Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1975, Síða 4

í dagsins önn
Hér er Guðmundur Jensson í bezt
búna loftskeytaklefa í íslenzku
skipi í Vs. Tý ásamt Jóni Steindórs-
syni loftskeytamanni. Og enginn
þarf að efast um umræðuefnið:
Tækniframfarirnar og félagsmálin.
blaði sínu úti svo að segja án allra styrkja,
á sama tíma og miklu stærri launþegasam-
tök hafa orðið að vera án blaðaútgáfu árum
og áratugum saman. Ég hef líka kynnzt
menntuðum, víðlesnum blaðamanni, sem
stöðugt vinnur að hugsjónum sinnar stéttar
og sinnar þjóðar. I Sjómannablaðinu er að
finna núna heimildir um svo ótalmargt, sem
annars hefði farið forgörðum, væri nú týnt
í gleymskunnar djúpi.
Það er nú einu sinni svo, að margvíslegar
nýjungar, sem orðið hafa íslenzkri þjóð til
blessunar, rekja rætur sínar til Sjómanna-
blaðsins. Þar hafa fyrst verið rædd og reif-
uð ýmis merkilegustu málin, er þjóðina varð-
ar, og þar á Guðmundur Jensson ekki minni
hlut að máli en aðrir foryztumenn FFSÍ.
IV.
Þótt ekki yrði Guðmundur Jensson for-
maður á opnu skipi eins og honum hefði lík-
lega farizt svo vel, varð hann samt formað-
ur á fari, sem svo sannarlega hefur legið und-
ir áföllum oft og lengi, en það er Félag ísl.
loftskeytamanna. Hann var kosinn þar í
stjórn árið 1947 og hefur verið þar síðan og
formaður seinustu 25 árin.
Þessi formennska hefur ekki verið nafn-
ið tómt. Ég vona að ég móðgi engan þótt ég
segi að oft hefur Guðmundur Jensson á þess-
um árum beinlínis orðið að „vera“ Félag ísl.
loftskeytamanna. Félagið er fámennt og
margir voru á sjónum og þá hvílir öll vinnan
á örfáum mönnum.
Skömmu fyrir afmælið sat Guðmundur
enn eina dymbilvöku í löngu verkfalli með
samninganefnd í togaradeilunni. Þá lá við
sjálft að útgerðin losaði sig við félagana, þ.
e. loftskeytamennina af stóru skipunum,
þrátt fyrir að öryggi sjófarenda hefði verið
skert með því stórlega, en því tókst að forða,
sem betur fer, að þessu sinni og vonandi
verður það ekki orðað neitt meir.
Guðmundur Jensson og kona hans, Guð-
munda Magnúsdóttir, voru að heiman á af-
mælisdaginn. Hetjan laugar nú brjóst sitt
og hjarta í suðrænni sól og silfurhvítum öld-
um Adríahafsins.
Ef til vill er það svolít’ð táknrænt fyrir
lífsstarfið, að borgin, sem hafið heitir eftir,
Adría, er nú langt inni í landi, en var áður
við sjó. Á löngum tíma hefur landíð stækk-
að — það hefur Island líka gert í höndum
þeirrar kynslóðar, sem Guðmundur Jensson
tilhevrir og barist með og fyrir.
Guðmundur tekur sér tvær vikur í að verða
sjötugur. Svo kemur hann heim aftur hress
og endurnærður og með næga krafta til þess
að fjargviðrast út af þessari grein, sem aldr-
ei hefði birzt ef hann hefði mátt ráða.
Við samstarfsmenn hans við Sjómanna-
blaðið biðjum hann heilan að lifa.
Jónas Guðmundsson.
VÍKINGUR
156