Náttúrufræðingurinn - 1979, Blaðsíða 44

mjög líkar, ef frá er talinn stærðar-
munurinn, en drottningarnar eru
töluvert stærri.
Vespula vulgaris og V. germanica
eru nauðalíkar tegundir, en þó má í
flestum tilfellum greina þær í sundur
á litmynstri á höfði (8. mynd). Á gulu
andlitinu neðan við fálmarana hefur
V. germanica venjulega þrjá svarta
clíla, en V. vulgaris hefur aftur á móti
stóran svartan flekk, sem oftast renn-
ur saman við svarta litinn fyrir ofan.
Guli flekkurinn í augnvikunum er
stærri á V. germanica, en hann teng-
ist næstum gula ennisflekknum. Á V.
vulgaris nær guli liturinn ekki út fyr-
ir augnvikin.
Niðurlag
hað eru eflaust skiptar skoðanir á
því, hvernig taka beri á móti nýjum
landnemum sem þessum, en ég hygg,
að flestir vilji vita af þeim í hæfilegri
fjarlægð. Eins og fyrr getur, eru geit-
ungar nokkuð árásargjarnir, einkum
er líða tekur á sumar, og geta þá
stungið illþyrmilega. Stungurnar eru
sárar og valda ýmsurn óþægindum,
bólgum og kláða. Ef geitungar eru
ónáðaðir í búi sínu, geta þeir brugð-
ist ókvæða við og heill herskari þeirra
lagt til atlögu við þann, sem ónæðinu
olli. Það kemur fyrir, að menn hafi
ofnæmi fyrir eitri geitunganna, og þá
geta stungur þeirra reynst lífshættu-
legar. Sérstaklega er börnum hætt.
Þar sem ég þekki til á Norðurlönd-
um eru ungabörn yfirleitt ekki látin
sofa úti í vögnum á sumrin, nema sér-
stakar ráðstafanir séu gerðar til að
geitungar nái ekki til þeirra. Stung-
ur inni í munnholi eða koki geta
valdið köfnun, þar sem bólgurnar
geta lokað öndunarveginum. Sem
betur fer, er það þó mjög sjaldgæft,
að stungurnar hafi eins alvarlegar af-
leiðingar og lýst er hér að framan.
Geitungar eru fyrst og fremst rán-
dýr og lifa á öðrum skordýrum. Þeir
eru einnig miklir sælkerar og geta því
gerst áleitnir, þegar fólk situr að snæð-
ingi úti undir beru lofti. Einkum
sækja þeir í sultur og önnur sætindi,
einnig ávexti, og bjór þykir mikið
8. inynd. Höfuð tveggja geitungstegunda séð framan frá (aðeins annar fálmarinn er
sýndur), A Vespula germanica F., B V. vulgaris L. Á myndinni er sýnt, hvernig að-
greina má tegundirnar.
B
A
38