Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1959, Blaðsíða 10

argiftum brezkra útgerðarmanna
og fylgifiska þeirra.
Við stöndum einhuga að því
að reyna að koma í veg fyrir að
meiru verði rænt af lífsbjörg
vorri af miðunum hér við land.
Málstaðurinn er góður og nýt-
ur fylgis allra réttsýnna manna,
sem fá aðstöðu til að kynnast
málinu í sinni réttu mynd. 1960
verður væntanlega úr landhelg-
ismálinu skorið. Að sjálfsögðu
treystum við þá á réttsýni ann-
arra þjóða freniur en Breta, en
þó er ekki að vita nema að þegar
að þar að kemur verði þeir laus-
um sé í stuttu máli, á stuttum
ráðstefnum, sem um margt eiga
að fjalla samhliða, sé gerð grein
fyrir aðalkjarna málsins, því að
þessir menn sem aðrir þurfa að
hafa góðan tíma og nógan undir-
búning til að fella dóm í jafn af-
drifaríku og viðkvæmu máli. Lát-
um svo Breta halda áfram að
safna glóðum elds að höfði sér.
Síðasta afrek Breta hér við
land er ásigling HMS Chaplet á
varðbátinn Óðinn, 30 sinnum
minna skip, sannkallaða smáskel
í samanburði við herskipið. Kom
þá í ljós það, sem áður var vitað,
þetta eða hirða um að fylgja
þeim reglum.
Það er svo vitað mál, að stríðs-
óðir, harðbrjósta og ósvífnir her-
menn, geta fundið upp á öllum
fjandanum. Níðinga köllum við
þá menn, sem láta kné fylgja
kviði við lítilmagnann. Hernaðar
sagan er full af níðingsverkum.
Bretar hafa talið sig öðrum
skárri í þeim efnum fram að
þessu, en vilja nú kannske jafna
metin í ósómanum svo að frami
þeirra verði óumdeilanlegur á
því sviði. Þeir hafa í okkur fund-
ið sér veikasta andstæðinginn til
Það er of niðrandi fyrir mann i virðingarstöðu brezka flotans að skjóta sér undir vankunnáttu eða klaufaskap i þessu máli,
þvi að þó að hann kunni að vera allra manna lélegastur i skipsstjórn, þá getur hann ekki vitað rríinna en það, að honum ber
að halda sig i hæfilegri fjarlægð frá skipi, sem hann siglir uppi, svo ekki hljótist slys af.
ir úr gamla ofbeldishamnum, því
við rekum okkur á það daglega
að margir eru þeir ,,Gentlemen“
í Bretlandi, sem þykir hin mesta
skömm að ofbeldisaðgerðum
brezku stjórnarinnar og vilja
þvo þann smánarblett af, fyrr en
seinna.
Tíminn styttist nú óðum fram
að ráðstefnu Sameinuðu Þjóð-
anna 1960. Þangað til verður rík-
isstjórn Islands að sjá svo um
að málstaður okkar og átök þau,
sem kunna að koma fyrir, verði
rækilega skýrð fyrir almenningi
í löndum þeim sem fulltrúa senda
á þá ráðstefnu, því að fátt ann-
að er nauðsynlegra nú sem
stendur. Það er alls ekki nóg að
nokkrum útvöldum fundarmönn-
hvoru megin áhættan er þegar að
árekstur á sér stað milli slíkra
skipa og það vissi líka skipherr-
ann á Chaplet, annars hefði
hann ekki hagað siglingu sinni
eins og hann gerði.
Það er of niðrandi fyrir mann
í virðingarstöðu brezka flotans
að skjóta sér undir vankunnáttu
eða klaufaskap í þessu máli, því
að þó að hann kunni að vera
allra manna lélegastur í skips-
stjórn, þá getur hann ekki vitað
minna en það, að honum ber að
halda sig í hæfilegri fjarlægð frá
skipi, sem hann siglir uppi, svo
ekki hljótist slys af. Þetta eru
almennar umferðareglur bæði á
sjó og landi, og þeim er ekki trú-
andi fyrir stjórn, sem ekki vita
að níðast á. Lengra verður ekki
gengið. Hvergi var lægri garð að
finna og hér var engin manns-
hætta fyrir þá að leggja að.
Engra gagnkvæmra hernaðarað-
gerða að vænta.
Við höfum áður verið rændir.
Þá voru það Tyrkir, illa siðaðir
óaldarseggir sem við teljum að
nútíðarmaðurinn eigi að standa
nokkru framar félagslega séð.
Nú hafa Bretar kosið sér það
hlutskipti að setjast við sama
borð með ránsferðum sínum
hingað til lands . Fyrir það
hljóta þeir verðuga óvirðing um
allan heim. Það á líka svo að
vera, því að ræningjar allra alda
eru smánarblettur á siðmenning-
unni og tilveru vorri hér á jörð.
VÍKINGUR
130