Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1973, Blaðsíða 27

„Mr, Ohlson,“ hrópaði hann,
„stowaway on bord, Sir!“
Fyrsti stýrimaður varð fok-
vondur; hann vissi, að þetta væri
nóg til að fara með skapsmuni
þess gamla alla hina 36 daga,
sem ferðin tæki. „Síríus“ var
lestaður þurrkuðum fiski til Rio,
Sheffieíd-borðhnifum og vefn-
aðarvöru. Engin höfn var á leið-
inni og síðasti lóðsbáturinn var
horfinn sjónum. Og hann gat
hugsað sér, að sá gamli mundi
skipa leynigestinum að fá sér
göngutúr frá borði og sigla á-
fram á sínum eigin vaðstígvélum.
Hann fann skipstjórann í
kortaklefanum hjá loggbókinni
og whiskyflöskunni, sem lóðsin-
um hafði verið veitt úr, en skip
stjórinn neytti ekki áfengis þar
eð hann var bindindismaður.
Skipstjórinn hlýddi á frétt-
irnar án minnstu svipbrigða. Það
var nú þannig, að í nýafstöðn-
um ferðum hafði „Síríus“ tvisvar
sinnum haft óskráða menn inn-
anborðs, og hinn síðari þeirra,
sem hafði verið vel haldinn og
meira að segja hjálpað um pen-
inga, hafði ekki aðeins hirt með
sér vetrarfrakka skipstjórans,
þegar hann fór frá borði, heldur
að auki lent beint í örmum lög-
reglunnar, sem beið hans með
handtökuskipun vegna ótal þjófn-
aða; og hann hafði þannig vald-
ið skipstjóranum á „Síríusi" alls-
kyns vandræðum gagnvart sendi-
ráðinu og töfum ásamt f 1 utnings-
tapi.
„Þér vitið, Ohlson,“ sagði skip-
stjórinn salla ról'egur, „að ég kæri
mig ekki um að vita af neinum
stowaway fellow hérna um borð.
Ég vil ekki sjá hann, skiljið þér.
Ég lýsi því einfaldlega yfir, að
það er ekki — e k k i, skiljið þér
— neinn hér um borð, sem ég hef
ekki skráð á skipið. Ef að þér eða
einhver annar hér um borð er á
annarri skoðun, þá skulið þér láta
yður snúast hugur Og þér skuluð
gera áhöfninni skiljanlegt, að
henni hafi orðið mistök á, ef hún
hefur talið einum manni of
margt. Þessi eini aukamaður er
ekki til á skipi mínu. Við erum þá
VÍKINGUR
sammála um þetta svo framar-
lega sem við erum ekki fullir og
sjáum tvöfalt.
Ohlson var samþykkur. Hann
hafði að sínu leyti alveg eins og
yfirmaður hans fengið nóg af
síðasta snýkj udýri og á hinn bóg-
inn var hann bráðhrifinn af hug-
mynd skipstjórans. Hann hagaði
sér samkvæmt því.
Hann hitti léttadrenginn.
„Hvar segistu hafa séð hann,
Dick?“ spurði hann. Dick benti
á ókunnuga náungann, sem stóð
með húfuna í hendinni aftur við
bakborðsbátsugluna.
Dunkumaðurinn og Georg háseti
voru í þann veginn að skipta orð-
um við hann. Aðrir gerðu sig ekki
líklega til að skipta sér af honum.
Þeir höfðu nóg að gera með sitt,
en allir gutu þeir augunum aftur
eftir til skipstjórans, Og þeir
hlökkuðu til uppistandsins, sem
nú yrði.
Stýrimaðurinn glápti í gegn-
um boðflennuna með sakleysis- og
undrunarsvip:
„Heyrðu nú, Rishard. Þú ert
enn þá ungur hvolpur og ættir
ekki að reyna að vera með spé
á kostnað fullorðinna. Ég sé eng-
an mann þarna sem þú bendir,
heldur aðeins skjöktbátinn og
sjóinn. Og þú verður að viður-
kenna, að þú sérð hel'dur engan
og ekki heldur Georg og Matthías
né hinir skíthælarnir. Jæja,
piltar! Við kærum okkur ekki um
að vita af fleiri andskotans
brennimerktum drullusokkum,
sem ætla með án farmiða. Og það
getum við verið sammála um,
piltar að við viljum hvorki sjá
né heyra slíka ókeypis farþega
hér á skipinu. Er það skilið?“
Og hann leit af einum á annan,
sem stóðu umhverfis hann og
ókunnuga manninn.
Þeir hlógu og gáfu hver öðrum
olnbogaslcot. Klarker háseti, sem
átti það til að vera tunglsjúkur,
sló sig á lærið og dansaði um
flissandi; hinum fannst líka grín-
ið ágætt. Þeir settu upp ábúðar-
fullan svip og örkuðu aftur og
fram um þilfarið og létu sem hinn
ókunnugi væri loftið tómt_
Hann stóð eftir með húfuna í
hendinni. Dapurl'egt, óttablandið
brosið varð að áreynslu, hann
ræksti sig, fór að hneigja sig í
áttina til fyrsta stýrimanns, sem
haggaðist ekki.
Laumufarþeginn var ungur pilt-
ur, grannvaxinn og feiminn. Aug-
un blikuðu annað slagið af fjöri
og góðvild, en að öðru leyti lýstu
þau auðmýkt. Tillitið var rann-
sakandi, leitandi eftir samúð.
Hann var illa klæddur, en fötin
voru listskrúðug: Eitt plaggið
var hárautt, beltið í léreftsbux-
unum var saumað blómamynstri
og skyrtan var bláröndótt. Visin
nellikka var í jakkahnappagat-
inu. Hárið var vatnsgreitt undir
húfunni, sleikt í tungu niður á
ennið. Hann var án efa alinn upp
meðal stúlknanna í hafnarhverf-
unum. Hin hvíta og mjúka húð
hans, hendur og andlit sýndu að
hann var óvanur erfiðisvinnu.
Andlitið lýsti góðvild og ótta-
blöndnu sakleysi.
Þannig stóð hann einn og yfir-
gefinn í sólskininu, sem stráði
geislum sínum um þilfar skips-
ins og varpaði rauðgulnum
bjarma á hafið
Afskiptalaus hélt laumufar-
þeginn áfram að standa mitt í
sólskininu. Hann lét geislana
baka herðar sínar og leitaði hlýj u
gegn lanmandi þögninni, sem um-
lukti hann. Hann hóstaði tvisvar
feimnislega, hneigði sig aftur og
tók að gera sér ljósa stöðu sína.
Nú leit enginn framar í áttina
til hans; hver hafði sínu að sinna.
Maðurinn við stýrið var leystur
af með ónauðsynlegu þvaðri. Hin
vaktin kom upp á þilfarið og var
greint frá ástandinu í lágum
hljóðum. Það leið að matartíma.
Matsveinninn rak höfuðið út úr
eldhúsinu og söng „Ben Bolt“
urgandi þunglyndisröddu, meðan
hann skóf pönnur sínar. Hrotur
skipstjórans bárust úr korta-
klefanum og boðuðu þögn. Allt
var hlj ótt nema taktföst slög vél-
arinnar og skrjáf bárunnar við
kinnunginn.
Skipanir stýrimanns til manns-
83