Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1986, Blaðsíða 25

Ef eitt þurfti aö éta varö ööru aö skíta
og enginn friöur íbók aö líta,
en hún sagöi: „Elskan, þú þarft ekkert aö gera,
aöeins hjá börnunum heima að vera. “
Nú voru krakkarnir komnir í rúmiö,
kyrrlátt og sefandi vornætur húmiö
seiddi í draumheima angana átta
en ekki varpabbi farinn aö hátta.
Hann stóö þarna úrvinda, úfinn og sveittur,
yfir sig stressaöur, svangur og þreyttur,
og horföi yfir stofuna: „Hamingjan sanna,
hér á aö teljast bústaöur manna“.
Þaö skyldi hann aldrei á ævinni gera
í afleysing slíkri sem þessari aö vera,
þó væri i boöi og á því væri raunin
aö þau væru fjórfölduö skipstjóra launin.
y
En þettaö á konan kauplaust aö vinna
og kallaö aö hún heföi engu aö sinna,
afdaglangri reynslu hans virtistþaö vera
aö væri þó stundum eitthvaö aö gera.
Áfram meö störfin, ótt líður tíminn.
Æ, aldrei er friöur, nú hringir síminn,
halló, var sagt, þaö er sætt er ég túlka,
þér sonur er fæddur og yndisleg stúlka.
Hann settist á stól, fann til svima og klíju,
hvaö sagö’ún, aö krakkarnir væru orönir tíu,
„Ég þarfaö taka til öruggra varna,
ég ákveö á stundinni aö hætta aö barna".