Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1946, Blaðsíða 49

JÓN ÞORFINNSSON
Lnmnaaror*
J
Jón Þorfinnsson, sá sem eftirfarandi minningar-
ljóð eru tileinkuð, var borinn og barnfæddur að
Hofi í Garði. Foreldrar hans, Guðrún og Þorfinna,
voru merkishjón og stóðu að þeim báðum góðar
ættir. Jón sál. byrjaði ungur sjómennsku á árabát-
um, en á ungdómsárum hans voru mest notuð
tveggja manna för til fiskiveiða, með haldfæri, í
Garðsjónum. Jón var snemma ötull og áhugasamur
sjómaður og fiskinn með afbrigðum. Hann varð
ungur formaður, fyrst á tveggja manna fari og síð-
ar á stærri opnum skipum og fórst formennskan
prýðilega úr hendi. Á þilskipum mun hann einnig
hafa verið háseti. Þó mun það ekki hafa verið
lengi. Bezt kunni hann við sig á opnu bátunum. Átti
hann sjálfur sinn eigin bát til hárrar elli og reri
út á Garðsjóinn allt fram yfir áttatíu ára aldur og
liafði alla sína löngu æfi lífsuppeldi sitt af sjávar-
afla, er hann sjálfur sótti með ötulleik og dugnaði
í nægtabúr Ægis konungs. Jón Þorfinnsson giftist
ungur Guðrúnu Grímsdóttur, góðri konu, ættaðri úr
Hafnarfirði. Er hún dáin fyrir mörgum árum. Þau
eignuðust 3 efnilega syni. Tveir þeir eldri dóu upp-
komnir menn, en einn sonur hans, Vilbergur að
nafni, mun á lífi. Jón sál. bjó lengst af meðan kona
hans lifði, í Kirkjubólshverfi. Nokkur ár átti hann
síðan heima í Hafnarfirði, en fluttist svo aftur í
Garðinn og átti heima í Akurhúsum í Útgarði í
mörg ár. Þegar hann var kominn yfir áttrætt,
kenndi hann sjúkleika, sem dró hann til dauða.
Hann andaðist á heimili Einars Guðbergs útgerðar-
manns í Keflavík, en kona Einars er uppeldisdóttir
Jóns sál. Annars var hann hraustmenni og varð
aldrei misdægurt, sem kallað er, alla hina löngu æfi.
Hann var fjörmaður, glaðlyndur og hinn vandaðasti
og prúðasti í allri hegðun sinni. Hann var af
gömlu kynslóðinni, ekki glysgjarn né eyðslusamur,
en gjörði þó mörgum gott, þótt fátækur væri alla
tíð, en þó aldrei upp á aðra kominn með lífsbjörg
handa sér og sínum.
Með Jóni Þorfinnssyni er hniginn í valinn mætur
og gegn sjómaður og fiskimaður af gamla skólan-
um, einn af þessum eftirtektarsömu snillings for-
mönnum, sem litu til lofts og báru, þegar þeir
sigldu sínum smáu fleytum um úfinn sæ, og hann
var einn af þeim fáu, sem nálega aldrei hlekktist
á. Blessuð sé minning hans.
Þ. E.
Á Garðskaganum garpur fæddist,
á Garðskaganum lifði’ og mæddist,
einnig þar hans gladdist geð.
Huga drengsins sjórinn seiddi,
síkvik báran þó að freyddi,
að hann hræddist ei varð séð.
Snemma fór til fiskiveiða,
fékk þá stundum vanda’ að greiða,
því Ægisdætur eltu hann.
Litlu fleyi lipurt stýrði,
leikni hans ei nokkur rýrði, —
oft í hættum úrlausn fann.
Fiskimaður frábær talinn,
fremur öðrum til þess valinn,
að þekkja mið um þorskareit.
í Garðsjó öllum mið hvert mundi,
marga stund sér glaður undi
formaður í fiskileit.
Alltaf glaður, ei sér barði,
öllu sínu lífi varði
með dug að afla daglegs brauðs.
Allt frá fyrsta æskuskeiði,
unz hann þreyttur gamall deyði,
fór hann á mis við fúlgur auðs.
Fékk þó borgið sér og sínum
sóma með og firrtur pínum, —
naumt er ei Ægis nægtabúr.
Úr þara feitan þyrskling veiddi,
þorsk og lúður einnig deyddi, —
sá fékk lífsbjörg sjónum úr.
Allir mega um það vita
að hann varð sem fleiri’, að strita
allt sitt líf, en æðrulaus.
Fáskiptinn um fjöldans málin,
fyrirleit hann tildursprjálin,
ótínt hjal og orðaraus.
Grandvar lifði, glöð var lundin,
gáskafullur þræddi sundin,
alltaf kjarkinn átti hann.
Einatt hrynum í hann lenti,
að því stundum gaman henti,
og í slíku unað fann.
I elli hárri, út á sjóinn
oft var kempan fyrri róin,
en margur yngri maðurinn.
Umhverfis hann allt þó breyttist,
ánægjan sú honum veittist,
að gutla út í Garðsjóinn.
Svo í gleymsku fljótt ei falli,
finnst mér rétt í stuttu spjalli,
að minnast valins vinar eins.
Ofur fábreytt æfisaga, —
alla sína lífsins daga,
öðrum varð hann ei til meins.
Til hvíldar lagðist lúinn, þreyttur,
lífsferillin hans var skreyttur
fögru lífi fiskimanns.
Minning hans vér munum geyma,
miðum hans þó flestir gleyma, —
við Garðsjó bundin gleðin hans.
VIKINGUR
113