Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1982, Side 33

öll áhöfnin matast þar í einu enda
kannske ekki þörf á því en þar sem
skipið er dvalarstaður skipverja
allan sólarhringinn finnst blaða-
manni heldur skrýtið að í kringum
þetta borð skuli einnig setið við að
horfa á sjónvarp sem reyndar er
ekki til um borð. Fyrir ofan ís-
skápinn sem stendur í homi mess-
ans, er sjónvarpshillan fræga sem
skipverjar henda gaman að því á
henni er ekkert sjónvarp. Þar var
áður gamalt viðtæki sem nú var
búið að gefa upp andann en ekkert
tæki var sjáanlegt þar nú, andstætt
vonum sumra um borð.
Þetta hlýtur að vera þolgæðis-
fólk, hugsa ég með mér þó ekki sé
ég mesti sjónvarpssjúklingur sem
uppi hefur verið. Blaðabunki
liggur á borðinu og ég spyr hvort
þau fái dagblöðin send um borð.
„Hann kemur með þetta til okkar
einn sem vinnur á gröfu hjá fyrir-
tækinu í landi“ segja þau. „Konan
hans vinnur á Þjóðviljanum og fær
blöðin þar. Við fáum þau stundum
fyrst allra, um miðja nótt.“ Þessi
afþreyingarþáttur er sem sagt
í brúnni, frá vinstri Örn Tyrfingsson vélstjóri, Jóhann Ingvarsson háseti og Pétur Jó-
hannsson stýrimaður. Athygli þeirra beinist öll að því hvort eitthvað bitastætt kemur í
lestina eða hvort það er bara sjór.
undir velvilja
landi kominn.
Eins og ryksuga.
En nú erum
vinnufélagans
Setið að snæðingi í messanum, f.v. Jón Óli skipstjóri, Sigurgarðar háseti og „skipstjóri á
Þristinuni“ og Kolbeinn Bjarnason vélstjóri. Kringum þetta borð er setið, löngum
stundum við spjall og sjónvarpsgláp þegar tæki er á hillunni. Síðustu fregnir herma að nú
sé komið litsjónvarp þangað og breytir það eflaust miklu fyrir áhöfn Perlunnar.
áfangastað, Hofsvíkina sem liggur
undir því margfræga fjalli Esju,
milli Kjalarness og Saltvíkur.
Að sögn Péturs stýrimanns er
víkin ekki eins saklaus og hún lítur
út fyrir að vera því skerjagarður
lokar henni næstum svo sigla
verður inn á hana um sund.
Leyfilegt er að róta upp hafsbotn-
inum sextíu föðmum út frá stór-
straumsfjöru þangað út nær land
bændanna. Nú er stóra rörið sem
lá meðfram síðunni, látið síga til
botns sem mun vera 8-9 metrar.
Einfaldast er að líkja sanddælu-
skipi við ryksugu sem bæði getur
sogað að sér og blásið frá sér.
Skipið sjálft er ósköp venjulegt
nema það hefur opnar síður og
liggur rör með sex lúguopum eftir
því endilöngu, ofan við lestina
sem er opin. Þegar dælan er sett af
siað, streymir sandur, möl og sjór,
gegnum stóra rörið og út um
lúguopin, ofan í lestina. Stundum
virðist ekkert koma inn annað en
hvítfyssandi sjór sem síðan
streymir út aftur í gegnum affalls-
rörið á síðunni en við og við
VÍKINGUR
33