Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1959, Qupperneq 3

stofnun þessa „sjómannablaðs“.
Fleiri kvöddu sér einnig hljóðs
í líkum dúr. Og ekki all fáir hafa
haldið tryggð við blaðið og skrif-
að í það um málefni sjómanna
allt til þessa dags. Árangu’r hef-
ur orðið nokkur, en naumast eins
mikill og vonir stóðu -til. Um það
skal þó ekki sakast. Sjómennirn-
ir hafa tímann með sér. Skiln-
ingur á mikilvægi starfs þeirra
fyri’r þjóðfélagið allt er að vaxa,
og á Víkingur án efa nokkurn
þátt í því.
En sjómennirnir mega ekki
vera svona óframfærnir eins og
þeir eru, þeir geta betur. Þei'r
þurfa að leggja blaðinu til meira
og nýtízkulegra efni. Þetta hef-
ur verið mesti reitingur, sem
hann fékk í uppvextinum.
Sjómenn góðir — hva'r í skip-
rúmi sem þið eruð — þið eigið
að horfa fram en ekki aftur.
Það kemst enginn áfram, sízt tor-
færa leið yfir hraun og hálsa
misskilnings og úreltra siðvenja,
með því að lifa að mestu í liðn-
um tíma. Gamla'r „skipparasög-
ur“ og annað léttmeti, sem svo
mikið hefur verið af í blaðinu
að undanförnu, er ekki hið rétta
andlega fóður fyrir ungu sjó-
mennina okkar.
Framtíð hins unga fólks ve'rður
að byggjast á aukinni verkmenn-
ingu og bættri samvinnu. Mál-
flutningur um það efni þarf að
vera efst á baugi. Nýtt viðhorf
er nú komið til sögunnar, til
— „fólksins fyrir framan mastr-
ið“, og það á að ve'ra skylda hinna
,,lærðu“ á skipi hverju að leiða
það fólk, ekki til útsláttarsemi og
ónytjungsháttar, heldur til meiri
menningar og betri afkasta.
Það sem nú skiptir mestu máli
er það, að umskiptin, hin mikla
„bylting“, verði á engan hátt til
ófarnaða'r. Að undirstaða hins
nýja lífs, hinna nýju sambúðar-
hátta, verði traust. Til þess þarf
fyrst og fremst góðan skilning
á viðhorfinu sem nú er, háttvísi
og nokkra fórnfýsi til samkomu-
lags, því oftast sýnist sitt hverj-
um um það sem koma skal.
Um þetta þurfa sjómenni'rnir
að skrifa í Víking. Það er sama
VÍKINGUR
Tuttugu ár í útkomu mánað-
arrits er að vísu ekki langur tími,
en þó virðulegur árangur í öllu
því prentmáli, e’r íslendingar
komast yfir að lesa. Víkingur
hefur átt því láni að fagna frá
byrjun að eiga stóran hóp les-
enda úr öllum starfsgreinum
þjóðfélagsins, þó að eðlilega beri
þar mest á sjómannastéttinni og
þeim sem á beinan hátt eru
tengdi'r sjávarútveg og sigling-
um. En þegar lesin er yfir spjald-
skráin yfir áskrifendur blaðsins
kemur í ljós, að þar er að finna
húsmæður, sveitabændur, iðnað-
armenn, verzlunarmenn, lög-
fræðinga og lækna, svo nokkuð
sé nefnt.
Það er að sjálfsögðu erfitt að
finna ávallt í hverju blaði efnis-
val er geti fullnægt þeim skil-
yrðum, að grípa til huga svo fja'r-
i-------------------------:--------
í hvaða starfsflokki þeir eru, þeir
eru allir í sama bátnum og eiga
að vera sama sinnis um það, að
hver róður gangi giftusamlega
og be'ri góðan árangur.
Það er viðeigandi nú að óska
Víkingi til hamingju með liðin
æskuár, og fararheilla á leiðinni
sem framundan er. Ég er það
stórhuga fyrir hönd sjómanna-
samtaka þeirra sem að honum
standa, að ég tel þeim vorkunn-
a’rlaust að hlúa svo að honum,
að blaðið geti í allsnægtum lifað
bæði um efni og búnað, og mun
hann þá skila góðum arði fyrir
þá umhyggju.
Út á þriðja áratuginn getum
við svo fylgt Víkingi með hvatn-
ingu Friðriks Halldórssonar er
hann segir í framhaldi kvæðis-
ins:
Vertu hrópandans rödd, tar sem
hálfvelgjan býr,
þar sem hikandi stefnan er sett. —
Vertu í örðugri baráttu aflgjafi nýr
hinni íslenzku sjómannastétt.
skyldra starfsgreina og með
breyttum viðhorfum frá ári til
árs í þróun mála, en þó hefur
frá því fyrsta verið reynt að
haga efnistilhögun í blaðinu
þannig, að eitthvað væri öðru
hverju og helzt sem oftast af
efni, er fólk í öllum starfsgrein-
um gæti haft gagn af að kynnast.
Þetta hefur svo tekizt mis-
jafnlega, stundum erum við
átaldir fyrir að verða of ein-
strengingslegir með þennan eða
hinn þáttinn af efni, og stund-
um hrósað þegar vel heppnast,
en heildarútkoman hefur orðið sú
að þúsundir áskrifenda allt frá
innstu dölum út til yztu nesja
hafa haldið tryggð sinni við
blaðið allt frá fyrsta árgangi
þess.
Útsölumenn trausta og góða
hefu’r blaðið átt umhverfis allt
land, nokkrir þeirra, er fyrst
hófu starf fyrir blaðið eru látn-
ir, einstaka hætt starfi og aðri'r
komið í staðinn, allmargir starf-
að 10—15 ár, en stórhópur slit-
laust þessi tuttugu ár, en meðal
þeirra eru: Sigu’rður Jónasson,
Stykkishólmi, Guðm. Sveinsson,
Tálknafirði, Þorkell Guðmunds-
son, Bitrufirði, Bernódus Hall-
dórsson, Bolungarvík, Ingimar
Finnbjörnsson, Hnífsdal, Sig-
u'rður Sölvason, Skagaströnd,
Magnús Símonarson hreppstjóri,
Grímsey, Sigurjón Jónasson,
Flatey, Skjálfanda, Ágúst Magn-
ússon, Raufarhöfn, Björn Ólafs-
son, Borgarfirði eystra, Thulin
Johansen, Reyðarfi’rði, Stefán
Karlsson, Stöðvarfirði, Óskar
Jónsson alþm., Vík í Mýrdal, Sig-
urður Ó. Ólafsson alþm., Selfossi,
og Björn Guðmundsson verzl.,
Vestmannaeyj um.
Fjöldi manna hefur sent blað-
inu efni, frumsamið og þýtt, sjó-
mennirnir á strandferðaskipun-
um hafa unnið að útbreiðslu þess,
og þessi tuttugu ár hefur það
verið sett og prentað af mörgum
góðum mönnum í ísafoldarprent-
smiðju.
Öllum þessum aðilum ber að
þakka við þessi tímamót góðan
vilja og ötulan stuðning við
starfsemi blaðsins frá fyrstu tíð.
123