Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1946, Side 53

KTINNl
Viö útvarpiö.
■—■ Pinnst þér þetta ekki failegt lag, sem N. N. er
að syngja?
— Jú, lagið er ljómandi fallegt, en það hefur bara
lent í skökkum barka.
★
—- Og nú er hann Sveinn í Króki orðinn flugmaður.
— Er hann farinn að fljúga? Drottinn haldi vernd-
arhendi sinni yfir honum, blessuðum piltinum!
—■ Undir honum, segðu heldur. Það er betra, ef hann
kýnni að detta.
★
Frú Jónína: Stúlkan, sem var hjá ykkur, er komin
til okkar, frú Guðrún.’
Frú Guðnm: Er það mögulegt?
Frú Jónína: En þer megið vera vissar um það, frú
Guðrún, að við trúum ekki helmingnum af því sem hún
segir um ykkur.
★
Móðirin: Mér finnst þó að það síðasta, sem ung
stúlka ætti að gera, sé að fara inn á næturkrá.
Dóttirin: Við fórum líka síðast þangað, mamma.
★
Auglýsingar.
Tösku tapaði stúlka með miklu af peningum í, sem
líklega hefur verið opin innarlega á Laugavegi.
★
Þrír hundar eru í óskilum hjá iögreglunni. Ef ei@-
endur gefa sig ekki fram innan viku, verða þeir tafar-
laust skotnir.
Agætt, þurrt timbur er til sölu hjá Páli Pálssyni,
sem legið hefir uppi á þurklofti og þornað í allan
vetur.
'k
Veski týndi maður úr svörtu leðri. A. v. á. ,
Það er ekki ný bóla, að hart sé í Fljótum
nyðra á vorin, því þar eru víst einhver mestu veðra-
víti á guðs grænni jörðu. Þó hafði sjaldan keyrt eins
úr hófi og eitt vor, því þá var alsnjóa um hvítasunnu.
Einn karlinn þar í sveitnnni var orðinn heylítill og'
gramur við ótíðina. Hann ætlaði samt að staulast til
kirkjunnar á skíðum, því öðruvísi er varla mögulegt að
komast yfir Fljót, þegar fönn er. Fólkið vildi láta hann
* sitja heima. Nei, karl sagðist ætla að gera guði það
til skammar, að ganga á skíðum til kirkjunnar á hvíta-
sunnu.
*
Meðhjálpari nokkur var að lesa bænina eftir messu.
Þegar hann var kominn út í mitt „Faðir vor“, fipaðist
honum, svo að hann vissi hvorki upp né niður og
þagnaði seinast. Þá stóð upp gamall maðui' í kórnum
og sagði: „Minni þeir nú ó,,sem kunna“.
— Náöiröu nokkru?
— l/igs, nei, hér býr lögfræðingur.
— Þnh var lakara. Var nokkuö tekið af þér?
Úr gamalli prédikun:
„I morgun, þegar vér riðum til kirkjunnar, sáum
vér eina örn sitja á Laufskálabökkum, haldandi einum
laxi sér í klóm, hver eða virtist mundu rífa undan
henni það eina læri. Þannig fer djöfullinn með oss,
kristna menn. Hann leitast við að rífa undan oss það
andlega læri. En við því eru ráð, kristinn maður. Taktu
skónál skynseminnar og þræddu hana upp á þráð þrenn-
ingarinnar, taktu síðan leppdulu lítillætisins og saum-
aðu hana fyrir þína sálarholu, svo að sá helvízki katt-
ormur, djöfullinn, klóri sig þar ekki í gegnum, si sona
og si sona“.
Um leð og presturinn sagði þetta seinasta, hefurhann
eflaust glennt fingurna í sundur og krafsað fram
fyrir sig.
*
Einar og Guðleif, hjón á Lambastöðum, áttu átján
börn, og dóu þau öll í æsku, nema einn sonur. Guðleif
var tápkona mikil og ákaflega heilsuhraust. Þegar hún
var nýbúin að ala börnin, var hún vön að boi'ða þorsk-
helming, stóreflisköku og' fjögra marka ask af ný-
mjólk.
Einar og sonur hans drukknuðu skammt frá landi,
og horfði Guðleif á það, því að hún stóð úti og stúlka
hjá henni. Þegar stúlkan sá slysið, fór hún að gráta,
en Guðleif sagði: „Ég væri brotin, væri ég gler, og
bráðnuð, væri ég smjör, og farðu inn að sjóða, Lauga“.
★
Spekingar.
Grímur: Nú hefur Sveinn bróðir minn verið gifiur
í finun ár, en hefur ekkert barn eignazt.
Helgi: Það er kannske arfgengt í ætt ykkar að eign-
ast ekki börn?
Grímur: Já, mig minnir að ég hnfi heyrt að afi
okkar hafi dáið barnlaus.
.V I K I N G U R
117