Náttúrufræðingurinn - 1965, Síða 33

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
191
þróaðist hann frekar hratt stig af stigi í sambandi við einangrun
ætta eða ættbálka í litlum hópum, sem stundum blönduðu blóði
við einstaka framandi menn, er valdir voru vegna styrkleika eða
annarra eiginleika, sem taldir voru góðir; öðru hverju blönduðu
þeir líka burt einkennum sínum með því að rugla reitum sínum
við aðra svipaða hópa og þá oft eftir að einhvers konar stríð hafði
annaðhvort tapazt eða unnizt. En náttúran sjálf sá fyrir því, að
flestar neikvæðar brigðir og eins blöndur, sem ekki voru til góðs
fyrir þjóðfélagið, annaðhvort dæju ungar eða yrðu undir í lífsbar-
áttunni á annan hátt.
Maðurinn hefur nú þegar haft töluverð áhrif á þróun sína, en
þessi áhrif virðast aðallega vera neikvæð sem stendur, af því að
þau stafa mest af því, að læknavísindin og mannúðarhugsjón þeirra
liafa komið í veg fyrir, að hið grimma úrval eyði hinum veikbyggðu,
sem oft geta um leið verið hinir gáfuðustu, þótt sú regla sé fjarri
því að vera algild. Siðferðishugsjón mannkynsins hefur líka þróazt
svo, að valdboð og ofbeldi hafa veikzt til muna, urn leið og menn
liafa farið að liugsa um möguleika á að bæta kyn sitt með aðstoð
lögmála þróunarinnar. Maðurinn veit sem stendur svo mikið um
þessi lögmál, að sýnilegt er, að hann getur innan tíðar tekið þau
í þjónustu sína til að bæta sjálfan sig og þjóðfélag sitt og allar þær
jurtir og dýr, sem við lifum á. Samt skortir enn töluvert á, að við
vitum nóg til að geta hafið skipulegar mannakynbætur, og eins er-
um við enn of vankunnandi um lögmál þjóðfélagsþróunarinnar til
að geta náð fullu valdi á gangi hennar, en það er þjóðfélagið, sem
skapar lífsskilyrði okkar og menningu. Öllum er ljóst, að þjóð-
félag hins siðaða manns er enn langt frá því að vera svo fullkomið,
að ekki sé hægt að bæta það til muna, þótt okkur komi kannski
ekki saman um, á hvaða hátt okkur ber að losa okkur við galla
þess og hafa áhrif á framtíð þess.
Líffræðilega séð er varla hægt að halda því fram, að mannslíkam-
inn sé svo fullkominn, að ekki megi gera hann betri, og jafnvel
þeir, sem hraustastir eru og líkamlega fegurstir, geta ekki komizt
hjá því að hugsa til þess, hve illa ellin getur jafnvel leikið þá. Eng-
inn veit, hve margir ættgengir gallar og sjúkdómar eru til, en þeir
bæði stytta ævina og gera þeim, sem þjást af þeim, lífið leitt. Það
gefur að skilja, að við mannakynbætur hljóta menn fyrst og fremst
að gera tilraunir til að losa mannkynið við gallana og sjúkdómana