Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1987, Page 53

w’ð andskotann. Þaö geröi hann á hverjum
morgni.
Þvínæst snaraöi hann sér í gömlu, skotheldu
lopapeysuna, sem stóö honum öll á beini, ang-
andi afslori og olíu.
Þaö virtist sama hverju spáöi. Alltaf var fariö á
sjó.
Snáöinn rétti honum bitaboxiö, svo hann
gleymdi því ekki eins og svo oft áöur. Skegg-
broddar stungu hann í vangann og pabbi var
horfinn.
Hann stóö einn eftir á miöju gólfi og síga-
rettureykurinn hékk í loftinu eins og þunn
slæöa. Eldhúsklukkan tifaöi þolinmóö og vindur-
inn grét útifyrir.
Þaö voru vetrarhljóö og morgunilmur.
VÍKINGUR 53