Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1959, Síða 12

láta í minni pokann, hleypa und-
an, þegar Magnús beitti upp í.
Magnus saumaði segl sín sjálf-
ur og bjó um allan reiða. Bátur
hans var hásigldari og rennilegri
en títt var, sjaldan voru segl rif-
uð, en það þurfti að passa klóna
á segli og stafnfokku vandlega.
Bræðurnir bjuggu sig mjög ó-
líkt á sjóinn. Magnús var jafn-
an í brókargarmi með strigaskó
utan yfir, hafði bættan olíustakk
meðferðis en húfupottlok á höfði,
sem eitt sinn hafði verið grænt.
1 matarskrínunni var ávallt
það sama: snöggsoðnar fiskboll-
ur og vatn á flösku.
Guðmundur var skartmenni, í
gulum olíufötum, dönskum leður-
stígvélum og með barðamikinn
sjóhatt.
1 skrínu hans var oft margt
ætilegt og þriggjapela flaska af
mjólk. Magnús sagði, að flaskan
tæki pott. „Jú, af blávatni", sagði
Guðmundur. Hann hafði gert
vísu um mataræði bróður síns,
sem hann söng við raust á sigl-
ingu. Var endirinn eða viðlagið
svona: „Blávatn, blávatn og
barnaskít".
Eitt sinn er siglt var vestur í
Rennur í leikandi byr, söng Guð-
mundur brag sinn við raust.
Hafði hann bætt við vísuna ærið
meinlegum orðum um heimilis-
ástæður bróður síns. Sagði sá, að
konan væri blóðlaus og hvít eins
og bollurnar. Drengurinn sá, að
formaðurinn var orðinn ærið
snareygður, þegar siglt var um
hraunslóðir og nálega svartur í
andliti, þegar segl voru felld.
Lóðin var lögð í þögn. Guðmund-
ur var undir árum eins og vant
var, en formaður greiddi út lín-
una, auðsjáanlega annars hugar.
Krækti í sig öngli, missti lausan
stjóra fyrir borð og gerði fleiri
mistök, sem drengurinn undrað-
ist. Guðmundur söng brag sinn
við árina og leit brosandi á
flækjurnar, sem þeyttust fyrir
borð. Magnús stundi. Þegar búið
var að leggja, var báturinn bund-
inn við bólið og tekið að skera
úr skel. Enn varð formaður fyrir
óhappi, skar sig í fingur. „Við
skulum taka línuna", sagði
Magnús, þótt skammt væri legið.
Hann settist undir árar, dreng-
urinn dró, en Guðmundur gogg-
aði fiskinn og blóðgaði. Stórýsa
var nærri á hverju járni og smá-
lúða flaut með. Öllum fiskinum
hlóð Guðmundur undir fætur sér
í barka og setti fjalir við austur-
þóftu, svo að enginn fiskur færi
aftur í bátinn.
Formaður leit um öxl, sagði
ekki orð. Drengnum sýndist hár-
ið rísa á höfði hans og ókyrr sat
hann á þóftunni, rétt eins og hún
væri úr glóandi málmi.
Stjóragleypan á lóðinni var
laglegt lúðulok. Guðmundur
skellti því á bakhluta bróður síns
og sagði: „Blóðgaðu drengur,
hún er ekki aldeilis blóðlaus
þessi“.
„Dragðu ekki stjórann“, kall-
aði Magnús. Það var líkt og hann
hrópaði í örvæntingu. Svo settist
hann í skut og renndi færi. „Vert
þú í austrinum“, sagði Guðmund-
ur við drenginn, hann renndi í
barka.
Nú hófst einvígi milli bræðr-
anna. Drengurinn vissi, að for-
maður dró jafnan þrjá fiska á
meðan Guðmundur dró einn. Við
lúðuna var Magnús þó heppnast-
ur. Nú brá svo við, að Guðmund-
ur dró óðan fisk, þrjár stofnlúð-
ur flutu með. Enn hélt hann
hætti sínum, hlóð fiskinum í
barkann unz báturinn lá á nös-
unum. „Létt í skutnum", „Aust-
urrúmið er þurrt“, tautaði Guð-
mundur og brosti svo að skein í
vísdómsjaxlana.
Formaður dró einn steinbít og
nokkrar ýsur, fleygði þeim ó-
lundarlega í rúmið hjá sér, blóðg-
aði ekki, drengurinn sá um það.
Nú skeði það, sem óvæntast
var. Drengurinn setti í væna
flyðru og Guðmundur skríkti af
kæti. „Hægan, hægan“, sagði
hann. „Láttana beyða“. Hann
rakti færið í hönk fyrir óvaning-
inn og gaf heilræði, tókst að lok-
um að bera í flykkið og enda-
senti lúðuna frammí. Við átökin
saup báturinn og nokkrir fiskar
flutu aftur um þóftur.
„Hafið uppi“, skipaði formað-
ur. Ekki gaf hann fleiri fyrir-
skipanir, en Guðmundur reisti
siglu. Báturinn kæfði í sjó að
framan svo að varla lét að stjórn.
Bræðurnir sátu hver á sinni
þóftu, hvorugur söng.
Stillt var í sjó, allt fór vel.
Bátnum var brýnt og fiskurinn
borinn upp þegjandi. Magnús tók
skrínuna sína og húfuna, pírði
augum á bróður sinn og sagði:
„Þú skiptir í dag, Guðmundur,
drengurinn tekur bátshlutinn og
sitt. Hann á happadráttinn“. Svo
fór hann.
Aldrei gréri um heilt milli
bræðranna þetta vor, fannst
drengnum. Dagarnir voru lengur
að líða en áður og sjóndeildar-
hringurinn var eitthvað þrengri.
Asafengin sigling veitti honum
ekki jafn hamslausa gleði. Bræð-
urnir voru þögulir og sögðu
aldrei bróðir hvor við annan.
Magnús bað drenginn jafnan að
segja til um skiptingu afla í stað
Guðmundar.
Rétt fyrir lokin voru stirðar
gæftir, en Magnús sótti sem fast-
ast. Eitt sinn skyldi róa í bítið
til að vitja um haukalóðir vest-
ur á Klett. Útlit var tvísýnt,
austurloftið hrannað skýjum og
veðurhljóð til fjalla. Guðmundur
var vanur að ýta á stefni, en
drengurinn og formaður studdu
bátinn svo hann rynni réttur á
hvalbeinshlunnunum. 1 þetta
sinn leit Guðmundur oft til lofts
og dundaði við færur sínar. Seg-
ir svo: „Mikinn klósiga dregur
hann yfir hlíðina, Magnús“. „Ef
hann hvessir, þá hvessir hann“,
hreytti formaður úr sér. Þá
glotti Guðmundur og sagði:
„Mikill vitsmunamaður ert þú,
Magnús, þetta hefði ég nú getað
sagt líka'.
Svo var ýtt úr vör, sjóferða-
bænin muldruð í barminn. Magn-
ús formaður keyrði húfuna öf-
uga á höfuð sér, fór í stakkinn
og skipaði að setja upp segl. Fáir
bátar voru á sjó þennan eftir-
minnilega dag. Tvö sex manna
för og nokkrir fullhugar á fjór-
rónum bátum. Lóðir Magnúsar
voru vestar en hinna bátanna, en
á sömu slóðum. Byrjað var að
draga. Urðu brátt stimpingar við
VÍKINGUR
132