Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1975, Qupperneq 48

Nýr.vn^l
SJÓMENN
Þetta merki bregst ykkur aldrei
Veljið það.- Notið VINYL-vettl-
inga í ykkar erfiða starfi.
Starf ykkar krefst sterkustu og
endingarbeztu vettlinganna.
SJÓKLÆÐAGERÐIN HF.
Skúlagötu 51 - Reykjavík
Slmar: 12063 og 14085.
þessir bátar veiða er „príma
príma“ vara. Ef ekki fæst skiln-
ingur og bót á þessum málum,
liggur við borð að menn hér verði
að hrökklast héðan burtu frá
eignum sínum og lífsstarfi —
margir hverjir aldraðir menn,
sem ekki teljast lengur hlutgeng-
ir á hin ríkisreknu skip, en gætu
með áðumefndum aðgerðum og
verndun dregið drjúgan afla að
landi af besta fiskinum.
Ég vil taka það fram að fleiri
handfærabátar leita fiskjar hér
suður með landi en bátar úr
Höfnum. Bátar úr Keflavík og
Sandgerði eru oft á þessum slóð-
um í suðaustan- og austanátt,
þegar ekki er fært eða ónæði á
dýpri miðum.
Þá vil ég að síðustu minnast á
höfuðskömm og sárlega sóun á
verðmætum. Eins og kunnugt er,
eru ákvæði eða reglugerð um, að
allan fisk skuli slægja úti á sjó
frá og með 20. maí. Hér á borð-
inu fyrir framan mig liggur
reglugerð frá 20. mars 1970. Þar
segir í 49. grein 4. málsgrein orð-
rétt: „Þilfarslausir bátar, sem
ekki eru lengur í sjóferð en 12
klukkustundir mega landa afla
sínum óslægðum á tímabilinu frá
21. maí til 30. september, enda sé
aflinn ísaður.“ Fyrir 1—2 árum
átti ég tal við þann ágæta mann
Bergstein Á. Bergsteinsson fisk-
matsstjóra og ræddi við hann
einmitt um nefnda grein. Hans
skoðun var sú, að fiskur í opnum
bátum yrði verri og ljótari, ef
hann væri slægður í bátunum,
vegna vöntunar á rennandi sjó
til uppþvottar, sem hægt er að
hafa á öllum þilfarsbátum. Hann
taldi mikilsvert að ísa fiskinn lít-
illega — en ef ís væri ekki fyrir
hendi væri nauðsynlegt að hella
sjó yfir fiskinn í „rúmunum", og
gera það iðulega, til að halda
fiskinum sem næst því stigi sem
hann kom úr sjó.
I 50. grein reglugerðarinnar
segir orðrétt: „Fisk, sem leyfi-
legt er að koma með að landi
óslægðan, skal slægja um leið og
hann kemur í aðgerðarhús. Sé
slægingu ekki viðkomið má
geyma fiskinn allt að 24 klst.
óslægðan, sé hann tafarlaust
kældur í ís eða sjókælingu þegar
hann kemur að landi.“
Nú er það alkunna, að fiskur
er slægður á þessu tímabili hring-
inn í kringum land, og þessi vel-
ferðarþjóð — með alla útgerð á
hausnum — að sagt er, hefur ráð
á að dreifa öllu slógi og lifur á
bæði borð í hreinasta kæruleysi
fyrir verðmætum þeim sem þama
er spillt. (Mér er sagt að fyrir
líterinn af lifrinni séu greiddar
kr. 17,00 og fer þetta þá að skipta
milljónum eins og fleira).
Hið sjálfsagða er, að menn séu
knúnir til að hirða og nýta þessi
verðmæti og þungar sektir lægju
við ef út af væri brugðið. í öðru
lagi; Fyrirtækjum þeim, sem
fiskinn kaupa af bátum upp úr
sjó, sé gert að skyldu að sjá bát-
unum fyrir ís, svo trygging fáist
fyrir því að fiskurinn verði
fyrsta flokks og meira að segja
taki ekki við fiski, nema hann
hafi verið ísaður.
Sannanlega fá fiskkaupendur
kostnað sinn endurgreiddan þótt
þeir þurfi að borga nokkra tíma
í eftirvinnu, þar sem lifur og slóg
er seljanlegt og fiskurinn er
keyptur inn á mun lægra verði
en slægður fiskur, — að viðbættu
hærra verði fyrir mestallan fisk-
inn í númer 1.
Blessuðu lýðræðinu fylgir sá
bölvaði eiginleiki að allir vilja
ráða og stjórna hlutunum á sinn
hátt og eftir eigin höfði, en við
hljótum að sjá að við þurfum
sterka og stjórnsama menn til að
afmá ýmislegt ófremdarástand í
fiskveiðimálum — menn, sem
koma fram lögum og fylgja svo
þeim lögum út í ystu æsar en sóli
sig ekki eingöngu í ljóma titla
og sæmilega borgaðra nafnbóta.
í apríl 1975,
Hinrik ívarsson,
Merkinesi.
200
VÍKINGUR