Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1982, Blaðsíða 8

Hópurinn, scm tók þátt í umræðunum, talið f.v.: Hafþór Rósmundsson, Þorsteinn Jó-
liannesson, Halldór Þorsteinsson, Þórleifur Ólafsson, Jónas Bjarnason, lngólfur S.
Ingólfsson og Hjalti Einarsson. Ljósm.: Jóhannes Long.
Varðandi það sem snýr að út-
gerð og sjómönnum hefði ég
gjarnan viljað sjá styttingu á úti-
vistartíma togskipa. Á síðustu ár-
um, a.m.k. eftir að skuttogara-
væðingin hófst, hefur hlutur úti-
leguskipa aukist, áður fyrr kom
stærri hluti aflans af dagróðrabát-
um. Að mínu mati er þetta skref
aftur á bak í landi, sem hefur
„fiskimiðin við bæjardyrnar.“
Til frystingar hefði ég viljað
reyna níu daga reglu, fiskur yrði
að vera kominn í frost innan 9
daga frá veiði, til dæmis. Þá hefði
ég viljað sjá víðtækari dagmerk-
ingu afla - hefði viljað eiga að-
gang að skrá í vinnslustöðvum yfir
veiðidag þess fisks sem í vinnslu
fer hverju sinni. Sums staðar eru
dagmerkingar í ágætis Iagi, sums
staðar eru þær engar. Dagmerk-
ingar eru mikilvægar upplýsingar
fyrir vinnsluna. Blóðgun og slæg-
ing er ekki alls staðar í lagi, það
vita allir sjómenn. Sums staðar
reyna menn að flýta fyrir sér með
því að slægja strax að blóðgun
lokinni, annars staðar er blóðgað í
blóðgunarker. Ég hefði enn frem-
ur viljað sjá breytt vinnubrögð
ferksfiskmatsmanna, þeir eru að
verða nánast þjónar verðlagning-
8
arkerfisins eða Verðlagsráðs.
Samkvæmt lögum og reglugerð-
um er þeirra hlutverk ekki síður
að beina fiski frá þeirri vinnslu,
sem hann hentar ekki í, og í þá
vinnslu sem getur tekið við til
dæmis frá frystingu í skreiðar-
verkun ef hráefni er ekki nógu
gott.
Þá held ég líka að verkstjórar og
matsmenn vinnslustöðva ættu að
beita meiri sjálfsaga við val á hrá-
efni í vinnslu en þetta snýr nú að
fiskvinnslunni en ekki
sjómönnum.
Ekki hægt að framleiða
góða vöru úr ónýtu hráefni
Þ.J.: Ég get tekið undir það sem
fram er komið. Spurningin er
hvað er hægt að laga, og ég tel að
hægt sé að laga mikið. En við
þurfum þá að byija á byrjuninni
og þá á ég við að þegar við drög-
um fisk úr sjó, að hann sé ekki
eyðilagður strax, því ekki er hægt
að framleiða góða vöru úr ónýtu
hráefni eða hráefni sem búið er að
skemma. Hjalti kom að vísu inn á
þetta, en átti þá frekar við togara-
afla. Það vill nú svo til að við erum
einnig með bátaafla og sá afli er
nokkuð drjúgur og þess vegna
legg ég áherslu á það, hvort sem
um togara eða bát er að ræða, að
við högum okkur þannig með
hráefnið, að það sé ekki eyðilagt
með fyrstu handtökunum. Þetta
atriði snýr að sjómönnunum.
En það má heldur ekki gleyma
ábyrgð þeirra sem verka fiskinn
og á ég þá bæði við verkafólkið og
framleiðandann. Hin síðari ár
hefur alltaf einhverjum verið
kennt um galla á okkar vöru eða
trassaskap og í því dæmi er kan-
nski best að hafa eins og karlinn,
„að hafa strákinn með í förinni“.
Ég held að við ættum að snúa
þessu dæmi við og láta þann sem
skapar ólukkuna bæta fyrir það
með einhverju móti.
í sambandi við þá þróun sem
orðið hefur við fiskveiðar og
vinnslu á undanfömum árum, má
benda á, að þar er hver sjálfum sér
næstur. Það er staðreynd að á síð-
ustu árum hefur þróunin orðið
mikil á mörgum sviðum, en því
miður hefur ekki allt orðið til
bóta. Og það hefur heldur ekki
verið athugað hvað úrskeiðis hef-
ur farið í þeirri þróun og því er
það margt sem við þurfum að
gæta að. Sem dæmi má nefna
skuttogarana. Það þótti viðburður
ef gömlu togaramir drógu trollið
lengur en 2 klukkustundir, þeir
tóku fiskinn innfyrir í pokum sem
vógu kannski eitt tonn, í hæsta
lagi hálft annað tonn. Nú er ekki
verið að hífa trollið inn í eins
tonns pokum, það er jafnvel híft
inn í 50—60 tonna pokum. Allir
sem vilja sjá, geta séð hvað þama
er að gerast. Það eru ekki bara
togaramir inn í þessu slæma
dæmi. Það eru líka til bátar með
net og ef við lítum á þá þróun sem
orðið hefur á netaveiðum, þá
kemur í ljós að hráefnið frá neta-
bátum hefur ekki batnað.
Hráefnisgæðin erfiðust
H.Þ.: Það sem mér hefur fund-
ist vera það versta í sambandi við
VÍKINGUR