Náttúrufræðingurinn - 1933, Síða 32

126
nattOrufr.
Ólafsfirðingum hefir fallið hér í skaut, því að hvort tveggja,
kjötið og spikið af þessum smáhvölum er afbragðs gott til mann-
eldis. Komu þarna á land um 300 hvalir, frá 6—25 fet að lengd
og giskað á1 að muni vega 500—2000 pund, og eru flestir af með-
al stærð. — Var símað héðan í næstu þorp og sveitir og sagt frá
björginni og mönnum boðið að sækja hingað það, sem veir vildu,
fyrir lítið verð. Er utansveitarmönnum seldur hvalurinn á 10—
20 krónur, eftir stærð, og af handa hófi. En Ólafsfirðingarnir
þurfa ekki annað fyrir að hafa en að helga sér hver sinn hvalinn,
hjálpastsíðan að því að draga þá upp á malarkambinn og þar eru
þeir skornir. Hafa nú allir nægilegt kjöt til vetrarins og vel það
— því að flestir salta það og „súrsa“ spikið, — það sem ekki er
notað nýtt.
Síðari hluta dags í gær og gærkvöldi komu bátar úr ýmsum
áttum til þess að sækja ,,svín“ og er hér margt manna í dag. Sigl-
firðingar, Svarfdælingar, Hríseyingar og Húsvíkingar. Og er
búist við að allt verði notað — og eru það ódýr matarkaup að
fá t. d. 1000 pund af kjöti, sem líkast er nautakjöti af veturgömlu,
fyrir 15 krónur, — og jafnvel ekki neitt. — Hefir komið til orða
að senda skip til Reykjavíkur með eitthvað af þessari miklu björg,
— svo að ekkert fari til spillis.
Slys urðu engin og lítil meiðsli.
Theódór Árnason.“
Marsvín (Glopicephalus melas) er sama tegundin og Fær-
eyingar nefna „grindafiskur“. Vanalega fer það um sjóinn í
stórum hópum, hvergi meðal hvalanna er félagsskapur á hærra
stigi en einmitt hjá marsvíninu, enda notar maðurinn sér það í
ríkum mæli við marsvínaveiðar. Allur flokkurinn, stundum mörg
hundruð, hlýðir í blindni og fylgir blint forustutarfinum; þegar
hætta ber að dyrum, er líf og velferð allra hinna dýranna undir
snilld hans og dugnaði komið. Heimkynni tegundarinnar er svo
að segja allt Atlantshaf, og suðurhluti Kyrrahafs, og í Ind-
landshafi og norðanverðu Kyrrahafi eru skyldar tegundir. Aðal-
heimkynni þess stofns, sem hingað sendir fulltrúa, er í kringum
Azóreyjar, þaðan er leiðangrum stefnt norður á bóginn. Á vorin
halda flokkarnir í norðvestur til Suðureyja, Shetlandseyja og
Færeyja, en þar fer nokkurn veginn regluleg veiði fram næst-
um því árlega í júlí—sept. Sjaldan fara flokkarnir inn í Norð-
ursjóinn, en einstöku dýr hafa þó flækst upp að ströndum Sví-
þjóðar og Danmerkur. Á hinn bóginn fara þeir norður með Nor-