Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1976, Side 56

Guöm. Einarsson
Undirritaður rakst á þessi dýrt kveðnu
minningarljóð hjá ekkju Guðm. Einarsson-
ar, Gunnjónu Jensdóttur frá Þingeyri.
Höfundurinn Gísli H. Erlendsson frá
Bakka Dýrafirði var mikill vinur hans, er nú
látinn fyrir nokkrum árum. Kvæðið mun
hvergi hafa birst áður. — ritstj.
Guðmundur
Einarsson
símstjóri
Þingeyri
F. 24.— 12.— 1890
D. 25. —8. —1958
Gísli H. Erlendsson
Lífi án ótta Ijúka fann;
Ijósið rótt í stjakann brann;
œvin hljótt í ósinn rann,
eilífð sótti heiðursmann.
Geymir í minni heimur helst
hróður sinn, er mikill telst;
áttir þinn, er síður selst,
sáttur við hinn, og veg þinn hélst.
Unnt er að létta öldnum él,
um þá pretta gröf og hel;
skynjun mettað skáldsins þel
skildi þetta og reyndist vél.
Óx, er vinnu vanta sá,
vandi þinn um starf að sjá;
granna minn þú gladdir þá,
gamlinginn þér fagna má.
Efst og fjarst þín frelsisör
flaug, er barstu glas að vör;
menntaður varst við misjöfn kjör,
mœðu skarst með orðsins hjör.
Ljóðadís úr lágum stað
lét þig rísa, er syrti að;
enginn prísar œðra en það
eða vísu betri kvað.
Þeim, sem lönd og leiðirnar
lágu í söndum dysjaðar,
misstu úr böndum bjargirnar,
bróðurhönd þín opin var.
Vinarflausti fylgir hvur
fuglaraust og mannshugur,
sumar og haust og söknuður
siglir úr nausti Guðmundur.
Oft við skál fór umhverfið
allt í bál að fornum sið;
ósammála áttust við
eldleg sál og smáþorpið.
Þekkist kæti þín og grín
þar sem mœtast Ijóð og vín,
frá þeim ætíð fossar og skín
fyndnin, bætiefnin þín.
Mœtan bróður, mann og vin
misst hefir þjóð og ættjörðin;
sinn mun gróðursetja hlyn
soninn góða, eilífðin.
Man ég lengi og með þér syng
mildan streng og orðsins þing,
gleymi engu, er grœr í kring
um góðan dreng og Vestfirðing.
Gísli H. Erlendsson.
flaust — skip
384
VÍKINGUR