Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1976, Qupperneq 51

Bjarni M. Jónsson fyrrv. fangav. Hafnarfirði:
r
Atti maðurinn eða
dýrið að ráða
Árið 1944 26. október kl. 12:00 á
miðnætti var Vélskipið Sædís,
eign Sigfúsar Baldvinssonar á
Akureyri ferðbúið við Torfuriefs-
bryggju. Ferðinni var heitið til
ísafjarðar og áttum við að sigla
með ísvarinn fisk þaðan i breska
höfn. Ég var staddur við skipshlið
20 mín fyrir 12, en þá áttum við að
leggja af stað. Enginn af skipsfé-
lögunum var kominn. Aðeins
kattar garmur að flækjast á dekk-
inu, einmana og kaldur. Þetta var
furðu djörf skepna, sem glápti á
mig eins og tröll á sólskin, með
sínum gulgrænu augum og
lymskulega svipmóti. Ó já það var
eins og greyið vildi segja: Lofaðu
mér að vera á þessu skipi með
ykkur. Ég er færeyingur að ætt og
uppruna, og er þerna um borð í
þessari skútu, sem liggur hinum
megin við bryggjuna, en þar vil ég
ekki vera lengur. Mitt sjötta skiln-
ingarvit boðar mér feigð. Eitthvað
þessu líkt las ég úr hugarfylgsnum
kisu. Það er rétt að geta þess að
fram að þessu var mér mjög illa við
þetta húsdýr, og bað ég hana
aldrei að þrífast og greip í lurginn
á henni og fleygði í land. Konan
mín og krakkar voru í fylgd með
mér og ætluðum við að nota tím-
ann til þess að þrífa og búa um
kojuna mína og ég að sýna þeim
skipið, sem átti að verða mitt
fljótandi heimili. En áður en varði
var kattarræksnið komið aftur um
borð með engu minna yfirlæti en í
hið fyrra skipti. Auðvitað afgreiddi
ég erindi hennar með svipuðum
hætti og áður nema hvað hún sveif
lengur í lofti og kom verr niður. Nú
var ég orðinn foxvondur, hafði orð
VÍKINGUR
á því, að naumast byrjaði ferðin
vel, að lenda í hörkuáflogum við
þetta litla skrímsli, sem hafði ekk-
ert til afsökunar annað en það að
vera stroku færeyingur. Eg þóttist
sjá það á dóttur minni að henni
fyndist nóg að gert, og kaus ég að
samskiptum mínum við dýrið væri
lokið. Við höfðum mikið að gera
við að laga til, strjúka ryk af borð-
um og bekkjum og kveikja upp í
ofninum. Tíminn var naumur, og
nú var kallað úr landi og spurt
hvort nokkur væri um borð. Jú jú

Bjarni M. Jónsson
' aðeins meðal fjölskylda sagði ég og
snaraði mér upp í stigann. Á upp-
fyllingunni stóð Alfreð Finnboga-
son stýrimaður með allan sinn
heimabúnað, sem við hjálpuðumst
við að handlanga niður í manna-
plássið sem ætíð var afturí skipi
þegar siglt var milli landa á stríðs-
tímum. Kl. var rúmlega 12 á mið-
nætti, þegar skipstjórinn sló niður
brúarglugganum og sagði að ef
allir væru komnir um borð, skyldi
sleppt lausu. Sá sem kannaði liðið,
sagði svo vera og væru tveir far-
þegar að auki: Hermann Her-
mannsson frá Ögri við Isafjarðar-
djúp og grár köttur sem væri í bóli
Bjarna. Eg þóttist vita hvað félagi
minn átti við og gerði mig líklcgan
til að fara niður í mannaplássið og
segja þessu meinvætti stríð á
hendur, en eftir nokkurt málþóf
milli mín og krakkanna hélt kisa
velli með samþykki skipsfélag-
anna. En þar sem að hún var ekki
af íslensku bergi brotin þá lofaði
Frosti minn að útvega henni borg-
ararétt við fyrsta tækifæri. Því
næst kvöddum við kóng og prest
konur og börn og kærustur og lét-
um úr höfn. Vaktmaður um borð i
færeysku skútunni sem áður getur
tók djúpt ofan í kveðjuskyni, sem
við svöruðum með flauti. Og Sæ-
dís skar sjóinn hvössu stefni og
hvelfdri bringu með 10 mílna
hraða á klst. sem leið liggur út
Eyjafjörð. Það var gott veður
blíðalogn og sjólítið, en dimmt yf-
ir. Það var líka forvitnilegt að sjá
nokkra hnísukálfa sem fóru mjúk-
an hringdans i kringum okkur og
gerðu misheppnaða tilraun að
gleypa lanternu ljósið, sem mynd-
aði heillandi og marglit geislabrot
379