Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1949, Blaðsíða 31

Rómantík
og veruleiki
Willemoes”
Mildan og blíðan sumardag stóð ung stúlka úti við
Kaupmannahafnartollbúð, alveg niðri við hafnarbakk-
ann, og horfði af áhuga gegnum leikhússjónauka á
varðskipið „Sjáland", sem bar í heiðan himininn, fán-
um skreytt með hina háu yfirbyggingu.
Þessi sextán ára stúlka var heilbrigð og elsku-
leg og svo önnum kafin við athuganir sínar, að hún
tók alls ekki eftir hinu glaða lífi, sem iðaði kringum
hana. Hún studdi olnboganum á járngirðinguna og hélt
sjónaukanum með báðum höndum fyrir augunum, með
athugulan, leitandi svip.
Hún andaði djúpt og' tók ekki eftir að vindurinn lék
um vangana og hið ljósa hár hennar og feykti annarri
löngu fléttunni hennar fram yfir öxlina. Ekki sá hún
heldur að lítill, forvitinn hundur var að snuðra að
skólatöskunni, som hún hafði lagt frá sér á steinbrún-
ina.
Hún lét augun reika gegnum sjónaukann yfir allt
þilfar freigátunnar, því að enda þótt hún hefði upp-
lýsingar um, hvaða hluta skipsins hún skyldi fyrst og
fremst athuga, var hún enn ekki svo vel að sér í sjó-
mannafræðum, að hún þekkti í sundur skut og stefni,
og því leitaði hún eftir skipinu endilöngu.
En hinir háu borðstokkar herskipsins földu allt, sem
fram fór á þilfarinu. Aðeins vörðurinn stóð á pallin-
um, með byssuna í stellingu. Hún hafði nálega gefizt
upp, það sýndi ósköp lítil tota, sem hún setti á munn-
inn, — en skyndilega hrópaði hún upp yfir sig af hrifn-
ingu, roði færðist yfir andlitið, hún brosti og þrýsti hönd
að hjarta sér. Loksins hafði hún komið auga á þann,
sem hún leitaði að.
Á aftara þilfari „Sjálands“ hafði maður einn numið
staðar á göngu sinni milli borðstokkanna og stóð nú
þar var hugljúft fórn að færa
og finna í öllu kærleikann.
Fylgi þér til fegri heima
friður guðs og miskunn hans,
Ingvari mun enginn gleyma
allir minnast þvílíks manns
Sómamanns mun saknað ví'öa
sjómanns daÖ á meöan er
viöurkennd, en víst skal bíöa
vinur, unz vér tengjumst þér.
Jafnaldri.
SAGA EFTIR E. JUEL HANSEN
við skipshliðina næst landi. Maður gat séð æsku hans
á því einu, hvað hann stóð beint og vísvitandi her-
mannlegur.
— Hvað hann er fallegur — hugsaði unga stúlkan.
Og hann var fallegur, lítill, grannur, rauður og hvítur
eins og mjólk og blóð, með fíngerðan hýjung á vöng-
um og höku, með blá augu og hrokkið hár.
Einkennishúfan fór honum vel; glampandi leður-
borðinn yfir hægri öxlina, bar hvítskefta rýtinginn
dálítið yfir vinstri mjöðminni, og hendurnar klæddar
fallegum hönzkum og lúðurinn undir hendinni, allt
þetta fannst henni fullkomnunin sjálf, og þegar hún sá
hálfmánalagða málmskiltið, sem hann hafði á brjóst-
inu, vissi hún, að hann hafði stjórn á hendi á öllu
skipinu.
Það var að vísu ekki samkvæmt ströngustu reglum,
að nýsveinn hefði slíki'i stöðu að gegna. En foringj-
arnir voru að borða í matsalnum, og þar sem hinn
ungi maður hafði gott af að læra, notuðu þeir sér
tækifærið til að láta dálitla óreglu viðgangast.
Hann gerði sig svo karlmannlegan, sem ástandið
krafðist, hann var ákveðinn í að leysa störf sín af
hei^di svo hermannlega sem hann væri liðsforingi, og
svo rétt eftir bókstafnum sem hann hafði lært í skól-
anum.
Hann grunaði ekki, að einmitt nú væri honum veitt
athygli, en hann óskaði sér þess, því að djúpt í með-
vitund hans lá púki hégómleikans, sem hélt sífellt spegli
fyrir augum hans, og hann lét alltaf eftir freisting-
unni til að skoða sig í honum. Og myndin, sem hann
sá, var sú sama, sem var ljóslifandi í sjónauka telp-
unnar og stimplaðist í órólegt hjarta hennar. Því að
hann var sá, sem hún dáði og var að hennar dómi karl-
mannlegri, fallegri, hugrakkari, en allir aðrir.
Hún naut sjónarinnar af allri sinni skólatelpusál.
Hún líkti honum í huganum við hetjurnar, sem hún
hafði lært um. Fyrst var það Nelson. Nei — hún ýtti
honum með háðslegum svip langt í burtu. Herskóla-
sveinninn hennar hafði áreiðanlega bæði fallegu augun
ósködduð! Niels Juel! Já, nafnið var ágætt, en hann
notaði raunar hárkollu og gat þess vegna ekki haft
ljóst, hrokkið hár, og hún dæmdi hann strax ónothæf-
an. Þá var það Tordenskjöld. Hún dvaldi um stund
við hann, en í slíkum stærðarstígvélum var ómögulegt
að dansa svo létt og yndislega, sem vinur hennar gerði,
og hún andvarpaði. Voru þá allar sjóhetjur ónothæf-
ar? Nei, og henni hitnaði við hugsunina, Willemoes, já,
V I K I N □ U R
31