Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.2006, Blaðsíða 14

Sigurður Þ. Árnason fyrrverandi skipherra
í fiskburði og kulda
Fyrstu minningar mínar
tengjast æskuheimilinu að
Framnesvegi 56a í Reykjavík. Ég
er þó ekki fæddur þar heldur að
Bakkastíg 5 þar sem foreldrar
mínir, Árni Steindór Þorkelsson
og Steinunn Sigríður Magn-
úsdóttir, bjuggu þegar sveinninn
leit dagsljósið í fyrsta sinn hinn
15. mars 1928. Skömmu eftir
fæðingu mína keyptu foreldrar
minir hluta í húseigninni að
Framnesvegi 50a sem síðar varð
56a og þar ólst ég upp í góðu yf-
irlæti uns ég fluttist að heiman,
nálega tvítugur að aldri.
Selsvörin og Ufsaklettur
Aðalleiksvæði okkar krakkanna var
fjaran við Selsvörina og svæðið upp
af henni þar sem fiskverkunarstöðin
Dvergur átti fiskverkunarhús og verkaði
saltfisk. Oft var mikið fjör á stakkstæðinu
þar sem fiskurinn var þurrkaður. Pegar
sólin skein þustu húsmæðurnar út á
stóran völlinn og við krakkarnir fylgdum
með.
Pegar manni óx fiskur um hrygg lá
leiðin niður i fjöruna að fylgjast með
körlunum er stunduðu hrognkelsaveiðar
úr Selsvörinni. Þarna láum við strákarnir
löngum stundum og mændum út á hafið
og ósjálfrátt Iærði maður að þekkja skipin
og bátana sem báru við sjóndeildarhring-
inn. Að þessum hæfileika hef ég búið
síðan.
Við drógum líka björg í bú. Af klett-
unum við Selsvörina veiddum við
smáufsa, kola og marhnút, sem fór nú
reyndar ekki í neina potta. Fleiri tegundir
hlupu á snærið en besti veiðistaðurinn
var svonefndur Ufsaklettur, rétt austan
við Selsvörina. Ókosturinn við hann
var að stundum gleymdum við okkur
og flæddum úti á klettinum og neydd-
umst þá til að bíða í 2-3 klukkustundir
þar til fjaraði aftur. Biðin gat orðið ansi
kalsasöm.
Til gamans má skjóta því hér inn að
einn veiðifélaga minna, Grétar Jónsson,
hafði síðar forustu um að bjarga
Ufsaklettinum, þegar honum var hætta
búin af uppfyllingu, og er hann núna á
hringtorginu fyrir framanjóns Loftssonar
húsið
Buslað við Örfirisey
Þeir voru góðir við okkur karlarnir
og gerðu sitt best til að forða okkur frá
voða en oft gekk mikið á hjá okkur strák-
unum. Einn daginn kom ég sex sinnum
hundvotur heim og fór jafnharðan niður
í fjöru aftur en þegar ég kom í sjöunda
sinnið, blautur upp fyrir haus, varð
mamma að hátta mig niður í rúm. Ég átti
ekki fleiri föt til skiptanna.
Þetta var einn versli dagurinn í lifi
mínu. Blíðskaparveður og félagarnir allir
að leika sér niðri í fjöru en ég í bælinu.
Við smíðuðum ótal báta úr allskonar
spýtnadrasli sem rak á fjöruna og iðulega
var keppt um fallegasta farkostinn en
á ýmsu gekk þegar við misstum bátana
frá okkur og þeir tóku stefnu til hafs. Þá
varð að hafa snör handtök sem dugðu
þó ekki alltaf. Stundum var horft, jafnvel
tárvotum augum, á eftir verðlaunafleyi
sigla í átt að hafsbrúninni í fjarska.
Nýr heimur opnaðist fyrir okkur strák-
ana þegar við gerðumst svo djarfir að
Stakkstæði Alliance við Mýrargötu í Reykjavík. Þegar sólin skein fengu húsmæður og börn vinnu við að breiða út saltfiskinn og snúa honum. Karlamir
stöfluðu. Ljósmynd MAÓ/3/LSR
14 - Sjómannablaðið Víkingur