Náttúrufræðingurinn - 1960, Qupperneq 45

NÁTTÚRUl-RÆÐINGURINN
145
livíldin eins og líka draumarnir gefur þannig fullgilda ástæðu til
að ætla, að lifað sé hér af sambandi við lifendur á öðrum hnöttum
og verður þá einnig sama ástæðan til að ætla, að hafning efnisins
til lífs Iiafi líka orðið hér fyrir slíkt samband.
III.
Það er ljarri mér að vilja vanmeta þá skilningsundirstöðu, sem
lífefnafræðin er, því auðvitað er hún ekki minna en að vera ómiss-
andi. En fengjust fræðimenn til að gefa gætur einnig að því, sem
vikið var að hér á undan, kenningunni um heimssamband lífsins,
þá mundu þeir fara að sjá fram á, að ekki er hún síður ómissandi
undirstaða. Og ef að er gætt, þá er hér ekki um neinar andstæður
að ræða, eins og sumir kynnu að halda, heldur nokkuð það, sem
bætir hvað annað upp og jafn raunvísindalegt er í sjálfu sér. Eg
efast ekki um, að 1 ífefnafræðin rnuni í framtíðinni geta fært mönn-
um hina furðulegustu möguleika til aukins og bætts lífs, svo sem
hún þegar hefur gert í ýmsum greinum. En þó hygg ég að skilning-
urinn á lífssambandinu muni þar enn betur koma til greina. Og
þegar menn hafa áttað sig þar, þá mun þeim ekki framar koma
til hugar slík fjarstæða og það er, að liin lífvana jarðefni hafi af
einum saman eigin rammleik getað hafizt til lífs. Lífið getur að
vísu ekki átt sér stað án ákveðinna efnasambanda. Það getur ekki
verið án þess að vera ákveðin niðurskipan kvikra efniseinda, ekki
án jress að vera ákveðin mynd á hreyfingu efnis. En þessar niður-
skipuðu efniseindir eða kraftform, sem hver einstakur lifandi er,
geta þó ekki verið lifandi án þess allsherjar sambands, sem lífinu
einu heyrir til. Lífið, eða hinn lifandi einstaklingur, er að visu
ekkert annað en hluti þeirrar jarðar, sem hann byggir eða hevrir
til, og er hið mikilsverðasta að gera sér það ljóst. En lifnunin er
hins vegar falin í því, að við þá samskipan efnisins, sem lífinu
hentar, verður liafning til annars og miklu fullkomnara sambands
en nokkurs, sem þekkt er í hinni líflausu náttúru. Þar sem lifnun-
in hefur tekizt — og hún tekst hvergi án áhrifa frá lífi eða lifend-
um — þar hafa fjarlægðirnar verið sigraðar á miklu fullkomnari
hátt en orðið getur í hinu líflausa efni. Með lifnuninni á sér stað
hafning til kraftveldis, sem er a. m. k. þeim mun altækara, sem
Vetrarbrautin er stærri en jarðarhnötturinn.