Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1997, Blaðsíða 10

Asgeir Magnússon,
skipstjóri á Þorsteini GK frá Grindavík,
gleymir vetrarvertíðinni 1997 aldrei.
Hann hefur fiskað vel, það er miðað kvóta, en
kvótans vegna hefur ekki verið með róið með
fullum afköstum, langt því frá. Það er ekki bara
mikið af þorski og sú sára staðreynd að mega
ekki fiska eins og hugur og hendur heimila, sem
verður til þess að þessi vertíð er sú eftirminnileg-
asta. Það er annað sem gerir vertíðina Ásgeiri
ógleymanlega. Þann 10. mars sl. fékk Þorsteinn í
skrúfuna og ekkert varð við ráðið, bátinn rak und-
ir Krísuvíkurbjarg, þar sem hann á örfáum vikum
liðaðist í sundur. Allri áhöfninni, tíu mönnum, var
bjargað um borð í TF-LÍF. Ásgeir fór síðastur frá
borði og segir það erfiðustu ákvörðun sem hann
hefur tekið, það er þegar hann varð gefast upp og
skilja bátinn eftir mannlausan.
en
„Vertíðin í vetur er þriðja eða
fjórða vertíðin, á jafn mörgum
árum, sem við verðum varir við
meiri þorsk, en árið áður. Það
eru engar ýkjur að það er alls-
staðar þorskur. Ég, og fleiri, er
búinn að gera ýmislegt til að
freista þess að fá ufsa eða
ýsu, en það gengur ekkert. Við
erum búnir að leggja smáriðin
net á slóðir þar sem við höfum
á undangengnum árum fengið
ufsa og ýsu, en það kemur allt
fyrir ekkert. Netin eru þá búkk-
uð af smáum þorski. Við erum
í standandi vandræðum þar
sem það er það mikið af þors-
ki,“ segir Ásgeir Magnússon
skipstjóri.
Eins og kom fram hér að
framan verður þessi vertíð æ í
hugs Ásgeirs. Við ræddum
saman á fallegu heimili hans
og Svanfríðar Sigurðardóttur
að Baðsvöllum 5 í Grindavík.
Barnabarn er í heimsókn hjá
afa og ömmu, það er í laug-
inni, en myndarleg sundlaug er
í garði þeirra hjóna. Ásgeir rifj-
ar upp hinn örigaríka dag, 10.
mars 1997, þegar net festist í
skrúfu Þorsteins, ekkert varð
að gert og bátinn rak upp í
bjargið og endaði þar með
hlutverk sitt, sem ekki er lítið,
því oft hefur fiskast vel á bát-
inn. En við erum ekki bara að
ræða það sem vel fer, nú er
hugurinn við óhappið.
„Þegar mér þykir allt ganga
mér á móti tek ég hann þenn-
an, held á honum smástund
og legg hann síðan frá mér aft-
ur, segir Ásgeir og sýnir mér
bikar, bikar sem hann fékk í
viðurkenningarskyni fyrir að
vera aflakóngur þeirra Grind-
vikinga á vertíðinni 1986. „Þá
var ég með Hrafn Sveinbjarn-
arson II og við fengum 930
tonn þá vertíð."
Róið eftir viku brælu
„Það var búinn að vera
bræla í viku þegar við rérum
10. mars. Veður var ekki gott
og talsverður sjór. Við fórum
austur undir Krísuvíkurbjarg.
Við lögðum átta trossur og út-
litið var gott. Ég var forvitinn
og ákvað að draga tvær tross-
ur, það var lítið í fyrri trossuna
en háift annað tonn í þá síðari.
Óhappið varð þegar við vorum
að leggja hana aftur. Það hafði
bætt í veður og samkvæmt
upplýsingum, sem ég nú hef,
þá hann sló upp í ellefu vind-
stig þegar mest var og einmitt
á svipuðum tíma og við vorum
að leggja þessa trossu. Það
voru dimm éi og við sáum ekki
bjargið, en vorum tæpa mílu
frá landi. lýað drapst á vélinni
um leið og- það festist í skrúf-
unni.
(fyrstu hafði ég samband
við Reykjavík til að fá upplýs-
ingar um næstu báta, Freyr
reyndist vera næst okkur, en
hann var 11 mílum frá okkur.
Við tókum að reyna allt sem
við gátum, störtuðum vélinni
ítrekað í von um að skrúfan
hreinsaði sig, en allt kom fyrir
ekki. Þegar Ijóst var að ekki
tækist að setja í gang kallaði
ég eftir formlegri aðstoð og við
létum ankerin falla, en þá vor-
um við aðeins 0,6 mílur frá
landi. Ég hef aldrei orðið vitni
af öðrum eins átökum, það tók
hrikalega í ankerisfestingarnar,
ég hélt stundum að spilið
myndi hreinlega rifna upp af
dekkinu, átökin voru með ólík-
10
Sjómannablaðið Víkingur