Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1957, Qupperneq 10

ur skip sáu heldur ekki síld. Loks sáum við torfu
út af straumnesi og köstuðum í hana, en lítill afli,
svo voru smátorfur nokkru norðar. Við köstuðum
í eina, en fengum aðeins 10 mál. Skipstjóri var
nú orðinn leiður á lífinu úti fyrir Aðalvík og hélt
upp úr hádeginu rakleiðis austur á Húnaflóa,
hafði og fengið skeyti um töluvert af síld þar,
en þó enn meira af hafís, sem undanfarið hafði
lagt ýmsar hömlur á siglingar um utanverðan
flóann.
Við vorum því dálítið spenntir fyrir því,
hvernig ferðin mundi ganga, þó að ég reyndar
þættist orðinn tölúverður „íshafsfari“ eftir ferð-
ina á „Þór“. Út af Straumnesi við hafsbrún var
þykkur þokubakki, en heiðskírt og norðan-gola
austur með landinu. Við þurftum ekki að bíða
lengi eftir ísnum, því að það sást þegar á snjó-
hvíta kollana á jöklunum út af Hælavíkurbjargi,
10—12 sjómílur undan landi, og þegar við kom-
um álíka langt á hinni vanalegu stórskipaleið SA
af Hor-ni, varð fyrir okkur all-þétt ísbreiða og
fyrir innan hana dreifðir smájakar. Við sigldum
meðfram breiðunni milli hinna dreifðu jaka inn-
an við hana og sluppum vel, því að undan Dröng-
um hvarf breiðan, en hraflið náði inn undir
Selsker (Ingólfsfjörð). Komum við kl. 8 inn í
Reykjarfjarðarmynnið til þess að hafa tal af
„Arinbirni hersi“, sem var kominn þangað á
undan okkur. Hitinn í sjónum þarna inn með
Ströndunum var ekki nema 5—6° og í lofti aðeins
4—5°, samtímis því, sem sjávarhitinn í Djúp-
mynninu mun hafa verið 9—10°. Þessi kólnun
var óefað af völdum íssins. Kl. 11 um kvöldið
komum við í Steingrímsfjarðarmynnið og lágum
um nóttina undir Drangsnesi, sem er uppvaxandi
vélbáta-sumarverstöð yzt á Selströnd.
Við höfðum séð nokkrar smáar síldartorfur
inni með ísnum, en gátum ekki við þær átt, með
fram vegna nálægðar íssins. Lengra inn með voru
að vísu allstórar torfur uppi hingað og þangað,
en síldin var óróleg og illt að ná henni, var óðar
komin niður en kastað var, þó var nokkuð af
smá átu við yfirborðið. Síðari hluta næsta
dags héldum við inn á innanverðan flóann „inn
fyrir skerin“, þ. e. Vatnsskerin, þar sem oft er
mest um síldina, en sáum enga síld. Varð því úr,
að við fórum rakleiðis inn að óspakseyri í Bitru-
firði og lögðumst þar við akkeri undir miðaftan.
Erindið þarna inn var aðallega að gefa skip-
verjum kost á að tala við sína nánustu í Reykja-
vík og nágrenni, því að á Óspakseyri er símstöð,
en í Hesteyrarfirði aðeins loftskeytastöð á Hest-
eyri (og á skipunum), og því hafði enginn þeirra
talað heim, síðan þeir fóru heiman að seint í
j.úní. Að vísu er Óspakseyri aðeins 3. flokks stöð
og lokuð kl. 5 e. m., en stöðvarstjórinn er greið-
vikinn maður og Skallagríms-menn, að mér virt-
ist, vel séðir gestir þar á bænum, kaupa þar oft
ýmislegt (stöðvarstjórinn er líka kaupmaður og
bóndi), bæði ætt og óætt, einkum hið fyrrtalda.
Það efaðist því enginn um, að stöðin mundi verða
opnuð, þó framorðið væri.
Þá er við höfðum étið kvöldmat, steig skip-
stjóri, stýrimaður, yfirvélstjóri, bátsmaður og
margir aðrir í annan nótabátinn og var nú róið
upp að eyrinni og gengið á land. Niðri við sjávar-
húsin var enginn maður og var því gengið í
þéttri fylkingu, en með fullum friði eftir renni-
sléttu túninu til bæjar. Hittum við fyrst hús-
freyju, sem tók á móti gestunum, sérstaklega
skipstjóra, með mikilli alúð og bauð öllum hópn-
um til stofu. Þágu það allir, sem ætluðu að fóna,
og ég. Svo kom húsbóndinn, stöðvarstjórinn, og
það var engin fyrirstaða á því, að reyna að fá
samband við Reykjavík enda þótt hún væri harð-
læst samkvæmt reglunum. En vegna þess, að
stöðvarstúlkurnar í höfuðborginni munu ekki
hafa átt von á kalli úr þessari átt á þessum tíma
dagsins, voru þær nokkuð heyrnarsljóar lengi
vel, enda þótt nafn Reykjavíkur væri ákallað 20
—30 sinnum með rómi, sem reyndi jafnt á hljóð-
himnur okkar, hljómplötu fónsins og raddbönd
stöðvarstjóra, og gæti ég trúað því, að hann hafi
verið hás morguninn eftir. Loks kom Reykjavík,
og nú byrjaði samtalið, fyrst skipstjóri við
Reykjavík og svo hver af öðrum, 8—10 manns,
með svo mikilli háreysti og innskots-hringingum
og númeratilgreiningum, að ég fékk meira af
því en ég gat borið og hypjaði mig því út á tún,
dásamandi þolinmæði og góðvild landssímastúlkn-
anni í Reykjavík, og fyrirgefandi öllum síma-
stúlkum yfirleitt það, sem þær kannske einhvern
tíma hefðu á annríkri stundu reynt á þolinmæði
mína.
Loks var þessi messugjörð úti, og safnaðist þá
allur hópurinn saman úti á túni með þeim ásetn-
ingi að efna til einhverrar skemmtunar þar á
túninu, sem var rennislétt og nýslegið. Það gat
verið um bændaglímu, að ríða til páfans eða aðr-
ar gamlar og góðar vermanna skemmtanir að
ræða, en flatneskja túnsins og víðátta réð mála-
lyktun: kapphlaup. Geystust bráðlega fram 5
þátttakendur. Franz litli á sínum eldrauðu sjóara-
bússum, einn ungur kyndari, hjálparkokkurinn og
tveir hundar af bænum. Þótti hjeppum heldur en
ekki upphefð að þessu og nutu þess sýnilega. Þreyttu
þátttakendur lengi skeiðið, svo að ekki mátti á
milli sjá. Loksins reif Franz sig fram úr hinum,
svo að hann náði markinu (þ. e. túngarðinum)
fyrstur allra og fékk fyrstu verðlaun (almennt
lófaklapp), næstir voru hundarnir báðir (2. verð-
laun, ,,bein“), en síðastir kyndari og kokkur og
voru dæmdir ekki verðlaunaverðir.
Klukkan 4 næsta morgun var létt og hald-
ið út í flóann aftur, og vaknaði ég um miðs-
morgunleytið inni undir Miðfjarðarmynninu, en
ekki auðnaðist mér að sjá Hvammstanga, þann
fræga stað, sem auk þess er víst eina kauptún
122