Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1973, Blaðsíða 9

við sig'. Þetta þykir honum hin
mesta fjarstæða. Það væri hlægi-
legt, skipverjar mundu halda að
hann væri ekki með réttu ráði.
„Þú verður að fella nokkuð af
seglunum!“ heyrist honum aftur
sagt. Hann fór aftur niður og
barði á loftvogina, en með sama
árangri. Honum fannst það frá-
leitt að fækka seglum í þessu
veðri. Honum komu jólin í hug,
þeir mundu ná heim, ef þeir gætu
haldið þessari ferð. Skipshöfnin
mundi blátt áfram taka hann af
lífi án dóms og laga, ef hann
fækkaði seglunum.
f þriðja sinn gekk skipstjór-
inn á vit loftvogarinnar, en hún
var óbreytt. „Þú verður að fella
nokkuð af seglunum!“ Þarna var
röddin enn einu sinni. Sveittur
af geðshræringu fór hann aftur
upp á þilfar og gaf stýrimanni
fyrirskipun: „Fellið þið nokkur
af smáseglunum, klyver og bram-
segl.“
VÍKINGUR
Ólsen stýrimaður leit á skip-
stjórann stórum augum. Þetta er
nú fullkomlega út í bláinn, en
skipun er skipun, og um hana
skal ekki þráttað, svo að hann
varð að láta framfylgja henni.
Það varð almennt uppþot þegar
hann kallaði niður í hásetaklef-
ann.
„Hvað á þetta að þýða?“ spurði
Bernhard. „Þarna sérðu!“ sagði
Ivar og það hlakkaði í honum.
„Skipstjórinn er svo fyrir það
að fella toppseglið. Ef við getum
haldið fjórum mílum, er hann á-
nægður. Nú var hugsanlegt að við
gætum haldið jólin heima. Við
ættum að setja skipsdóm og taka
af honum stjórnina.“
„Já, og gera þig að skipstjóra,
þá komumst við líklega í tæka
tíð, þú sem þekkir ekki mismun á
austri og vestri,“ sagði Bernhard
ískrandi vondur. „Reynið nú að
koma ykkur að því!“ öskraði
stýrimaðurinn. Þetta kom honum
í vont skap. Hann spurði siálfan
sig, hvort hann ætti ekki að taka
að sér stjórnina, því sá gamli
væri víst ekki með öllum mjalla.
Poulsen skipstj óri stóð á aftur-
þiljunum þegar hásetarnir fóru
að taka niður seglin. Það leyndi
sér ekki að þetta verk var þeim
óljúft, en hann ætlaði sér ekki að
ræða um það, hvorki við þá né
stýrimanninn. Það hefði verið
léttara fyrir hann að gera grein
fyrir ákvörðun sinni, ef dökk
ský væru að myndast á himnin-
um, eða ef loftvogin væri fall-
andi, en honum fannst, þrátt
fyrir allt, að það sem hann gerði
væri rétt.
Þegar hásetarnir voru komnir
aftur í farbúð sína, var málið að
sjálfsögðu tekið til umræðu.
„Það getur hver maður séð, að
þetta er ekkert annað en stork-
un, “ sagði Ivar. „Ég þori að
veðja um, að hún fer nú niður í
sex mílur, og hún fer lengra nið-
ur. Bíðið þið bara við, bráðum
kemur skipun um að fella stór-
seglið og allt hitt kramið. Hann
lætur ef til vill akkerið falla.“
Hann leit vonzkulega til Bern-
hards í lok ræðu sinnar. Bern-
hard sagði ekki neitt, en skenkti
kaffi í bollann sinn og tróð í píp-
una. Þetta kom honum á óvart.
Nú voru líkurnar til að ná heim
fyrir jólin dvínandi. Honum
sárnaði einnig, að skipstjórinn
skyldi finna upp á því, að gefa
svona vitlausar fyrirskipanir.
Nokkrir af hásetunum reyndu
að koma skoðunum sínum á
framfæri, en Ivar tók í lurginn
á þeim með því að segja: „Talið
þið um eitthvað sem þið hafið
vit á, það fer bezt á því.“
Sigriðiir hafði nú hægt ferðina
um eina mílu. Skipstjórinn var
jafn eirðarlaus og áður, en hann
fór sífellt fram og aftur milli
herbergis síns og þilfars. Stýri-
maðurinn var hálf kvíðinn og
hafði stöðugt auga með honum:
Var maðurinn að tapa sér, eða
hvað var að? Hvernig stóð á því
að hann starði sífellt út í sjón-
deildarhringinn á alla vegu?
Skipstjórinn nam staðar hjá
161