Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1973, Blaðsíða 3

tókum okkar ákvörðun höfðu 22
aðrar þjóðir þegar stækkað sína
fiskveiðilandhelgi í meir en 12
mílur. i’;
Nú hafa 33 þjóðir fært fisk-
veiðilögsögu sína út fyrir 12 míl-
ur, flestar 50—200 mílur frá
grunnlínu.
Við höfðum undirbúið útfærslu
landhelgismarkanna hér mjög
vandlega. Öllum þeim þjóðum,
sem hér höfðu stundað veiðar var
tilkynnt með löngum fyrirvara
hvað til stæði. Rætt var ýtarlega
við Breta og Vestur-þjóðverja og
þeim skýrt frá fyrirætlun okkar
með rúmlega ársfyrirvara og síð-
an var landhelgissamningnum
við þessar þjóðir sagt formlega
upp með 6 mánaða fyrirvara.
Þessum þjóðum var strax boðið
upp á samninga um umþóttunar-
tíma,þannig að skip þeirra fengju
nokkurn tíma til að draga úr veiði
sinni hér við land og fella þær
síðan niður með öllu.
En þrátt fyrir langan fyrirvara
og síðan sanngjörn tilboð af okk-
ar hálfu um bráðabirgðasamn-
inga um veiðar innan hinnar nýju
fiskveiðilandhelgi, hefir niður-
staðan orðið sú, sem öllum er nú
Ijós þ. e. a. s. hernaðarleg vaid-
beiting af hálfu Breta.
Við höfum haldið okkar strik
ótrauðir þrátt fyrir mótmæli
Breta og Vestur-þjóðverja, og
þrátt fyrir kærur þeirra til Al-
þjóðadómstólsins í Haag, og þrátt
fyrir tilraunir þessara þjóða til
að kúga okkur með viðskiptabönn-
um, eða beinum yfirgangi hins
stóra og sterka.
Það sem gerzt hefir í samskipt-
um okkar við Breta og Vestur-
þjóðverja, eða öllu heldur við
framámenn og stjórnendur Bret-
lands og Vestur-þjóðverja, þá 9
mánuði sem liðnir eru síðan við
stækkuðum fiskveiðilandhelgi
okkar, er býsna athyglisvert.
Af hálfu forystumanna þessara
ríkja hefir gætt ótrúlegrar
skammsýni í fiskveiðimálum og
undraverðrar lítilsvirðingar og
skilningsleysis á málefnum okkar
íslendinga.
Forystumenn Breta og Vestur-
VÍKINGUR
þjóðverja reyna að þvinga okkur
til að lúta samningum, sem við
höfum sagt upp og viljum ekki
vera bundin af.
Forystumenn þessara ríkja
meta okkur ekki mikils sem
bandamenn. Þeir ryðjast með of-
beldi gegn okkur og láta sig engu
skipta aðvaranir heimskunnra
fiskifræðinga um ástand fiski-
stofnanna við ísland.
Þeir virðast engar áhyggjur
hafa af lífsafkomumöguleikum
íslendinga, en geta þó á sama
tíma verið þekktir fyrir að biðja
okkur um stuðning við utanríkis-
stefnu sína og um land fyrir víg-
hreiður sín.
Brezka ríkisstjórnin hefir svo
sett kórónu sína á skömmina með
því að senda gegn okkur, vopn-
lausri smáþjóð, herskip sín og
herflugvélar.
Það er von að við þessar að-
stæður svelli mörgum íslendingi
móður. Það er sannarlega ekki
óeðlilegt þó að spurt sé, þegar
þannig er að málum staðið, til
hvers við séum í hernaðarbanda-
lagi með árásarþjóðunum, eða
hvað lengi eigi enn að halda
áfram að endurtaka þau ósann-
indi að hér sé erlendur her til
þess að vernda okkur fyrir árás-
um annarra þjóða. Slíkar spurn-
ingar eru auðvitað ofur skiljan-
legar.
En þó er það svo, og því skul-
um við ekki gleyma, landhelgis-
mál okkar er sérstakt mál, annað
mál en spurningin um það hvort
við eigum að vera í hernaðar-
bandalagi eða ekki, og annað mál
en það, hvort við eigum að leigja
land okkar undir herstöð og hafa
hér erlendan her.
Landhelgismálið er mál allrar
þjóðarinnar, um það mál stöndum
við öll saman, en um hin málin
Nató og herinn, eru skiptar skoð-
anir.
Landhelgismálið ætlum við okk-
ur sjálfir að leysa. Við biðjum
hvorki um hjálp Nató né hersins
í því máli.
Það mál leysum við annaðhvort
með bráðabirgðasamningum til
stutts tíma, eða við sönnum hin-
um erlendu ágætismönnum með
köldum veruleikanum, að þeir
geta ekki stundað hér veiðar,
hvorki undir vernd herskipa, eða
á annan hátt, nema stuttan tíma
og með ærnum erfiðleikum, án
samkomulags við þjóðina sem í
landinu býr.
Nú þessa dagana, þegar of-
beldi Breta gerist æ augljósara,
þá tala sumir um, að nú verði
Nató að leysa landhelgismálið, eða
Sameinuðu þjóðirnar, eða að við
eigum að leita til Nixons eða
Pompidous og biðja þá um að
Jeysa landhelgismálið fyrir okkur.
Þessir aðilar munu aldrei leysa
Jandhelgismál okkar. Til þess
hafa þeir ekki áhuga.
Það er að vísu rétt að kynna
málstað okkar fyrir öllum heim-
inum og afhjúpa fyrir öllum of-
beldisárásir Breta. En slíkar upp-
lýsingar munu þó ekki leysa fyrir
ckkur landhelgismálið. f land-
lielgismálinu höfum við íslending-
ar sjálfir á okkar hendi öll þau
tromp sem með þarf til að vinna
fullnaðarsigur. Við höfum fært
út okkar landhelgismörk. Og fram
til þessa höfum sýnt í verki, að
við látum ekki ganga á okkur i
samningum, heldur sýnum festu
og skilning og stefnum þar að
ákveðnu marki.
Við höfum líka sýnt Bretum og
Vestur-þjóðverjum, að þó að land-
lielgisgæzla okkar sé ekki öflug,
er hún nægileg til að gera þeim
ókleift að stunda hér veiðar með
árangri, nema stuttan tíma.
Brezku togaraskipstjórarnir
höfðu beinlínis gefizt upp.
Og við vitum, að undir her-
skipavernd er ekki hægt að fiska
hér að neinu ráði. Bretar eru því
neyddir til að gefast upp innan
tíðar við herskipasýningu þá og
málamyndafiskveiðar þær, sem
þeir reyna nú. Við íslendingar
þurfum enga hjálp til að sanna
þetta í reynd. Það sem með þarf,
er að við öll, hvert mannsbarn í
landinu, skilji að í þessu liggur
okkar styrkur, fyrir þessari
sterku stöðu okkar falli brezku
herskipin, brezku dráttarbátarn-
ir og þess verður ekki langt að
155