Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1979, Blaðsíða 51

ölduna, en lampinn í loftinu
dinglaði til og frá, eftir veltum
skipsins og lýsti upp hið breiða
bros á veðurbitnu andliti hans,
þegar hann horfði framan í
Adam, með útrétta höndina:
— Heilsaðu hinum nýja með-
eiganda þínum, sagði hann ró-
lega.
Ferðin gekk að óskum, í með-
byr næstu daga, en kvartanir
Adams um magakrampa urðu
tíðari. Kona hans fullyrti að þetta
stafaði af breyttu mataræði og
aðhann myndi vera orðinn full-
frískur þegar komið væri til
Diamondhöfða. Nú tók að draga
úr hinum þægilega meðvindi og
veður að lygna. Kl. 4 e.h. sjöunda
dag ferðarinnar, skrifaði stýri-
maðurinn í dagbókina, að Ther-
esa M. Bower væri enn 1.000 sjó-
mílur frá Honolulu.
Fimm mínútum síðar heyrðist
tryllingslegt öskur: — Eldur.
Stýrimaðurinn þaut útá þilfar
og sá reyk koma uppúr afturlest-
inni. Augnabliki síðar komu eld-
tungur upp um hlerana. Útsýnis-
maðurinn beið ekki eftir fyrir-
skipunum, en þaut til skipsbjöll-
unnar og hringdi í ákafa, til þess
að vara kojuvaktina, neðan þilja
við, en þeir, sem voru á þilfari
þustu til skipsbátanna til að koma
þeim útbyrðis, sem þakka mátti
snarræði stýrimannsins. Skip-
stjórinn birtist nú skelfdur á skut-
palli og skipaði að bátarnir skyldu
staðsettir aftan við skipið og að öll
áhöfnin skyldi grípa til vatnsfat-
anna og ausa sjó á eldinn, vel vit-
andi að brátt yrði hann án skips.
Hann flýtti sér niður í skipið og lét
krónómetirinn, sjókort og sex-
tantinn í strigapoka, um leið og
hann kallaði til Adams, sem var
að koma upp stigann og sagði
honum að grípa tvo litla vatns-
kúta, sem geymdir voru í búrinu.
Þá kæddist Trevers skjólgóðum
frakka, sem var í kortaklefanum,
kallaði aftur til Adams og sagði
honum að ná í eitthvað af skjól-
flíkum og koma konu sinni uppá
þilfar í flýti, en sjálfur hraðaði
hann sér upp stigann, með hin
dýrmætu siglingatæki.
Þegar eldurinn braust upp um
lúgur afturlestar, sneri maðurinn
við stýrið skipinu undan vindi, til
þess að forðast hinn mikla hita á
skutpallinum og lagði nú eldhafið
fram eftir skipinu, alla leið fram á
stefnisrá. Nokkrir menn,s em ver-
ið höfðu fram á skipinu, höfðu
þegar kastað sér í sjóinn, undan
eldinum, en hinir afturá jusu sjó á
hann, án árangurs. Seglin voru
brunnin og skipið ferðlaust, en
hélst með skutinn uppí vndinn.
Trevers vissi að skipið myndi
snúast uppí vind, þá og þegar, en
þegar það skeði var þeim sem
staddir voru á skutpalli, voðinn
vís. Hann lét draga hina tvo báta
að skutnum og skipaði öllum að
yfirgefa skipið.
Kl. 4.25 e.h. sökk skonnortan
Theresa M. Bower í reykmekki, í
öldur Kyrrahafsins, en skipshöfn-
in hírðist í tveimur litlum bátu, á
víðáttu hafsins. Skipsjullan, ásamt
tíu feta flatbotna skipsbát, var
venjulega komið fyrir á lúgu aft-
urlestar, í langferðum, enda
reiknaði George Blakely með því
fyrirkomulagi, en í þessari ferð
hafði veðrið verið svo sérstaklega
gott, að Trevers skipstjóri hafði
ákveðið að jullan skyldi hanga í
davíðum á skut og stærri báturinn
bundinn við lunninguna, fyrir
framan akkerisvinduna. Þetta
fyrirkomulag var hið eina, sem
gerði skipverjum kleift að koma
VÍKINGUR
51