Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1973, Blaðsíða 43

hvein hjá honum og skall í þil-
farsbitann. Eitthvað hafði flogið
gegnum fallbyssuop og hitt byssu,
en tveir menn fallið við byssuna,
annar l'á kyrr, en hinn engdist af
kvölum. Bush ætlaði að fara að
gefa skipanir varðandi mennina,
þegar athygli hans beindist að
öðru þýðingarmeira. Þar var
djúp rauf í bitanum fyrir ofan
hann og þaðan lyppaðist reykur.
Hin glóandi kúla hafði splundrast
þegar hún hitti byssuna, og
stærsti parturinn flogið í bitann
og sat þar fastur, og það var þeg-
ar farið að kvikna í viðnum.
„Fötur hingað!“ öskraði Bush.
Tíu pund af rauðglóandi málmi,
sem sat fastur í þurrum skips-
viði, gat komið af stað eldsvoða
á fáum sekúndum. Á sama tíma
heyrðist mikið fótatak af þiljum
ofan og skrölt í dælum. Þeir voru
þá lika að berjast við eld þar
uppi. Byssur Hornblowers þrum-
uðu á bakborða, og þarna var orð-
ið hreint víti og reykurinn allt
að kæfa.
Enn heyrðist marra 1 seglbún-
aðinum, og þrátt fyrir allt varð
að sigla skipinu eftir innsigling-
unni. Hann gægðist út bakborðs-
megin, en sjón hans sagði honum,
um leið og hann neyddi sig til
þess að áætla vegalengdina með
ró, að virkið á hæðinni var enn
utan skotmáls. Ekkert vit í því að
eyða skotfærum. Hann rétti úr
sér og litaðist um, en fann um
leið að það var eitthvað einkenni-
legt við hreyfingar skipsins.
Hann reis á tær til þess að reyna
að staðfesta hinn hastarlega
grun, og það var aðeins halli á
þilfarinu og hann stöðugur. Horn-
blower var líka að litast um, og
hann benti snöggt niður svo sem
til áréttingar á hinni hroðalegu
hugsun. Renown var strönduð.
Skipið hlaut að hafa rennt hóg-
lega upp á leðjurif og misst alla
ferð án þess að vart yrði við
nokkurn hnykk. En skipið hlaut
að hafa farið nokkuð langt upp
eftir rifinu úr því að hallinn á
þiljunum var svo greinilegur.
Síðan fylgdu enn brestir og brot-
hljóð þegar fleiri skot úr landi
VlKINGUR
hittu, og meira annríki til læti
við að slökkva og afstýra hætt-
unni. Strönduð og dæmd til þess
að vera skotin í brak af skollans
strandvirkjunum, ef skipið þá
yrði ekki eldi að bráð og þeir
yrðu allir steiktir. Hornbl'ower
var allt í einu kominn með úrið í
hendina. „Enn fellur að,“ sagði
hann. Það er klukkustund til há-
flæðar, en hræddur er ég um að
við séum kirfilega strandaðir."
„Klukkustund til háflæðar,"
segir þú?“ spurði Bush.
„Já, herra. Eftir útreikningum
Varberries."
„Drottinn hjálpi okkur!“
„Skyttur mínar hafa náð þang-
að, og ef ég get haldið þeim í
skefjum, þá verður að minnsta
kosti lítið af skotum frá þeim,
þótt ekki takizt að þagga niður
í þeim með öllu.“
Enn heyrðust brak og brestir
þegar skot hitti.
„En virkið hinu megin við
sundið er utan skotmáls."
„Já,“ sagði Hornblower.
Piltarnir hlupu fram og aftur
og fluttu púður, og sendill var á
leið til þeirra.
„Herra Bush! Viljið þér gjöra
svo vel og koma til herra Buck-
lands? Og við erum strandaðir
og liggjum undir skothríð."
„Haltu þér saman! Þú tekur
við hérna, Hornblower."
Sólarbirtan á háþiljunum var
blindandi. Buckland stóð ber-
höfðaður út við borðstokk, og
reyndi að hafa stjórn á andliti
sínu. Það sauð og hvissaði þegar
einhver beindi sjóslöngu á gló-
andi kúlubrot, sem stóð fast í
háþiljubitanum. Dauðir menn í
svelgnum, særðir bornir brott.
Kúla eða flís, sem hún hafði
sprengt frá hafði drepið mann-
inn við stýrið, svo að skipið sem
var í bili stjórnlaust, hafði
strandað.
„Við verðum að reyna að varpa
okkur lausa,“ sagði Bucldand.
Þetta þýddi að koma varð út
akkeri, og ná festinni aftur inn
með akkersvindunni og losa skip-
ið þannig úr leðjunni. Bush leit
í kringum sig, til þess að fá stað-
festingu á því, sem hann hafði
reiknað út neðan þilja. Bógur
skipsins sat fastur, og það varð
að draga það út aftur á bak. Skot
hvein yfir höfðum þeirra, og
Bush mátti beita sig hörðu til
þess að stökkva ekki upp.
„Þú verður að taka kaðal út í
gegnum bakborðsklussið.“
„Ójá, ójá, herra.“
„Roberts fer með akkerið í
stórbátnum.“
„Ójá, ójá, herra.“
Sú staðreynd að Bucland not-
aði ekki hið hefðbundna „herra“,
var dæmigert um það álag, sem
á honum hvíldi við þetta hættu-
lega ástand.
„Ég tek menn frá byssum mín-
um, herra,“ sagði Bush.
„Gott.“
Bush náði saman mönnum sín-
um og fór að fást við kapalinn,
og heyrði til Roberts þar sem
hann setti út stórbátinn.
Undir þiljum var hitinn jafn-
vel meiri heldur en í steikjandi
sólinni uppi. Reykurinn úr byss-
um Hornblowers hnykklaðist
þykkur undir þilfarsbitunum, en
Hornblower hélt á hatti sínum í
hendinni og þurrkaði svitann af
andlitinu. Hann kinkaði kolli
þegar Bush kom, og þess gerðist
ekki þörf að skýra fyrir honum
í hvaða erindum hann var. í
öllum gauraganginum, hávaða af
fallbyssukúlum, skotum og köll-
um og ópum, náðu menn Bush
í kaðalinn, og hann var svo sem
tvær lestir á þyngd. Það þurfti
skýra hugsun og eftirlit til þess
að koma þessum ómeðfærilega
kaðli aftur eftir, en Bush var
alltaf beztur við verk, sem hann
gat beitt sér að ákveðið við sér-
stakt verk. Kaðalinn var tilbúinn
þegar báturinn var kominn undir
skutinn til þess að taka endann,
og Bush horfði á kaðalinn lyppast
út viðstöðulaust. Það var þó alltaf
léttir að því að vita að þetta verk
hefði gengið snuðrulaust. Bát-
arnir voru nú þrír um verkið
aftan við skipið, en allt í einu
gaus upp vatnsstrókur hjá þeim.
1 skotvirkjum í landi hafði verið
skipt um skotmörk með einni eða
195