Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1957, Síða 15

Og undir þögn þeirri, sem á eftir fór, sá hann
í huganum sömu mynd og skipstjórinn. Hann sá
mynd af nýbyggðu 5000 smálesta skipi, útbúið
með öllum nýtízku þægindum, sem lagði af stað
í reynzluför undir hljóðfæraslætti og veifandi
fánum. Þessi mynd hafði verið leiðarstjarna
þeirra mörg undanfárin ár, sem þeir höfðu starf-
að hjá þessu litla tveggja skipa fyrirtæki, án
nokkurar vonar um framgang, og nú.leit loksins
út fyrir, að þessi draumur ætti að rætast, því
þeir höfðu heyrt, að nýja skipið yrði tilbúið að
hlaupa af stokkunum, næst þegar þeir kæmu til
Danmerkur. Loks gætu þeir afhent hina gömlu
og hóstandi „Olympíu" í hendurnar á yngri
mönnum, sem litu bjartsýnis augum á framtíð-
ina. Ánægðir yfir að fá yfirmannastöður, þótt á
gömlu skipi væri. En þeir uppskæru verðug laun,
langrar og trúrrar þjónustu.
„Ennþá getur margt komið fyrir“, sagði skip-
stjórinn, eins og hann læsi hugsánir stýrimanns-
ins. „Ef við ekki högum okkur eins og englar í
þessari ferð . . . og það gildir bæði um yfirmenn
og undirmenn, þá er mjög sennilegt, að við fáum
aldrei að sjá nýja skipið, öðru vísi en á mynd-
um“.
„Við verðum að aðvara skipshöfnina", sagði
stýrimaðurinn ákveðinn.
„Það var einmitt það, sem ég hafði hugsað
mér“, svaraði skipstjórinn. „Það er bezt að kalla
þá hingað strax. Ég er ekki hrifinn af að þurfa
að gera það en það er engin önnur leið til að
bjarga málinu“.
Það var nú kallað á bátsmanninn og málið
skýrt fyrir honum. Hann lofaði að tala við skips-
höfnina í fullri alvöru, og nokkru síðar kom hann
til baka með þau skilaboð, að skipshöfnin stæði
að öllu leyti við hlið skipstjóra síns, og mundi
fara eftir óskum hans að öllu leyti. En þeir tóku
þó fram, að þeim þætti sanngjarnt að fyrir að
þurfa að sitja svo lengi á strák sínum, fengju
þeir eins konar verðlaun, til að lífga upp á til-
breytingaleysið í lúkarnum. Það mundi vera vel
þegið, að þeir fengju til dæmis eina flösku af
wisky á dag í hvern borðsal á meðan á ferðinni
stæði.
„Eru þeir sjóðandi vitlausir“, hrópaði skip-
stjórinn, „það eru 120 flöskur samtals, hver ætti
að borga það, ef ég má vera svo djarfur að
spyrja?“
„Væri ekki hægt að setja þær á risnureikn-
inginn?“ spurði fyrsti stýrimaður.
„f staðinn“, sagði bátsmaðurinn skuldbindum
við okkur til eftirfarandi: Aldrei að blóta, þegar
við erum á þilfarinu. Að raka okkur minnst ann-
an hvern dag. Aldrei að skamma matsveininn,
þótt kaffið sé kalt, eða baunirnar viðbrenndar.
„Og ekki að hlaupa um þilfarið á nærbuxunum“,
bætti fyrsti stýrimaður við, sem engu gleymdi.
Skipstjórinn hafði ekki um neitt að velja, því
hann þekkti skipshöfnina, og hann vissi því hvers
hann mátti vænta af henni. Þessvegna fékk hann
10 kassa af wisky til viðbótar, og var búið að
ganga frá öllu, er farþegarnir komu um borð.
Fyrsti stýrimaður hafði verið kvíðafullur í sam-
bandi við burtför skipsins, því venjan var sú,
að ýmsar upphrópanir áttu sér stað, þegar farið
var úr höfnum, sem tæpast eru prenthæfar. En
skipshöfnin stóð að öllu leyti við gefin fyrirheit.
Það var allhvasst, þegar komið var út fyrir
hafnarmynnið, og farþegarnir kusu að dvelja í
„salnum“, þar sem þjónninn bar þeim sódavatn
og smákökur.
Á stjórnpalli óskuðu menn hver öðrum til ham-
ingju með hina góðu byrjun, og annar stýrimað-
ur lýsti því yfir, að kona prédikarans væri langt
frá því að vera það greppitrýni, sem hann hafði
ímyndað sér, þvert á móti reglulega snotur frúar-
hnáta, sem hefði verið reglulega yndisleg sem
stýrimannskona.
„Já, flott er hún“, viðurkenndi fyrsti stýri-
maður, „en tókstu eftir augum hennar. Þau fengu
mig til að minnast kennslukonunnar, sem ég
hafði í fyrsta bekk“. En hann hikaði dálítið og
bætti við, „en ég verð þó að viðurkenna, að ekki
er hægt að bera útlit hennar og kennslukonunnar
saman“.
„Ég sá ekki í augu hennar“, sagði annar stýri-
maður, „en ég sá vangasvip hennar og baksvip,
ja, biddu fyrir þér, það er kona í lagi“.
„Ég vona bara“, sagði fyrsti stýrimaður fast-
mæltur, að þú í allri ferðinni gleymir ekki, hvaða
þýðingu framkoma þín gagnvart henni getur
haft í sambandi við nýja skipið. Aðvörunin var
ekki að ástæðulaus, því annar stýrimaður var
ungur og blóðheitur og áleit sjálfan sig ómót-
stæðilegan og mikið kvennagull, þrátt fyrir það
veittist honum ekki erfitt daginn eftir að hafa
stjórn á sjálfum sér, þegar prédikarafrúin kom
á stjórnpallinn. Samt sem áður var hún mjög
freistandi í útliti, með sitt síða og fagra hár,
og í hinni alltof þröngu peysu, en eins og fyrsti
stýrimaður hafði bent á, þá voru augu hennar
mjög einkennileg, þrátt fyrir hinn fjólubláa lit
þeirra, þá höfðu þau eitthvert sérstakt blik, sem
helzt minnti á röntgengeisla, og það fyrsta, sem
hún gerði var að ganga beint að skipstjóranum
og hrifsa vindilinn úr munni hans.
„O svei attan“, sagði hún og kastaði honum
í sjóinn. Síðan sneri hún sér að honum með eng-
ilblik í augum og sagði: „Ég get blátt áfram ekki
þolað að sjá stóran og hraustan mann eins og
yður eyðileggja heilsu sína með svona eitri. Og
ef þér hugsið yður vel um skipstjóri, þá munuð
þér sjálfsagt viðurkenna, að það sé mjög
heimskulegt að eyða peningum sínum í slíkan
óþverra, er það ekki rétt?“
Framhald á bls. 1A0.
127