Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1982, Qupperneq 22

Þerna í strand-
siglingum í 25 ár
Rætt við Guðrúnu Jónsdóttur þernu hjá Ríkisskip
Eftir kaffisopa með Ágústi Nat-
anaelssyni, yfirvélstjóra sem á
einna lengstan starfsaldur að baki
hjá ríkisskipunum, bráðum 35 ár,
byrjaði á Súðinni, var síðan á
Þyrli, Skjaldbreið, Herðubreið og
bæði gömlu og nýju Esju og
Heklu, kveðjum við Gunna Esj-
una og komum okkur fyrir á
kaffistofunni.
Hún er grönn og létt í hreyfing-
um með dökkt sítt hár sem hún
greiðir frá enninu og undarlega
gulleit augu. Stundum horfir hún
fast á mann eins og hún vilji segja
það með augunum sem hún kem-
ur ekki í orð og rödd hennar er
djúp og þægileg. Andlitið breytist
mikið þegar hún hlær, túlkar vel
það sem hún er að hugsa.
í Mjólkursamsölunni
í 13 og hálft ár.
Ég hitti Guðrúnu fyrst á nýja
vinnustaðnum þar sem hún var að
reyna að koma nýkeyptri kaffi-
könnu í gang svo hægt væri að ylja
þeim sem við lestun og losun
vinna, með heitum sopa. Fyrst dró
hún úr því að hún hefði frá ein-
hverju að segja en sagði síðan að
ég mætti koma daginn eftir og
spjalla. Þegar ég kom upp í kaffi-
stofu daginn eftir, hafði hún þurft
að skreppa frá og einhver þóttist
hafa séð hana fara um borð í Esju
sem lá við bakkann. Ég fór um
borð og ímynda mér að erfitt sé að
slíta sig frá siglingalífinu eftir 25
ára starf, allavega finnst mér auð-
skilið að Gunna vilji aðeins líta við
þegar skipið er statt í grendinni.
Vcrið var að lesta Esju við Grófarbryggjuna svo Gunna leit við um borð og heilsaði upp á
fyrrverandi vinnufélaga. Þarna fá þau sér tíu dropa, Gunna og Ágúst Natanaelsson
yfirvélstjóri sem siglt hefur á ströndina í 35 ár.
„Það var mikið ævintýri að sigla með Heklunni og Esjunni í
gamIadagaþegarfarþegaskipinvoruoghétu,“segireldrafólksem
man þá sælu tíð. Ævintýraljómi slíkra siglinga er mikill hjá okkur
hinum yngri sem alin erum upp á flugvélaöld. Að sigla meðfram
ströndinni eða til útlanda og njóta þess að borða góðan mat, drekka
Ijúf vín og spjalla við samferðafólkið af margvíslegu þjóðerni.
Það hlýtur að vera stórkostlegt.
En til þess að farþegum geti liðið svona vel, þarf vitanlega gott
starfsfólk. Það þarf að bera fram matinn, skúra gólfin, brosa
hlýlega, búa um rúmin og hjúkra þeim sem ekki þola sjólagið.
Viðtalið sem hér fer á eftir er við konu sem í 25 ár hefur starfað
við að auka vellíðan þeirra farþega sem ferðast hafa meðfram
IslandsströndummeðskipumRíkisskip.Eflaustkannastmargir
við hana og tvíburasystur hennar en þær systur störfuðu yfirleitt á
sömu skipunum, þar til önnur þeirra dó um borð í Esju, 1978.
Guðrún Jónsdóttir þerna, sú sem ef tir lif ir, kom í land fyrir viku
síðan til að annast kaffisölu í kaffistofu hafnarverkamanna Ríkis-
skips, í hinu nýja vörugeymsluhúsi fyrirtækisins á Grófarbryggju í
Reykjavík en vill alls ekki taka fyrir það að hún fari á sjóinn aftur.
22
VÍKINGUR