Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1976, Síða 43

Fiskibátur þræðir sér leið út úr grænlenskum firði. Á tímum Eiríks rauða, er sennilegt að veðurfar hafi verið mildara
í Grænlandi en það er nú.
aldar rannsóknarleiðangur. Hann hef-
ur tekið það ráð að sigla suður með
henni komist fyrir Hvarf og siglt með
vesturströndinni til þess staðar sem nú
heitir Godthaab og dvelst þar um vet-
urinn. Um sumarið siglir hann norður-
eftir en hefur vetursetu miklu sunnar.
Naesta sumar siglir hann enn lengra
norður á bóginn, snýr við um haustið og
dvelur í firði þeim sem enn ber nafn
hans, Eiríksfjörður, skammt frá Juli-
anehaab.
Eiríkur var mjög ánægður með
árangurinn af ferð sinni. Hann taldi sig
hafa fundið lausn við íbúavandamálum
á íslandi, og þegar hann kom aftur
heim 985 lagði hann mikið kapp á að
kynna nýja landið sem hann nefndi
Grænland, en hljómaði betur en ísland
og vildi fá fólk til að setjast þar að. Hluti
af SV-Grænlandi væri ekki síður
byggilegt en ísland og væri raunveru-
lega grænt. Þar væri nóg af grasi fyrir
búpening og þeir sem scttust þar að
gætu komið upp hjörðum af nautpen-
ingi. Ymsar líkur benda til að á 10. öld
VÍKINGUR
hafi Golfstraumurinn legið nær Græn-
landi en nú er og að veðurfar hafi þá
verið mildara.
Undir stjórn Eiríks rauða í leiðangri,
sem fram til tíma Byrds aðmíráls hefur
verið talinn mesti Pólarleiðangur sög-
unnar, stofnuðu íslendingar tvær ný-
lendur í Grænlandi, þá stærri Eystri-
byggð nálægt Julianehaab og Vestri-
byggð nálægt Godthaab. Þar lifðu þeir
nokkrar kjnslóðir, vafalaust góðu lífi
við fiskveiðar, selveiðar og hvalveiðar,
ásamt hreindýraveiði og landbúnaði.
Leifur sonur Eiríks, sem hlaut viður-
nefnir Leifur heppni, kom inn kristinni
trú meðal landa sinna þarna, er kunnur
fyrir siglingaferð sína yfir til N-Ame-
ríku.
Aðrir hugdjarfir sjófarendur eins og
Bjarni Herjólfsson og Þorfinnur Karls-
efni sigldu einnig til meginlands
N-Ameríku og hafa frásagnir af ferðum
þeirra orðið síðari alda mönnum
margvíslegt þrætuefni. Afrek þeirra eru
skráð í hinum mikilvægu Islands-
sögum, en sögurnar voru ekki skráðar
fyrr en árhundruðum síðar og því ekki
taldar óvéfengjanlegar staðreyndir. í
vafasömum atriðum eins og því hvar
„Vínland“ hafi verið er öruggast að
fara gætilega. Það er t.d. vafasamt að
trúa því, eins og haldið hefur verið
fram, að norrænir menn hafi siglt til
Florida eða jafnvel Virginia. Sögu-
sagnir um aðsetur norrænna manna í
N-Ameríku eru hinsvegar ómótmælan-
legar staðreyndir, og enginn Iætur sér
lengur til hugar koma að neita því, að
Leifur Eiríksson hafi ,,fundið“
Ameríku áður en Christopher Col-
umbus komst þangað.
íslenzka landnámið í Grænlandi
hjaðnaði niður og var með öllu horfið á
15. öld. Versnandi veðurfari hefur
stundum verið um þetta kennt og
danski trúboðinn Hans Egede, sem
1721 ætlaði að aðstoða kristna græn-
lendinga, en fann þar enga slíka, grun-
aði eskimóana um að hafa tortímt þeim.
Sennilegri skýring gæti þó verið sú að
þessir tveir þjóðflokkar hefðu blandast
371
T4- f J