Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1973, Blaðsíða 47

hleðslu og rennið þeim út um
skotraufarnar.
Þetta var síðast, sem Bush
heyrði til Hornblowers, í bili, því
að hann fór upp og sagði Smith,
sem leit í bili eftir spilmönnunum
frá þessu og Smith, kinkaði strax
kolli.
„Hættið að hífa í bili,“ sagði
Smith, og sveittir mennirnir slök-
uðu á tökum sínum.
Það varð að skýra Buckland
frá þessu. Hann sá þegar að þetta
var rökrétt. Þessi ógæfusami
maður, sem horfði fram á mis-
tök í fyrsta skipti sem hann átti
að stjórna sjálfstætt, og átti skip
sitt í svo geysilegri hættu, hélt
heljartaki um borðstokkinn, eins
og hann ætlaði að snúa hann í
sundur. Þó var í öllum ósköpun-
um fregn, sem hann varð að koma
áleiðis þótt slæm væri.
„Roberts er dauður,“ sagði
hann út um annað munnvikið.
„Nei.“
„Hann er dauður. Hann fór í
tvennt þegar skot hitti hann í
bátnum.“
„Guð minn góður.“
Það verður að segja Bush það
til maklegs lofs, að hann syrgði
Roberts áður en það rann upp
fyrir honum, að hann var nú
næstráðandi á herskipi. En nú
var hvorki tími til þess að syrgja
eða gleðjast, ekki meðan Renown
var strönduð og lá undir skot-
hríð að auki. Bush kallaði niður
uppgönguna.
„Þið þarna niðri. Herra Horn-
blower!“
„Herra!“
„Eru byssurnar tilbúnar?"
„Eftir mínútu, herra.“
Bush gaf skipanir, og sagði
Hornblower að doka við, en sið-
an hertu mennirnir aftur tök á
spilinu.
„Takið á, takið á,“ kallaði
Bush, en mennirnir hefðu eins
vel geta reynt að velta stein-
kirkju með berum höndum og að
bifa skipinu, og Bush fór og hljóp
niður, setti fótinn á kaðalinn og
kinkaði kolli til Hornblowers.
Allar byssur voru hlaðnar og til-
búnar.
„Takið tundurkveikjui-nar,“
sagði Hornblower, „og standið
klárir.“
Ég tel einn- tveir- þrír, og við
þrjá kveikið þið allir í púðrinu
í byssunum. Skilið.“
Það voru allir með á nótunum,
og Hornblower fór að telja, en
þegar hann nefndi — þrír —
drundu allar fallbyssurnar svo
jafnt, að þrátt fyrir mismunandi
hleðslu og stærð, hljómaði þetta
eins og ein dómsdagsdruna. Bush,
með fótinn á kaðlinum, fann
hvernig skipið byltist til af bak-
slagi byssanna. Reykurinn gaus
upp bólginn í mökkvum, en Bush
mátti ekki vera að sinna því, því
að nú hreyfðist kaðallinn undir
fæti hans. Skipið var í raun og
veru farið að hreyfast, og smell-
irnir frá spilvindunni fóru að
heyrast aftur og örar, og ein-
hver fór að húrra og aðrir með
honum.
„Þögn!“ öskraði Hornblower.
Klank-klink-klank, hikandi og
hægt, en skipið hreyfðist. Kaðall-
inn kom hægt inn eins og hel-
særður sæormur. Bara að þeir
gætu haldið hreyfingunni. Klank
klank-klink. Það var að verða æ
styttra á milli smellanna, jafnvel
Bush varð að játa það. Kaðal-
festin kom inn með vaxandi
hraða.
„Taktu við stjórn hérna, Horn-
blower,“ sagði Bush og stökk
upp á þilfar. Væri skipið laust
var áreiðanlega í nógu að snúast
fyrir næstráðanda. Hemlaspeldin
á spilinu virtust næstum leika
létt lag, svo hratt snerist vindan.
Það var ekki að tvíla að nóg var
að gera á þiljum uppi. Þar varð
að taka ákvarðanir og þegar í
stað. Bush sneri sér að Buckland.
„Nokkrar skipanir, herra?“
Buckland leit á hann með
hryggð í augum.
„Við höfum misst af flóðinu,“
sagði hann.
Það hlaut raunar að vera rétt
um háflæði nú, og ef niðri tæki
aftur, þá mundi ekki vera auð-
gert að losa skipið.
„Já, herra,“ sagði Bush.
Ákvörðunin hlaut að lenda á
Buckland. Enginn annar gat deilt
ábyrgðinni. En það var ákaflega
erfit fyrir mann að verða að
viðurkenna að hann hefði beðið
ósigur í fyrsta skipti, sem hann
var hæstráðandi. Buckland horfði
— eins og hann væri að leita
þar að hugmynd — á rauða og
gylta fána Spánar, sem blöktu
yfir reknum í strandvirkjunum
— og þar var enga huggun að
fá.
„Við komumst aðeins út með
landgolunni,“ sagði Buckland.
„Já, herra.“
En þar var næstum ekki eftir
landgolunni að bíða, hugsaði
Bush, og Buckland vissi það eins
vel og hann. Rétt í þessu hitti
skot frá virkinu miðskips með
hörðu braki og regni af tréflísum.
Þeir heyrðu kallað í brunaliðið,
og þar með tók Buckland hina
beizku ákvörðun.
„Haldið áfram að draga inn
festina," skipaði hann. Snúið
skipinu svo að það stefni til
hafs.“
Undanhald — ósigur, það var
það, sem þessi skipun þýddi. En
það varð að horfast í augu við
ósigurinn, og þrátt fyrir þessa
skipun var margt, sem þurfti að
gera til þess að forða skipinu frá
þeirri bráðri hættu, sem það var
í. Bush sneri sér við til þess að
skipa fyrir.
Loks var Renown laus í skol-
mórauðu vatninu, en til þess að
hörfa, varð að snúa skipinu á
þessu takmarkaða svæði og sigla
því út á flóann. Til allrar ham-
ingju var það tiltækt, því að með
því að draga inn kaðalinn, sem
til þess hafði legið slakur frá bóg
og í akkeri, þá mátti snúa skip-
inu fljótlega.
„Losið skutfestina!“
Skipanirnar komu hratt og
ákveðið, þetta var dagleg sjó-
mannsvinna, jafnvel þótt verkið
yrði að framkvæma meðan skot-
ið var á skipið glóandi kúlum.
Það voru til nægir bátar og
mannskapur til þess að draga hið
skaddaða skip úr bráðustu hætt-
unni jafnvel þótt hin litla gola
VlKINGUR
199