Náttúrufræðingurinn - 1965, Qupperneq 4

162
NÁTTÚ RUFRÆÐINGURINN
Hrúðurkarlar lituðu margan stein ljósan. Æðarfugl og endur syntu
kurrandi fyrir landi, sendlingar tíndu æti í fjörunni og marflær
hoppuðu undan steinunum. Úti á firðinum lét hátt í hávellu og
veiðibjöllum og stundum lét lómurinn líka til sín heyra.
í þangbeltinu ber víðast mest á bóluþanginu, sem eins og annað
þang er flatt og kvíslgreinótt en auðþekkt á loftblöðrunum, sem
sitja tvær og tvær sín hvoru megin við miðtaugina. Bóluþangið
(Fucns vesiculosus) vex við endilangar Evrópustrendur, norðan frá
Ishafi og suður á Spán. Ennfremur á Grænlandi og austurströnd
Norður-Ameríku. I skerjagarði Eystrasalts eru til afbrigði, smá-
vaxin og mjó, sem lifa lengi laus í sjónum og berast langt með
straumum. En venjulegt bóluþang er rammlega fest með hefti-
þráðum við steina, sker og klappir og liggur á þurru um fjöru.
Það lyftist og fellur með ölduhreyfingunum og hjálpa loftblöðr-
urnar til, aðeins ,,fóturinn“ er fastur. Frjóblöðrur (frjóbeður) sitja
á endum greinanna. í bóluþangi eru efni, er verka sem hægðalyf.
Þess vegna þykir það ekki hentugt til þangmjölsgerðar. En kindur
bíta talsvert af því og bæði Jrang og þari er sums staðar notað til
áburðar í garða.
Skúfþang (Fucus inflatus)
er algengt, einkum neðan til
í þangbeltinu í fjörunni. Það
er mjög breytileg tegund,
venjulega blöðrulaus, eða þá
með óreglulega skipaðar,
stórar, aflangar blöðrur. Að-
altegundin stórvaxnari en
bóluþang. Sagþang (Fucus
serratus) er auðþekkt á sag-
tenntum jöðrum. Fundið í
Vestmannaeyjum og Hafn-
arfirði og e. t. v. víðar, en
algengt er það ekki. Klóþang b mynd. Bóluþang (til vinstri) og grein
(Ascophyllum nodosum) er af klóþangi (úl hægri).
aftur á móti algengt í þang-
beltinu, einkum innan um skúfþangið. Það er auðþekkt frá hinum
þangtegundunum á því, að engin miðtaug er í þalgreinunum, en
stórar, aflangar blöðrur eru í þeim miðjum, ein og ein, breiðari en