Náttúrufræðingurinn - 1960, Blaðsíða 29

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
129
Sörensen, Thorvald, 1945. Summary of the Botanical Investigations in N.E.
Greenland. Meddeielser om Grönland, Bd. 144, Nr. 3. Köbenhavn.
— and Seidenfaden, Gunnar 1937. Tlie Vascular Plants of Northeast Green-
land from 74°30’ to 79°00' N. Lat. and a Summary of All Species Found
in East Greenland. Meddelelser om Grönland, Bd. 101, Nr. 4. Köbenhavn.
Ljósmyndirnar í greininni tók Eyþór Einarsson.
Björn Sigurbjörnsson:
íslenzki melurinn
Nafngiftir.
Þegar íarið er um sanda og sendinn jarðveg, meðfram ströndum
og jafnvel inni á hálendisöræfum, verður oft fyrir augum gróf-
gert gras með löngum, breiðum blöðum og hárri axstöng með
gildu axi. Þá vekur stundum furðu, hvernig hrjóstrugir sandar
geta alið jafngTÓskumikinn vöxt. Á flestum stöðum einkennist þessi
gróður af ávölum hólum með berum sandi á milli, en á öðrum
stöðum, eins og t. d. í Háfstorfu í Þykkvabæ, getur að líta sam-
fellt, slétt gróðurlendi af grasi þessu; svo þéttvöxnu og gróskumiklu,
að fljótt á litið minnir það mest á vel gerðan rúg- eða hveitiakur.
Þetta gras er melurinn, góðkunnur um land allt, þótt í sumum
sveitum nefnist hann öðrum nöfnum, svo sem blaðka og stöng, en
þá er oftast átt við þessa hluta jurtarinnar.
Melurinn er víða sleginn til fóðurs og eftirsóttur til beitar, þótt
til hvorugs sé hann vel fallinn. í Vestur-Skaftafellssýslu var melur-
inn hagnýttur sem kornfóður aflt fram til 1910. Á sínum tíma þótti
mikil búbót að eiga gott melpláss, enda var slíkum hlunnindum
jafnað á við að eiga nokkrar góðar kýr. Mjög greinargóða lýsingu
er að finna í tveim ritgerðum Sæmundar M. Hólm, sem birtust
1781 og 1782, á mörgu því, sem einkennir melpláss, melskurð og
nýtingu tinans, sem er skaftfellska nafnið á frækjarnanum.