Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1981, Qupperneq 50

Leyfið fékkst undireins, því að
það er staðreynd að það styttir
tímann sem fer í það að losna við
spilduna hundraðfalt. Yfirleitt
liðu ekki nema tveir tímar frá því
þyrlan fór og þar til slikjan var
algerlega horfin af sjónum.
Vandamálið var aðallega að fá
þyrlur sem gátu sinnt þessu verk-
efni, en það þurftu að vera sér-
stakar aðstæður fyrir hendi.
Ingólfur: Voru þessar rann-
sóknir á vegum stjómarinnar?
Sigurður: Já, þær voru á veg-
um bandaríska ríkisins. Skip frá
bandaríska sjóhernum voru alltaf
í kringum okkur og sáu um að
enginn kæmi nálægt okkur. Það
mátti enginn vita hvað við vorum
að gera og sérstaklega ekki að við
værum að dæla drullu í sjóinn.
Þetta verk tók okkur mánuð og
eftir það vorum við með skipið í
slipp og létum gera heilmikið við
það. Svo höfum við verið stans-
laust í vinnu núna frá því í
marslok. Við urðum að taka
þennan tíma til þess að hreinsa og
undirbúa okkur fyrir þann leið-
angur sem við erum að fara í
núna, þ.e. að leita eftir hvar olía
gæti fundist neðansjávar.
Við erum í botnrannsóknum
eingöngu. Það sem er sérstakt við
þetta er að við erum með ný tæki
sem ekki hafa verið notuð áður
við þessar rannsóknir. Þau ein-
falda rannsóknina allmikið. yró-
unin er svo ör að tvisvar, þrisvar á
ári kemur eitthvað nýtt sem
endurbætir það sem áður var.
Áður þurfti stór skip í þetta, því
búnaðurinn var svo mikill að það
þurfti tvö til þrjú þúsund hestafla
skip til að draga hann. Þessi bún-
aður sem við erum með núna er
mun einfaldari og léttari. Þetta
er nokkurs konar plast-slanga fyllt
með steinolíu, og inni í henni eru
allskonar eletrónísk tæki í stein-
olíu. Þetta drögum við á eftir
okkur og kapallinn sendir okk-
ur þær upplýsingar sem koma
í ekkóinu frá Ioftbólum sem
við skjótum niður í jörðina
með loftpressu, sem framleiðir 12
þúsund punda þrýsting. Við
drögum á eftir okkur fljótandi
pramma og neðan í honum hanga
tvær litlar loftbyssur, sem eru
reyndar það nýjasta í þessari
tækni sem við notum núna. Þegar
við unnum að þessu á Sæbjörginni
vorum við með svera plastslöngu
og létum sprengiefni renna eftir
slöngunni og notuðum tímamæli.
Þ.e. hún virkaði eins og tíma-
sprengja. Við áætluðum aðeins
tímann sem það tæki sprengiefnið
að renna niður svo að það spryngi
á botninum. Þetta var stórhættu-
legt helvíti. Það þurfti að henda
niður einni sprengju á mínútu.
Það var mjög erfitt. Svo þurfti
hlustunartækið að vera tilbúið að
taka ekkóið eftir sprenginguna.
því næst fóru þeir að nota „raf-
magnssjokk“ að senda hann niður
i jörðina og svo byrjuðu þeir að
nota gas við þetta verk. Skipið var
kannski alveg lestað af gasflösk-
VÍKINGUR
Skoðun og viðgerðir
gúmmíbáta ailt árið.
GÚMMÍBÁTAÞJÓNUSTAN
Eyjagötu 9 Örtirisey
Sími 14010
50