Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1973, Blaðsíða 23

Það v-ar hringt á lögreglustöð-
ina síðla nætur og bíleigandi tjáði
varðstjóranum að búið væri að
stela úr bílnum hans stýrinu,
benzíngjöfinni og mælaborðinu.
Varðstjórinn lofaði að rann-
saka málið.
Skömmu síðar hringdi maður-
inn aftur: „Þið þurfið ekki að
senda lögreglumann; ég villtist
nefnilega inn í aftursætið!“
*
Þegar ræstingakonan kom á
skrifstofuna árla morguns, mætti
hún forstjóranum, sem tjáði
henni að um nóttina hefði verið
brotizt inn og peningaskápnum
stolið.
„Drottinn minn!“ varð kon-
unni að orði, „var mikið ryk á
bak við skápinn?"
*
Láttu hvorki fólk né önnur fyr-
irbæri ræna þig lífsgleði þinni.
VÍKINGUR
Það var í fyrri heimsstyrjöld.
Islenzkur togari var á leið til
Fleetwood. Skipstjóri kom kvöld
eitt upp í „hólinn“ og stýrimað-
urinn segir við hann:
„Við sjáum hérna vita“.
„Jú, jú, þarna er hann, ekki
eru nú glyrnurnar farnar að gefa
sig mikið í kallinum“, segir skip-
stjóri.
Svo er haldið áfram sömu
stefnu í einn klukkutíma. Þá
hvíslar skipstj óri að stýrimanni:
„Heyrðu, hvar er hann annars
þessi helv .... viti!“
*
Sami skipstjóri var á heimleið
frá Fleetwood. Um kvöld lætur
hann leggjast fyrir akkeri undir
Eiðinu í Vestmannaeyjum og
liggur þar um nóttina.
Að áliðnum næsta morgni er
haldið af stað. Þegar setið var að
miðdegisverði segir skipstjóri: —
„Vissuð þið, piltar, af hverju ég
lagðist við akkeri í gærkvöldi?"
Nei, það vissi enginn.
„Það skal ég segja ykkur. Þeir
gera þetta sumir íslenzku skip-
stjórarnir, til þess að koma til
Reykjavíkur á háttatíma. — Allt
fyrir kallana auðvitað!“
*
Helena hjúkrunarkona var á
heimleið í yfirfullum strætis-
vagni síðla kvölds.
Aftar í vagninum sat maður,
sem hún hafði hjúkrað fyrir
nokkrum vikum. Hann kom auga
á hjúkrunarkonuna og heilsaði
henni:
„Nei, komdu blessuð, Helena
mín. Það er orðið nokkuð langt
síðan ég hef legið hjá þér, en ég
finn það á mér, að þú færð mig
bráðum í rúmið aftur!“
Sóknarpresturinn hafði verið
verið þungt haldinn af lungna-
bólgu, en nú lýsti læknirinn yfir,
að hann væri úr allri hættu. —
Meðhjálparinn tilkynnti söfnuð-
inum fréttina með því að festa
spjald á kirkj uhurðina, sem á
stóð: Guð er góður. Presturinn
er betri!
*
„Ó-nei“, sagði Jón bóndi. „Við
þurfum engan verkfræðing til að
reikna út hvemig vegurinn á að
liggja fram í dalinn. Það er alveg
nóg að reka nokkra sauði hérna
fram eftir; þeir finna beztu leið-
ina“.
„En ef þið hefðuð nú enga
sauði?“
„Þá yrðum við að ná okkur í
verkfræðing“.
*
Ef enginn talaði um neitt
nema það, sem hann ber fullt
skynbragð á, þá mundi verða
óhugnanlega hljótt í heiminum.
Þetta er gjöf frá útgerðarfyrirtækinu.
175