Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1946, Side 56

Holger Drachmann:
Xíkk/Jtan Áiylandi
Þnrir Friðgeirssoii þýddi.
„Halló Óli!“
„Var herrann máske að kalla?“
„Já. Heldurðu að það goli ekki bráðum?"
„Ég skal segja herranum það um þetta leyti á morg-
un. Jú, vafalaust golar einhvern tímann.“
„Já, Óli, en fljótlega á ég við. Straumurinn hrekur
okkur mikið til norðurs og sólin er alveg að steikja
mig.“
„Betra að láta steikja sig en flá, en hvort tveggja
slæmt, sagði állinn, þegar hann stökk upp á pönnuna.
Þegar herrann vill vera á sjó verður hann líka að þola
allt“
„Ekki þó að láta flá sig, Óli!“
„Jú, sannarlega það líka.“
„Segðu mér Óli, hefur þú nokkurn tíma verið fleg-
inn?“
„Já, sama sem.“
„Hvernig vildi það til?“
„Það var á skipreika við Kínaströnd. Ég sat meira
en þrjá klukkutíma klemmdur og flæktur í reiða,þvælu,
þar sem allt lauslegt brak úr skipinu veltist og skolaðist
yfir mig og plokkaði af mér hárið svo ég varð sköllótt-
ur eins og krabbi. Hérna getur herrann séð verksum-
merkin."
„Já, víst er svo, Óli. Þetta er Ijótt að sjá. En réttu
mér nú flöskukörfuna og köldu rifjasteikina. Það hlýt-
ur að vera kominn tími til að — —“
Við Óli vorum staddir í báti, sem barst fyrir sterk-
um sunnan straumi yfir biksvartan hafflötinn. Mókandi
lognaldan vaggaði bátnum mjúklega á sínum breiða
barmi. Báturinn var frá Villingebæk. Óli var eigandi
hans, en ég farþegi Óla.
Sennilega höfum við verið komnir miðja vegu milli
þó hann áður þýddist drós,
þurfti ei verða matrós,
en af því, sem hann í sig jós,
efalaust varð hann matrós.
En ef hann með ágætt hrós
oi'ðifj hefur matrós,
stendur sig um flyðru fjós
sem ferðugasti matrós,
eignast síðan auð og drós
uppstígandi matrós, —
verður kapteinn svo til sjós
seinast upp úr matrós.
stranda Sjálands og Skánar. Svalan og hressandi kald-
ann, sem borið hafði okkur þetta áleiðis hafði nú alveg
lægt. Himinninn uppi yfir okkur, strendurnar til beggja
handa og sjávarflöturinn, þar sem báturinn okkar flaut,
virtist renna saman í eina volduga, órofa heild, sem
titraði undir brennandi sólargeislunum. Takmörk him-
ins og hafs, lands og sjávar, urðu naumast greind,
allt blundaði í þungum svefnhöfga, og var sem náttúr-
an mundi um alla eilífð hvílast þannig. Litadýrðin,
sem um morguninn hafði brosað við augum okkar frá
ströndinni, var nú vikin fyrir eintóna bleikgulum lit.
Að horfa á rauð segl bátsins og gullið sherryið, sem
hellt hafði verið á glösin, var hressandi hvíld fyrir
hálfblinduð augu okkar. Þegar ég lét augun hvarfla
yfir hinn víðáttumikla flöt Kattegats, greindi ég þó
yzt við sjóndeildarhringinn blágráa skýhnoðra með
skinandi hvítum jöðrum. Annars var allt fölt og lit-
laust, og í þessu litvana ómæli barst báturinn fyrir
straumi yfir hafflötinn vaggandi á undiröldunni eins og
svefndrukkinn maður gengi eftir ósléttum þjóðvegi.
Bátseigandinn tók auðsjáanlega af alhug þátt í löng-
un minni til þess að kynnast matarkörfunni. Við sner-
um okkar því með viðeigandi kostgæfni að efninu, svo
að innan stundar hafði rifjasteikin og sherryið haft
vistaskipti. Að því loknu lögðumst við fyrir á sína þóft-
una hvor. Eftir að við höfðum hagrætt höfðinu þar sem
ofurlítinn skugga bar á, leið skömm stund áður en við
létum báðir sigrast af kyrrðinni, hitanum og áhrifum
vínsins. Megnan þef af bráðinni tjöru lagði af bátnum
í hitanum. Stór maðkafluga sveiflaðist suðandi í kring-
um tómt vínglas. Óli skar hrúta. Ég fann hvernig stór
og þungur svitadropi læddist niður ennið á mér ofan á
nefið, en ég hafði ekki skerpu til að þurrka hann burtu.
Svo féll ég í væran svefn.
Þegar ég vaknaði og opnaði augun, skynjaði ég þægi-
lega breytingu á lofthitanum. Sólin var nú farin að
lækka á lofti og degi tekið mjög að halla, og senn hafði
okkur hrakið all-langt afleiðis út í Kattegat. Seglin
hengu ennþá jafn dauð og fyrr, og enn þá hraut Óli jafn
skörulega og áður. Ég leit út yfir stjórnborðið til að
reyna að koma auga á Kullen á ströndinni fyrir hand-
an, en þá sá ég einkennilega sjón. Milli bátsins okkar
og sænsku strandarinnar, en ekik nema nokkur hundr-
uð faðma í burtu lá skipsflak. í sólarhitanum og kyrrð
dagsins hafði ég með öllu gleymt óveðri undanfarinna
daga. Ég varð því á úndarlegan og óvæntan hátt grip-
inn af þessari óvæntu sjón, þessu óhugnaðarfulla vitni
um villtan og hamslausan kraft höfuðskepnanna. Við
fljóta athugun virtist mér skipið mundi vera annað
hvort sænskt eða finnskt. Það var hlaðið timbri og
1 20
V í K I N G U R