Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.2007, Blaðsíða 29

JL /
i. IUMíAjOHJi
IlíW ' 'fV/- jm
Prúðbúnir skipverjar á Akurey með fylgijiskum í samkvœmi á 5. áratugnum.
setja út hlerann. Þetta á aldrei að gera
en svona eru tilviljanirnar. Það skiptir
engum togum að hann verður fyrir hler-
anum. Hans dagar urðu ekki fleiri. Hann
var 22 ára, er hann dó. Þetta var mikið
áfall fyrir alla, ekki sízt fyrir föður minn,
sem aldrei hafði misst mann fyrr né síðar
af slysförum. Hann þurfti að taka sér frí
næsta túr, sem vonlegt var.
- Dauðaleggur, segi ég. Það hefur
kannski einhver feigðarboði verið að fást
við hann með þessum hætti?
Frændi minn lítur á mig með nokkrum
þótta. Finnst ég líklega tala af takmörk-
úðu viti. Mér finnst það hafa tekið
nokkuð á hann að rifja upp þennan
hörmulega atburð. Spyr svo að bragði
hvort það þýði eitthvað að tala við mig
um botnvörpu og togveiðiskap, sem ég
hafi ekki hundsvit á, hafandi aldrei verið
til sjós. Ég segi eitthvað á þá leið, að það
megi reyna að útskýra fyrir mér hlutverk
bobbinga, hlera, dauðaleggs, poka, gálga,
koppa, vants, gils, vængja, útsláttarjárns,
búss og bómu með sleppikrók og hugtök
eins og að slá úr blökkinni, skvera, hnýta
fyrir pokann, að kippa lil og snörla inn.
Og frændi minn gerir heiðarlega til-
faun til að leiða mig í allan sannleika um
raunverulegt hlutverk dauðaleggsins og
hvernig varpan er tekin út og sett inn og
teiknar meira að segja skýringarmynd til
glöggvunar af því hvernig varpa og skip
Hnna saman.
Skýringarmyndin virkar á mig eins og
tuynd af nakinni konu að púðra sig eftir
Arna Elvar; ekkert nema hárfín strik á
allar áttir. Ég er ekki miklu nær. Frændi
rninn fer líka nærri um það og segir að
bragði:
- Helvíti ertu vitlaus!
Eg er að þvi kominn að fallast á það
enda sé ég mér enga undankomuleið.
Þvaðra eitthvað unr það í afsökunartón
að ég hafi aldrei séð þessa hluti og þessi
hugtök virka saman, en frændi minn
hristir bara hausinn og vorkunnsemin
skín úr augum hans.
- Það verður líklega að fara með þig
vestur í Sjóminjasafni svo að þú verð-
ir viðræðuhæfur og getir gert eitthvað
vitrænt úr þessu hrafnasparki þínu.
Mér finnst ég vera að losna úr klípunni
svo að ég tek hugmyndinni feginsamlega
og við ákveðum að fara á Sjóminjasafnið
einhvern daginn til að læra eitthvað
vitrænt um þessi efni. Stóðum reyndar
við það og upplaukst þá fyrir mér hlut-
verk dauðaleggsins við að hífa inn vörp-
una eftir að hlerar höfðu verið losaðir
frá. Gríp nú tækifærið og fer að tala um
aðra hluti.
I Sjómannaskólanum
- Svo fórstu í Sjómannaskólann. Hvaða
fög lærðu menn þar?
- Það voru að sjálfsögðu sjómanna-
fræði svo sem siglingafræði, siglingaregl-
ur og stjörnufræði. Eitthvað í stærðfræði
og bókfærslu og svo tungumál, íslenzka,
enska og danska. Leikfimi höfðurn við
líka en ég var áhugalaus um þá grein og
líka heilsufræðina, sem ég nennti alls
ekki að lesa. Las þó kaflann um lekanda
og sogæðabólgu og var svo heppinn að
koma upp í honum á prófi og fékk 8.
- Helztu kennarar?
- Þorsteinn hét sá sem kenndi okkur
siglingafræði, Halldór hét dönskukenn-
arinn og Sigurður A. Magnússon rithöf-
undur kenndi okkur ensku og íslenzku.
Hann sagði skemmtilegar sögur þótt
hann hefði aldrei migið í salt vatn nema
kannski Miðjarðarhafið austanvert, sem
telst varla til hafa. Svo var auðvitað
Friðrik Ólafsson skólastjóri, strangur
rnaður en réttsýnn.
- Skólafélagar?
- Þeir voru helztir Siggi Kolbeins,
Guðbjörn Jensson (Bubbi) pabbi söngv-
arans, en hann söng líka ágætlega,
Gunnar Guðmunds og Egill Jón
Kristjánsson. Allt ágætis nrenn, þótt lífið
hafi orðið sumum ofviða.
Júlíus Caesai; Rafn, Tómas Oddson og Nabbi (Hans Hansson) á góðri stund.

Sjómannablaðið Víkingur - 29