Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1950, Qupperneq 17

£á dfautnAjtaki
SAGA EFTIR
W. W. JACDBS
Draumar og fyrirboðar eru hlutir, sem ég
hef ekki mikla trú á, sagði næturvörðurinn. Ég
segi fyrir mig, að eini draumurinn minn, sem
nálgaðist nokkuð að rætast, var þegar mig
dreymdi, að mér hefðu áskotnast auðæfi, og
næsta morgun fann ég hálfkrónu á götunni
og seldi hana fyrir fjörutíu aura. Og einu sinni,
tveimur dögum eftir að kerlinguna mína
dreymdi að hún hefði hellt úr tebolla niður á
sparikjólinn sinn, hellti hún niður málningar-
krús fyrir mér með því að setjast ofan á hana.
Eina drauminn, sem ég veit til að hafi
rætzt, fyrir utan þessa, dreymdi kokkinn á
barkskipi, sem ég var einu sinni á og hét South-
ern Belle. Hann var heimskur náungi með bollu-
andlit, sífellt að slá um sig með menntun við
sjóarana, sem ekki höfðu neina trú á henni, og
eina nótt, þegar við vorum á heimleið frá Sid-
ney, settist hann allt í einu upp í bælinu og hló
svo hátt, að hann vakti okkur alla.
„Hvað gengur á, kokksi?“ segir einn af pilt-
unum.
„Mig var að dreyma“, segir kokkurinn, „svo
kátlegan draum. Mig dreymdi, að Bill gamli
Foster dytti niður úr frammastrinu og fót-
brotnaði."
„Nú, hvað er svo hlægilegt við það?“ segir
Bill gamli heldur hvasst.
„Það var svo kátlegt í draumnum", segir
kokkurinn. „Þú varst svo hlægilegur með sam-
anvöðlaðan fótinn undir þér.“
Bill Foster sagðist skyldi koma honum til að
hlægja í öðrum dúr ef hann gætti sín ekki, og
svo fórum við aftur að sofa og steingleymdum
þessu.
En viti menn, aðeins þremur dögum seinna
datt aumingja Bill niður úr frammastrinu og
fótbrotnaði. Hann var undrandi, en ég hef
aldrei séð mann eins undrandi og kokkinn.
Augun ætluðu út úr hausnum á honum, en um
það leyti, er hinir piltarnir voru búnir að taka
Bill upp og spyrja hann, hvort hann hefði raeitt
sig, var hann búinn að jafna sig og sló svoleið-
is um sig, að manni varð óglatt af að hlusta
á það.
„Draumar mínir rætast æfinlega,“ segir hann.
„Það er einskonar sjötta skilningarvit, sérstök
dulargáfa; en þar eð ég er hjartagóður maður,
veldur það mér stundum hræðilegu hugarangri“.
Svona hélt hann áfram, hældi sér af því, sem
var hreinasta tilviljun, þegar annar stýrimaður
kom upp og sagði þeim að bera Bill niður. Hann
leið hroðalegar kvalir, eins og gefur að skilja,
en hann hélt fullum sönsum, og þegar þeir fóru
framhjá kokknum, gaf hann honum svo vel úti
látið högg á vangann, að minnstu munaði, að
hausinn brotnaði.
„Þetta færðu fyrir að dreyma um mig“, seg-
ir hann.
Skipstjóri og fyrsti stýrimaður og flestir
piltanna gengu á milli, og þegar skipstjóri hafði
komið honum, það sem hann kallaði þægilega
fyrir, en Bill kallaði allt annað, sem ekki er
eftir hafandi, fóru yfirmennirnir burt, en kokk-
urinn kom og settist við rekkjustokkinn hjá Bill
og talaði um gáfu sína.
„Ég tala ógjarnan um það“, segir hann,
„vegna þess, að fólk er hrætt við slíkt“.
„Þetta er dásamleg gáfa, kokksi", segir Char-
lie Epps.
Allir voru á einu máli um það, þeir vissu
ekki hvílíkur fyrsta flokks lygari kokkurinn
var, og hann sat þarna og laug í þá, þangað
til hann kom varla upp orði, hann var orðinn
svo hás.
„Amma mín var sígauni“, segir hann, „og
þetta er í ættinni. Það, sem á að koma fyrir
fólk, sem ég þekki, birtist mér í draumi, eins
V í K I N □ U R
1.53