Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1973, Blaðsíða 42

Kall í sjómanni barst dauft niður
uppgöngu.
„Engan botn að finna, herra.
Enginn botn með þessu lóði.“
Það var þá maður fram á til
þess að lóða, og þeir hlutu að
vera að nálgast land. Nú kom
miðskipsmaðurinn niður stigann.
„Herra Buckland sendir yður
orð herra, um að renna byssun-
um út.“
Hann hafði kallað þessi boð
skrækróma áður en hann var
kominn alla leið niður, og þeir
sem óðfúsir voru tóku að fást
við skotraufahlerana til þess að
opna þá.
Bush beljaði að allir skyldu
vera kyrrir, og menn hættu að
hreyfa sig, en síðan kallaði Bush:
„Opnið hlerana.“
Rökkrið á lágþiljunum varð að
björtum degi um leið og hlerarn-
ir voru opnaðir. Sólskinsblettir
komu inn um opin og breikkuðu
og mjókkuðu eftir því, sem skip-
ið valt.
„Út með byssurnar!“
Þegar hlerarnir voru allir opn-
ir, þá var hávaðinn ekki mjög
mikill, og skotliðarnir gripu tal-
íur og byssuvagnarnir mörruðu
um leið og byssurnar fóru að
renna út í hleraopin. Bush fór að
næstu byssu og gægðist út með
henni. Grænar hæðir eyjarinnar
voru vart í skotfæri, en hér voru
klettamir ekki nærri því eins
sæbrattir, og skógi vaxinn bakki
við rætur þeirra.
„Tilbúnir að venda!"
Bush þekkti rödd Roberts for-
ingja koma frá háþiljunum, og
þiljurnar undir fótum hans urðu
láréttar, en hæðirnar í fjarska
sýndust snúast með skipinu. Það
urgaði í reiða og rám, og það
hlaut að vera Samanánes, sem
þeir voru að fara fyrir. Hreyf-
ing skipsins hafði breytzt meira
heldur en af stefnubreytingu
einni, og það var nú ekki aðeins
á réttum kili, heldur á sjóleysu
og leið áfram inn í flóann. Bush
híkti niður hjá byssunni og pýrði
augum á ströndina. Hann sá
suðurströnd skagans, og þar var
strandlengjan að sjá jafnbrött
eins og sú, sem hann hafði séð
meðan skipið var til kuls við nes-
ið. Á hábrúninni var virki og
yfir því blakti spánski fáninn.
Hinn æsti miðskipsmaður kom
trítlandi eins og íkorni niður
stigann.
,Herra! Herra! Viljið þér
reyna að skjóta á virkið þegar
þér eruð í skotfæri.“
Bush horfði kuldalega á hann.
,Hver skipar svo fyrir?“
„H-herra Buckland, herra.“
„Þá skuluð þér segja það. Gott
og vel. Segið þér herra Buckland
virðingarfyllst, að það muni líða
langur tími þar til byssur mínar
verða í skotmáli.“
Reykur steig upp frá virkinu,
en það var ekki púðurreykur.
Bush gerði sér grein fyrir því
og með nokkrum kvíða, að senni-
lega var hér um reyk að ræða
frá ofni, sem notaður var til þess
að hita fallbyssukúlur. Virkið
mundi brátt fara að senda þeim
rauðglóandi kúlur, og Bush sá
enga möguleika til þess að svara
þessu í sömu mynt. Hann mundi
aldrei geta miðað byssum sínum
svo hátt að þær næðu virkinu,
en virkið aftur á móti, jafn hátt
og það stóð, gat náð sem hægast
til skipsins. Hann rétti sig upp
og gekk yfir til bakborða, þar
sem Hornblower var að gægjast
hokinn út með fallbyssu.
„Það er tangi hérna, sjáðu
grynningarnar, sagði Hornblow-
er. „Innsiglingarrennan liggur
fram hjá tanganum, og það er
byssustæði þar. Líttu á reykinn
— þeir eru að hita kúlur.“
„Líklegt þykir mér það,“
sagði Bush.
Ekki myndi líða á löngu þar
til á það væri skotið frá báðum
hliðúm, og hann vonaði aðeins
að það stæði ekki lengi yfir. Hann
heyrði skipanir kallaðar uppi á
þiljum, og aftur brakaði í rám
og reiða. Það var verið að sigla
Renown fyrir tangann.
„Virkið er farið að skjóta,"
sagði stýrimannsmætið, sem leit
eftir byssunum frammá stjóm-
borðsmegin.
„Gott, herra Purvis." Hann
fór yfir og leit út. „Sástu hvar
skotið kom niður?“
„Nei herra.“
„Þeir eru farnir að skjóta
hérna megin líka, herra,“ sagði
Hornblower.
„Gott og vel.“
Bush sá hvar hvítur fallbyssu-
reykur gaus frá virkinu. Síðan
sá hann í beinni línu frá sér og
um sextíu fet frá skipinu, hvar
vatnsstrókur gaus upp á yfirborð-
inu, og á samri stund heyrðist
brak rétt yfir höfðinu á Bush.
Kúlan hafði flutt kerlingar og
lent einhversstaðar í eikarhlið
skipsins. Síðan kom kúlnahríð og
nú var miðað betur og hitt í
mark.
„Það gæti verið að ég gæti náð
til byssustæðisins hérna megin,“
sagði Hornblower.
„Reyndu hvað þú getur.“
Nú kom Buckland sjálfur að
uppgöngunni og sagði ergilega:
„Getið þér ekki farið að skjóta
ennþá, herra Bush.“
„Núna strax,“ svaraði Bush.
Hornblower stóð hjá tuttugu og
fjögurra punda miðbyssunni, og
nú var allt búið undir það að
skjóta úr henni. Hlaupið var lát-
ið vera eins hátt og unnt var,
púður sett í skotraufina, og loks
var borinn að eídur. Drunan frá
byssunni var mikil í hinu tak-
markaða rúmi, og nokkuð af
púðurreyknum lyppaðist aftur
inn um byssuopið.
„Of lágt,“ sagði Hornblower
og var kominn. að næstu byssu.
„Þegar byssurnar hitna ná þær
þessu.“
„Haltu þá áfram.“
„Fyrsta deild, skjótið,“ kallaði
Hornblower, og fjórar fremstu
byssurnar gullu nær samtímis.
„Önnur deild,“ öskraði Horn-
blower yfir hávaðan, en Bush
fann hvernig þilfarið bifaðist af
bakslætti byssanna. Reykur bylg-
aðist um, rammur, beizkur, og
hávaðinn var lamandi.
„Reynið aftur, menn,“ gargaði
Hornblower, „sjáið um að rétt
sé miðað.“
Rétt hjá Bush heyrðist ógur-
legt brak og brestir, og eitthvað
VlKINGUR
194