Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1990, Side 27

LJÓÐAÞÁTTUR
sem að veldur ýmsum ama
öðrum þó sé reyndar sama.
Góðmálm er ei fært að finna
á flestum síðum bóka minna.
En margir brúka leir í listir,
Ijóst það munt þú vita systir.
Engan vægðar bið ég, bróðir
bragir þó að miður góðir
gisti mína sjúku sál
sem að vígð er iagarál.
Aö vera heima á jólum er ein
heitasta ósk sjómanna, sem
eiga fjölskyldur heima. Eitt-
hvaö hafa veðurguðirnir dregið
úr voninni um að ná jólunum
1957.
Bræla veikir jólavonina
- 16. des. 1957
Ég græt sáran allan fjárann,
er á dynur.
Afþvi nú þarf
einmitt, vinur,
stillur, en ekki stormahrinur.
Getur þessi bölvuð bræla,
boldangs-karla látið skæla
eins og krakka
undan rakka
grimmum.
Og ekki batnaði útliti daginn
eftir:
Rok og rifrildi
- 17. des. 1957
Aftur blæs’ann — og enn
dræsan
er í henglum.
Varla henta virðist englum
veðrið stífa
og síður kannski svona að rífa
sundur netið.
Úthafsdrengir ekki knífa
aflið mega,
er þeir troll í henglum hífa
hafi úr, í stormi og hríð.
Orðin prúð — og brosin blíð,
bæta fátt, — en góðan hníf
ásamt mörgum netanálum
nota þarf í slíkum málum.
Þegar trollin hanga í henglum,
heyrast stundum orðin Ijót,
og því hentar ekki englum
öldurót.
Eitthvað hefur ræst úr, því nú
er farið að hugsa til heimferðar:
Heim eftir strangan túr
- 21. des. 1957
Heim við þessum beinum bát
brátt, af reiða sænum.
Og við sjálfsagt gefum gát
gleðinni í bænum.
Borgarinnar fögru fljóð
fá ekki að gleyma,
fiskimannsins þreyttu þjóð
þegar stopp er heima.
Daginn eftir eru þeir komnir á
heimleið og heldur hefur lést
brúnin á mannskapnum:
Á heimleið
- 22. des 1957
Þá er lokið þessum túr,
þó ei vildi leyfa BÚR.
Þessum fiski fólum
frið, — á helgum jólum.
Skipstjórinn í kjafti klúr
klóraði þeim, sem stjórna BÚR,
þangað til
að þráinn úr
þeim var allur barinn.
Nú húrrar
heili skarinn.
Á meðan togararnir sóttu á
Grænlandsmiö gátu menn oft
lent í löngum og erfiðum túrum.
Veður oft válynd og bæði hafís
og ísing til að gera mönnum lífið
leitt. Eitthvað hefur skáldinu
verið farið að leiðast og hugsað
heim á gamla Frón er þetta var
ort:
í löngum Grænlandstúr
— 27. maí 1958
Æða stormar, ýfast sjóar,
ísing hleðst á stag.
Sumaryndi svona lógar
sjóli heims I dag.
Gras nú heima grær. Og
blómin
gleðjast öll í sól.
Ég má þola illa dóminn
yst við Norðurpól.
Heima gyllir hafið slétta
heita sólin björt.
Meðan hér um græðinn gretta
gnauðar aldan svört.
Fífl var ég að fara þetta,
fagurt sumar líður ört.
Ýmislegt sækir á hugann
þegar legið er við bryggju og oft
blandast skemmtanalífið inn i
þær hugsanir:
Við bryggju á Akureyri
— 16. nóv. 1971
Er ég þessa byrja bók
bylur hríð á glugga.
Svo fátt í landi farand blók
finnur, nema skugga.
Vín er til á börum, brennt,
en blankir þess ei njóta
og fýsnaríka fljóðið pent
fátækir ei hljóta.
Því er best að koju kall
kjósi nú að gista.
Ölteiti og ástarbrall
ei finnst á hans lista.
Ekki er laust við að skáldinu
verði stundum hugsað um
landsmálin og líkar ekki að lifað
sé um efni fram:
Erlendar lántökur
— 3. jan. 1978
lllt er að sækja í annars sjóð
allt, sem þarf að brúka.
Samt slíkt iðkar þessi þjóð.
Þarf nú slíku að Ijúka.
VÍKINGUR 27