Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1949, Blaðsíða 29

IKTINNI
Á stríðsárunum kom Havaldur Á. Sigurðsson inn í
verzlun hér í bænum. Þetta var milli klukkan tólf og
eitt, og var enginn í búðinni nema afgreiðslustúlkan,
sem hékk fram á búðarborðið og talaði við enskan
hermann.
Haraldur beið rólegur í 10 mínútur, en er hann sá,
að hann myndi ekki fá afgreiðslu fyrst um sinn, gekk
hann í hægðum sínum að dyrunum.
Afgreiðslustúlkan kallaði á eftir honum:
„Ilvað var það fyrir yður?“
Haraldur sneri sér við og sagði:
„Það er allt í lagi, fröken! Ég kem bara aftur, þegar
stríðið er búið“, — og gekk síðan út.
★
Haraldur Á. Sigurðsson var einu sinni boðinn í
gleðskap hjá Bjarna Bjarnasyni lækni.
Þegar á kvöídið leið og menn voru orðnir góðglaðir,
kom húsbóndinn til Haralds til þess að hella í glas
hans.
Svo óheppilega vildi til, að Bjarni hellti glasið of
fullt, svo að hin dýra veig fór yfir fætur Haralds.
Bjarni bað afsökunar.
„Þetta er allt í lagi, Bjarni minn“, svaraði Ilaraldur.
Ég sé, að það er meining þín að gera mig stígvélafull-
an líka“.
★
Fyrir fáeinum árum var það altítt hér í bæ, að brot-
legir stúkubræður væru endurreistir á einkafundum
fyrir luktum dyrum, og var þetta eflaust gert til þess
að auðmýkja þá ekki um of.
Á slíkum fundum mættu aðeins nauðsynlegustu em-
bættismenn stúknanna ásamt þeim, sem hrasað höfðu.
Er einn slíkur fundur skyldi hefjast, kom í Ijós, að
enginn var viðstaddur, er kunni að leika á orgel. Voru
nú góð ráð dýr, og var þegar símað til fáeinna stúku-
systkina, er vitað var að kunnu að spila, en annað
hvort náðist ekki í þau eða þau voru vant við látin.
Að lokum náðist þó í einn bróður, er Jón hét, og var
hann beðinn að koma niður í Templarahús. í fyrstu
færðist hann undan, en kom þó loks vegna þrábeiðni.
Svo óheppilega hafði viljað til, að láðst hafði að
skýra honum frá ástæðunni fyrir því, að hann var svo
skyndilega kvaddur á fund.
Er hann kom, var hann mjög skömmustulegur á svip,
gekk um gólf og var hugsi. Að síðustu vék hann sér
að æðstatemplar og spurði:
„Hvað stendur eiginlega til?“
„Það er endurreisn", svaraði æðstitemplar.
„Einmitt“, svaraði orgelleikarinn og hélt áfram að
ganga um gólf.
Slcömmu seinna vék liann sér aftur að æðstatemplar
og spurði: „Á að endurreisa mig' einan?“
★
Á bannárunum voru nokkrir ungir menn staddir i
herbergi á Hótel Island. Þetta var á sunnudagsmorgni,
og áttu þeir eina flösku af lconjaki, er stóð undir
borðinu.
Þeir fcngu lieimsókn af kunningja sínum, sem var
töluvert við skál, og vildi hann ólmur fá hina til þess
að skjóta saman í eina flösku, en fékk daufar undir-
tektir.
Var rætt um daginn og veginn, og snerist samtalið
von bráðar að dulrænum efnum, þar á meðal hinum
svokölluðu miðilsfundum. Stakk svo einhver upp á því,
að reynt væri að ná í anda í borð, og var það samþykkt.
Hinn hýri náungi tók þátt í þessum tilraunum með
hangandi hendi og hafði auðsjáanlega lítinn áhuga á
málcfninu.
Féll svo einn fundarmanna í „trance“, og töluðu í
gegnum hann hinir og þessir framliðriir menn. Að lok-
um heyrðist rödd látins Reykvíkings, er þótt hafði held-
ur vínhneigður í lifanda lífi. Var hann spurður, hvernig
ástatt væri með áfengi „hinum megin“, hvort þar væri
einnig vínbann, og sagði hann, að það væri nú öðru
nær. Þar fengist nóg áfengi og kostaði það ekki grænan
eyri.
Nú fór áhugi hins ölvaða gests að vakna. Fór svo
einn fundarmanna þess á leit við hinn framliöna, að
hann útvegaði eina flösku af konjaki, og fékk það beztu
undirtektir. Hvarf hinn framliðni um stundarsakir, og
var hans beðið með mikilli eftirvæntingu.
Að lokum kom hann aftur og hvíslaði:
„Hún er undir borðinu".
Sá kenndi var fljótur til, snaraðist undir borðið, þreif
flöskuna og hrópaði: „Aðra til! Aðra til!“
V I K I N G U R
29