Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1986, Blaðsíða 41

A skipi og bíl...
eins og viö lesum um i frá-
sögnum frá fyrri hluta aldar-
innar. Hann var á miðjum aldri
og tveir kunningjar hans sátu
á kössum framan viö borðið,
þegar konan min kom inn og
spurði eftir dömubindum.
Hann varð skolli vandræða-
legur, leit til vina sinna svo-
litið rjóður og þeir kimdu.
Hann svaraði engu en teygði
sig undir borðið eftir plast-
poka og fór með hann inn á
lager á bakvið. Hann kom
aftur með pokann og benti
konunni að koma að borð-
endanum fjærst vinunum og
sneri pokaopinu frá þeim,
þegar hann bað konuna að
kíkja ofan i pokann og segja
sér hvort það væri þetta sem
hún átti við. Það var greini-
lega erfitt verk að afgreiða
ókunna konu með þessa
vöru, hafandi vinina kímileita
að áhorfendum. En ekkert
erfiði er of mikið fyrir Fær-
eying, ef hann getur oröið
öðrum að liði.
Svo framarlega sem tilfinn-
ing fyrir fegurð lands og lífs
vakir enn með ykkur, skuluð
þið skreppa með bilinn ykkar
til Færeyja og þið munuð lifa
daga, sem þið gleymið ekki —
þvi lofa ég.
Enn er eitt ósagt, sem er
þess virði að sjá, byggingar-
list Færeyinga. Kannski er ég
að bulla eitthvað þegar ég
tala um „byggingarlist", af þvi
að ég hef ekki lærdóm til aö
ákveða hvað er list í þvi efni,
en mérfinnst skemmtilegt að
sjá hvernig Færeyingar
blanda saman nýja og gamla
timanum í byggingarstíl sin-
um. Þar eru margar nýjar
fallegar byggingar, hótel,
verslanahallir og Norræna
húsið, sem mynda eina sam-
stæða heild með gömlu hús-
unum. í þvi efni, eins og
mörgu örðu, þóttu mér Fær-
eyingarsnjallir.
Önnur lönd
Að fara til útlanda er íslend-
ingum ekki nýnæmi lengur.
Við þekkjum orðið flestar
helstu sólarstrendur Suður-
Evrópu, erum málkunnug
hótelþernum og barþjónum
og höfum flutt sumar matar-
venjur þjóðanna sem þar búa
heim með okkur. Þar aö auki
hafa margir íslendingar upp-
götvað að i útlöndum er margt
annað að sjá og reyna en
sand og sjó. Til dæmis hefur
Noregur uppá ótrúlega fegurð
aö bjóða, á sænskum vegum
er hreinn unaður að aka og
Danir eru ... tja, Danir eru
þekktir að ýmsu sem lokkar
að þeim ferðamenn. Auðvitað
er fáránlegt að ætla sér að
lýsa i stuttri grein öllu því sem
hægt er að sjá og njóta á
Norðurlöndum i ferð af þessu
tagi. Möguleikarnir eru næst-
um ótæmandi og á hverjum
stað er eitthvað heillandi,
sem maður hefur ekki kynnst
áður, jafnvel þótt reyndur
ferðamaöur sé.
Ég leyni því ekki að Noreg-
ur heillar mig meira en
nokkurt annað land. Fegurð
landsins er meiri en ég hef
séð i öðrum löndum. Stund-
um er sagt að Osló sé
stærsta sveitaþorp í heimi og
með þvi er gefið i skyn að þar
sé borgarmenning á lágu
stigi. Það má vel vera rétt, en
ég spyr: hvað á þjóð sem býr i
landi eins og Noregi að gera
með borgarmenningu? Enda
nota flestir Norðmenn fritima
sina utan borganna.
Auðvitað er hægt að ferð-
ast um Norðurlönd i þægileg-
um hópferðabil með góðum
leiðsögumanni. Þá fær maður
greinagóðar upplýsingar um
merka staði, og man þær allt
þangað til komiö er á næsta
stað. En maður skynjar landið
á annan hátt þegar ferðast er
á eigin vegum, stoppað þar
og þegar svo ber viö aö horfa
og forvitnast hjá heimafólki
um það sem vekur forvitni.
Svona ferð er ekki hægt að
lýsa, hana verður að reyna.
Við ætlum aö fara aftur.
Höfnin í Hanstholm.
Þangaö fara þeir meö
bilana sína sem ælta aö
aka suður um Evrópu.
Svo framarlega sem
tilfinningin fyrir
fegurö lands og lífs
vakir enn meö ykkur,
skuliö þiö skreppa
meö bílinn ykkar til
Færeyja og þiö
muniö lifa daga, sem
þiö gleymiö ekki —
þvílofa ég.
VÍKINGUR 41