekki dulmálið.
En njósnarbáturinn gafst ekki upp við svo búið.
Ljósmerkin glömpuðu æ ákafar, og fleiri og fleiri
menn komu í ljós á þilfarinu. Á hverri stundu mátti
búast við að kafbátsforingjanum yrði ljóst hvað á
seiði var, og þá yrði ógerningur fyrir kapteininn að
framkvæma verk sitt, jafnvel þótt hann slyppi heill
á húfi úr bardaga.
„Tilbúnir að skjóta", skipaði Cain.
„Vilji þessir piltungar berjast, þá er þeim það vel-
komið. Beygið skarpt á stjórnborða.“
Refsinornin var nú í kallfæri við óvinina. Kapteinninn
veifaði handleggjunum og hrópaði á ágætri þýsku:
„Hér er kafbáturinn — 247 á heimleið frá Bordeaux.
Olían þrotin og Ijóstækin eyðilögð. Getið þið vísað mér
leið til hafnarinnar?"
Þetta orsakaði ákafar samræður á stjórnpalli niósn-
arbátsins í nokkrar mínútur. En áhöfnin hafði greini-
lega látið sefast. Þar næst var kallað: „Má því miður
ekki yfirgefa siglingaleiðina. En ég skal gefa vtkur
stefnuna. Hafið til pappír og penna!“
Cain skrifaði í flýti niður oi’ðin, sem Þjóðverjarnir
hrópuðu til hans. Að því búnu kallaði hann: „Danke
schön“, og Refsinornin sigldi af stað á ný með hægum
skriði. Jordan liðsforingi hló lágt. „Þarna munaði mjóu“
tautaði hann. „En ekki er öll hættan úti enn. Njósnar-
báturinn sendir skeyti til hafnarinnar um að þýzkur
kafbátur sé á leið þangað frá Bordeaux, og hvert ein-
asta strandvirki hefur gát á okkur til að veita aðstoð
— eða að minnsta kosti til að góna á okkur. Bragð okk-
ar verður uppgötvað jafnskjótt og lýsir af degi. “
Cain hló:
IIO
VÍKINGUR